Larry Stylinson <3

Part 10

POV Louis
Hoe lang lig ik hier nu al? Een half uur, misschien wel een uur. Ach wat maakt het uit ik draai mijn hoofd om naar de plek waar Harry een tijdje terug nog lag. Ik wist best dat we niet vrienden waren ofzo, maar hij deed aardiger tegen me dan iemand ooit had gedaan.
Nou was dat ook niet zo moeilijk, want op school werd ik gepest en thuis had ik alleen mijn dronken vader, maar Harry was anders. Hij deed wel gemeen en kort af, maar toch voelde ik me veilig bij hem. Nu is hij weg en ik weet niet of hij nog terug wilt komen.

Dan hoor ik geklop op mijn deur. Ik weet dat dit niet Harry is en ik heb gelijk want de deur wordt geopend en de blonde jongen die Niall heet staat in mijn deuropening.
Hij loopt stil mijn kamer in en opent de gordijnen. De zon schijnt fel in mijn oog en ik knipper een paar keer met mijn ogen om ze te laten wennen. Dan klimt hij op het bed en gaat in kleermakerszit naast me zitten op de plek waar Harry eerst nog lag. Hij kijkt me aan en ik wordt er nerveus van.
"Dusss hoe gaat het?" vraagt hij. Ik snap het niet heeft Harry hem iets verteld. Weet hij nu ook al dat mijn moeder er niet is.

"Wat hoe bedoel je" zeg ik om te pijlen of hij iets weet van wat er net gebeurd was. "Harry kwam net niet zo vrolijk beneden..." Antwoord hij.
"Was hij erg boos?" vraag ik dan. Volgens mij kan je met Niall ook wel een normaal gesprek voeren, maar ik let toch op mijn woorden. "Nou ja hij was niet bepaald boos, maar ook niet blij. Volgens mij is er nog een emotie dan boos en blij..." antwoord Niall. Wat moet ik hier nou mee. Hij was niet boos en niet blij. Was hij verdrietig? Ik moet mezelf niet weer iets voorliegen. Dus ik besluit dit feit te accepteren.

Ik zucht en Niall kijkt me weer aan. Hij wacht duidelijk op een antwoord.
"Heb je het antwoord niet al gehoord?" vraag ik dan toch. "Misschien..." antwoord hij.
Shit, heeft hij het aan iedereen verteld. "Tot hoe ver?" vraag ik. "Volgens mij weet ik alles, inclusief dat van je- van je moeder..." antwoord hij twijfelend. Ik draai me om. Weet iedereen het nu? "Maak je geen zorgen hij heeft het alleen aan mij verteld en ik heb het er zelfs met moeite uitgekregen dus het is mijn schuld dat ik het nu weet". Ik kijk hem aan. Wilde Harry het eerst echt geheim houden? Maar goed Niall weet het nu wel. Ik weet niet of ik nu iets moet zeggen. Ik merk nu pas dat mijn ogen weer vol staan van de tranen. "Wat is er" vraagt Niall. "Niks er is niks" antwoord ik.

"Aha... wil je wat eten ik heb wel honger eigenlijk?' vraagt hij dan wetend dat ik waarschijnlijk toch niks meer ga zeggen. En ik knik ik besef me nu pas dat ik gisteravond niks heb gegeten en nu heel veel honger heb.
"Oke ik ga even kijken of ik iets mee kan smokkelen" Hij grijnst en loopt mijn kamer uit. Na dit gesprek voel ik me toch weer wat beter. Volgens mij is Niall ook best aardig. Ik ga rechtop zitten wat nog net lukt door de ketting die aan mijn voet zit.

