Larry Stylinson <3

Part 21

POV Louis
Ik heb alle liedjes die ik voor dit optreden moest zingen al gezongen. Ik kijk naar de klok die achter het podium hangt en die ik vanaf het hoekje van het podium, maar net kan zien. Door alle rook zie ik er weinig van, maar ik zie wel dat we iets voor lopen op schema. Ik moet het nog zien op te vullen en ik heb alle liedjes al gehad.

Het is inmiddels stil in de zaal en ik weet dat ik nu echt iets moet doen. Dan weet ik al wat goed past in deze zaal. Het is de stad waar Harry woont en ik wil hier iets achterlaten. Ik denk heel even na en loop dan nog steeds twijfelend naar de microfoon.
Ik adem even diep in en uit wat te horen valt in de nu stille zaal.

"Ik..." ik schraap mijn keel even. "We lopen voor op schema, dus we zullen wat extra's moeten doen. Ik heb al mijn liedjes van het nieuwe album al gezongen en de oude liedjes kennen jullie nu wel..." zeg ik. Ik adem nog een keer diep in en uit en overweeg mijn keuze voor de laatste keer.
"Ik ben van plan een liedje te zingen dat ik ooit heb gehoord... Het is niet een bestaand lied. Nou ja het bestaat wel, maar niet veel mensen kennen het denk ik... Uhm ik heb het dus niet zelf gemaakt-t, maar-r het is wel toepasselijk voor deze plek" zeg ik en ik merk dat de laatste woorden er wat haperig uitkomen. Ik kijk naar achter en zie dat Collin me van achter het podium met een blik aankijkt van "Wat ga je nou weer doen?". Wat ik wel snap want ik heb hem nooit iets verteld over dit lied en nu wil ik het gaan zingen. Ik weet nog niet eens zeker of ik het wil, maar ik voel dat ik de lege zaal moet vullen en houd de microfoon stevig vast.

"Sweet creature"

"Had another talk about where it's going wrong"

"But we're still young"

"We don't know..."

Daar stop ik even. Ik hoor iemand de rest van de zin af maken. Dat kan niet niemand kent dit lied! Ik heb het me vast verbeeld en zing dan de rest van de zin alsof niemand het al voor had gedaan.

"...where we're going"

"But we know where we belong"

"And oh we started"

"Two"

Opnieuw stop ik. Ik hoorde het weer. Two hearts in one home... Iemand zei dat en nu weet ik het zeker.
Ik begin de zin weer af te maken.

"...hearts in one home"

"It's hard when we argue"

Weer stop ik. In het publiek zie ik iemand lopen. Langzaam waant dit persoon zich een weg door alle mensen die luid schreeuwen en klappen. Ik kan het steeds slechter zien want hij loopt weg. Dan kijkt hij om. Mijn hart blijft stil staan. Bruine krullen, groene ogen, mooi bruin haar. HARRY. Meteen begint mijn hart als een gek te bonken en het geluid van het publiek vervaagd.
Dan zie ik Harry staan helemaal vooraan in het publiek. Ik knipper met mijn ogen en dan zie ik hem aan de andere kant van het podium staan. Hij kijkt me alleen maar aan. Ik knipper weer met mijn ogen en hij staat naast me. "Hey Louis, lange tijd niet gezien" zegt hij zacht in mijn oor. Alles begint te bonken. Ik sla mijn arm naar hem toe, maar ga dwars door hem heen.

Mijn beeld vervaagd en het geluid van het publiek wordt gedempt en een harde piep neemt al het geluid over. "HARRRYYY" schreeuw ik uit, maar ik zie hem niet meer. Hij is weg. Dan wordt alles zwart.

