The Fate of the Royalties: Alexis' Destiny

Chapter Seven - (They are back!)

Chapter 7

Holding the shaft that he had inherited from his father that has been from the hands of his ancestors, King Junhnel has never been at eased, walking back and forth to his space hall. Nakatanaw lang sa kanya si Moros na nagbabantay sa loob, at parang ito ang nahihilo sa ginagawa niya. Hindi mapalagay ang isip niya, iniisip ang anak kung nasaan na ba ito at naghahangad na sana ay ayos lang ito.

"Mahal na hari, umupo muna kayo, kanina pa kayo ganyan." Sa huli ay nasabi ni Moros.

"Pa'no ako mapapalagay Moros, if I know na bumabalik na ang mga bugad. At Isa pa nababahala ako sa anak ko. Hindi dapat malaman ng iba na buhay pa ito, dapat hindi makalabas sa palasyo ang balita. It is for his safety." Mahirap sa isang ama na itago ang anak sa lahat, but for Junhnel iyon lamang ang mainam na paraan para magiging ligtas ito. He would do everything whatever it takes masigurado lang na magiging ligtas ang anak.

"Alam kong poprotektahan ng Agresia ang mahal na prinsepe. Alam ko na tatahakin niya ang mabuting landas, dahil anak niyo siya, katulad niyo, alam ko na mayaroon din siyang mabuting kalooban." He exhailed deeply and try to sit back on his golden chair, made for a king.

"I know he is. Pero alam kung iba ang iniisip ng ibang kaharian. They want him dead, that's why kinakailangan ko siyang ilayo sa akin ng ganon katagal. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko Moros."

Biglang bumukas ang pintuan ng espasyo at napatingin doon si Junhnel. Pumasok ang isang kawal na may dalang nakagapos na bihag.

"Mahal na hari, isa po itong espeya na nagmamasid sa pamilihan." Binitawan niya ang lalaki at napaluhod ito sa harapan.

Hilot ang sintido na napapikit si Junhnel, walang balak na intindihin ang nasa harapan. Masyado na siyang pagod para intindihin pa ito. He wants to sleep very badly, pero hindi niya magawa iyon sa kabila ng lahat na nangyayari ngayon.

"Sabi nang hindi ako espeya. I wan't to see the king."

"Ayan na ang Hari. Nasa harapan mo." Sabi ni Reniel dito. Nakikinig lamang siya sa mga ito habang nakapikit ang mga mata.

"Are you kidding me, eh ang bata pa niyan." He opened her eyes and look at the boy that is kneeling down while both hands is tied in his front. He look intently to the boy's blue eyes. He's funny when he said those. He looks familiar. He thought.

"I want to see the king, not that impostor King." Napaigting ang tenga niya dahil sa narinig. Why does he thinks that I am impostor? Bumunot ng sandata si Moros at lumapit dito.

"Lapastangan, hindi mo dapat tinawag na ganon ang mahal na Hari." Itinapat niya ang espada sa leeg nito. Ikinumpas lamang ni Junhnel ang kamay niya na ibig sabihin ay ilabas na ito. Agad din namang pinatayo ni Reniel ang binata at hinila.

"Wait, I am the prince." He screams loud, while the knight pushing him out.

Agad na napatayo si Junhnel at linapitan ang mga ito.

"Wait!" Tumigil ang kawal sa pagtulak sa binata. Lumakas ang tibok ng puso niya, feeling excited.

"What did you say?" Tanong niya dito. Napatingin siya sa mga nakagapos na mga kamay nito and saw his finger with the ring he gaves to Terry the day he send them to the other world. Kinuha niya ang mga kamay nito at malumanay na hinaplos ito. Somehow his heart is thumping rapidly. His gaze shifted to his neck. Kinuha niya ang nakabalot dito. He saw his birthmark, the birthmark of his son.

"Rouel, Anak!" he weeped. He hugs the boy instantly na hindi parin nagsi-sink in sa utak nito ang sinabi niya. He is my son! He screams to his head. Hindi maipaliwanag ang saya na nararamdaman niya. First time in those 19 years ay nayakap niya ang anak niya, his grown son, his love, his reason of staying alive.