Nog geen vijf minuten later is Niall weer terug met een bord waar twee boterhammen op liggen, een appel en in zijn andere hand heeft hij een glas water. "Meer kon ik er niet van maken" zegt hij. Hij legt het bij me neer. Hij werpt een blik op mijn schouder. "Doet het geen pijn meer, ik hoorde van Harry dat hij het wel schoon had gemaakt, maar dat er nog wel even een zalfje op moest". Ik krijg even een warm gevoel van binnen. Het feit dat Harry aan Niall heeft mee gegeven dat hij een zalfje op mijn arm moet doen maakt me blij. Als hij echt boos was had hij dat niet gezegd toch?
Ik geef geen antwoord want ik heb het broodje al gulzig in mijn mond gestopt. Niall loopt weg en komt terug met het zalfje. "Het kan prikken, maar anders ontsteekt de wond en dat willen we niet".
Willen WE niet. Bedoelt hij Harry en hem. Ik wis al die gedachtes uit mijn hoofd. Ik moet echt ophouden. Het zalfje prikt inderdaad, maar ik geef geen gil. Ik eet rustig mijn broodjes op geef het bord en het glas aan Niall en hij loopt mijn kamer uit.

Die avond wordt ik geroepen door Liam. Een paar minuten later komt Zayn naar boven en haalt het touw van mijn been en neemt me mee aan mijn pols naar beneden. Hij zegt niks en zet me neer op een stoel. Op de tafel staan twee grote pannen. Ik kijk om me heen, in de woonkamer heb ik wel eens gezeten, maar hier nog niet.
De kamer is niet al te groot. De muren zijn wit en eentje is donkerblauw. Aan de andere kant van waar de tafel staat, staat een grote bruine kast waarnaast een deur is die waarschijnlijk naar de keuken leid.
Ik kijk voor me en daar zit Niall, naast me zit Liam en schuin tegenover me zit Harry. Aan de kop van de tafel zit Zayn.

Ik geef Harry een korte blik maar hij kijkt mij niet aan en ik zie dat zijn ogen rood zijn. Ik weet niet waarom. "We dachten dat we je wel iets te eten moesten geven, want je zal vast wel uitgehongerd zijn gezien je niks gegeten hebt" zegt Liam die naast me zit. Ik kijk snel naar Niall en die glimlacht. Hij weet ook dat hij me tussendoor wel eten heeft gegeven. Iedereen pakt een voor een wat uit de pan en ik pak ook wat. In stilte wordt het opgegeten. Dan onderbreekt Liam de stilte. "Dus Louis wie zijn je vader en moeder". Ik val stil. Natuurlijk kwam deze vraag nu. Mijn adem blijft in mijn keel hangen en ik krijg het behoorlijk benauwd.
Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Niall me medelevend aankijkt, hij weet dat ik hier moeilijk antwoord op kan geven. En als ik het goed zie, kan ik zien dat Harry behoorlijk boos naar Liam kijkt. Ze verwachten wel dat ik de naam van mijn vader kan geven, en dat kan ik ook wel, maar als ze het naar hem opsturen gebeurd er niks. Behalve dat ALS ik thuis kom mijn vader NOG bozer wordt omdat hij een geldbedrag zou moeten gaan betalen.
"Uhm, misschien is het wel handig als je ons de naam van je vader geeft want nou ja, als we hem nu al hebben gaat dit allemaal snel voorbij" Zegt Niall.

"Wat als hij me niet ophaalt?" vraag ik dan. Niall kijkt me vragend aan, hij snapt duidelijk niet wat ik bedoel en Liam ziet er uit alsof hij zijn geduld aan het verliezen is.
"Zeg het nou gewoon!" zegt hij. "William Austin" antwoord ik dan snel uit angst dat als het nog iets langer zou duren hij me iets zou doen. "Was dat nou zo moeilijk?" vraagt Liam geïrriteerd.
Hij staat op en loopt naar de keuken. Ik voel dat ik wordt aangekeken door Niall en Harry. Zayn staat ook op en loopt achter Liam aan. Ik durf Harry niet aan te kijken dus ik kijk naar mijn voeten.
"Niall breng Louis even naar boven en maak hem weer vast" hoor ik Liam vanuit de keuken roepen. Niall pakt me zachtjes op en neemt me mee. Eenmaal in mijn kamer pakt hij het touw en bind het weer om mijn enkel. Hij zegt niks en verdwijnt zwijgend mijn kamer uit. Ik ga op het bed liggen. Mijn hele leven is een groot rommeltje.

Oke ik weet dat dat niet zijn echte naam is, maar ik weet niet het was gewoon raar ofz om een echte naam de gebruiken sooo ik heb dit maar gedaan.

Denken jullie dat Louis wordt opgehaald door zijn vader?