POV Harry (Eindelijk) (we gaan iets terug)
Ik loop met mijn te grote sweater de straat door. Ik heb mijn capuchon op want het is erg druk op straat en ik wil niet dat iemand me ziet. Momenteel zijn we niet iets crimineels aan het doen, maar ik wil gewoon zo min mogelijk gezien worden. Ik loop door een drukke winkelstraat, wat natuurlijk niet het slimste plan is maar ik moest naar de supermarkt.
Ik kom langs een bakkertje waar een man me vriendelijk brood aan bied. Ik loop met een boog om hem heen en kijk naar de grond. "U ook een goedendag" zegt de broodboer met sarcasme.
Ik grom wat terug wat hij waarschijnlijk niet meer kan horen.
Aan het eind van de straat moet ik links bij het theater. Ik had beter de auto kunnen pakken dan zou ik veel sneller terug zijn. Ik wacht bij het stoplicht die net weer op rood is gesprongen. Het geeft me tijd om even naar de grote poster op het theater te kijken. Het is wat verder weg maar ik kan het nog net zien. Het stoplicht gaat op groen en ik wil oversteken, maar dan draai ik me abrupt om. Ik besef me nu pas wat ik zojuist heb gezien. Leek die jongen niet verdacht veel op... op... Ik kijk terug.
"LOUIS" ik merk dat ik het hard op schreeuw. Shit! "Oh bent u ook zo'n fan van Louis? Ja hij treed nu op. Ik had er zo graag bij willen zijn, maar de hele zaal was al volgeboekt. Die jongen heeft echt wel succes gekregen" Zegt een meisje terwijl ze zuchtend naar de poster kijkt.

Ik kijk haar niet aan mijn aandacht is gevestigd op de poster. Zijn mooie blauwe ogen kun je goed zien. Zou hij me ooit nog willen zien? Natuurlijk niet. Dan kijk ik naar het meisje. Ik moet dit niet doen ik moet met niemand praten en al helemaal geen oogcontact maken, maar ik doe het toch.
"Wat zei je nou net precies over Louis?" vraag ik haar als ik me besef dat ze zei dat hij daar aan het optreden was voor een volle zaal. "Nou dat hij zijn succes heeft gekregen?" zegt ze vragend omdat ze niet precies snapt waarom ik daar nou nog een keer om vraag.
"Succes?" vraag ik. "Ja succes, als in succesvolle carrière" zegt het meisje vrolijk. "maar ik moet gaan! Was leuk je te ontmoeten misschien zie ik je nog wel vaker!" zegt ze. Ik kijk haar na en bedenk me dan dat dit heel dom was. Ik had niks moeten zeggen. Dan hoor ik muziek uit het theater komen. Ik weet niet waarom maar ik ren naar het theater toe. Ik moet binnenkomen al wordt het mijn dood.
Ik ben één keer eerder in het theater gekomen... Illegaal... Vraag me er niet naar het was met Liam.
Ik moet hetzelfde doen als de vorige keer. Via de achterkant de boom in en op het dak klimmen. Dan naar het open dak en via het hoekje naar beneden klimmen via de regenpijp. Daar staat altijd niemand.

Moet lukken! Ik loop naar de achterkant van het grote theatergebouw waar nog steeds van binnen muziek klinkt. De grote boom waar ik 6 jaar geleden in was geklommen staat er nog. Gelukkig maar. Voorzichtig zet ik mijn voet op de eerste tak en trek mezelf omhoog aan een andere tak. Dit ging best goed. Voorzichtig klim ik steeds hoger en hoger. Vanaf hier kan ik met een aanloopje wel naar het dak springen. Ik ga op een dikke tak staan en neem een klein aanloopje, voor zover dat kan op een tak.
Ik spring en pak net op tijd de dakrand vast. Eigenlijk zo raar dat dit helemaal niet zo goed beveiligd is vanaf de buitenkant. Alleen de ingang en de binnenkant is goed beveiligd.
Ik volg hetzelfde plan als dat ik 6 jaar geleden deed en klim voorzichtig via de regenpijp naar beneden. Als mijn voeten de grond raken haal ik opgelucht adem. Het zingen is gestopt en ik hoor hem praten. Hij is midden in een verhaal dus ik heb geen idee waar hij het over heeft. Eerst zorg ik ervoor dat de modder van mijn broek gaat die dankzij het modderige dak op mijn broek terecht is gekomen.
Ik kom het hoekje om en zie dan Louis staan. Alles blijft even stil staan. Ik wil naar hem toe. Hem in mijn armen leggen en zeggen dat ik bij hem wil zijn, maar hij verdient beter dan mij. Hij is me vast al vergeten. Hij weet vast niet eens meer hoe ik heet.

Ik kan het niet laten en waan me een weg door alle mensen. Ik kom steeds dichterbij en sta uiteindelijk bijna vooraan. Dan schrik ik op want hij begint een lied te zingen dat me wel heel bekend voorkomt;

"Sweet creature"

"Had another talk about where it's going wrong"

"But we're still young"

"We don't know..."

Zonder dat ik het door heb zing ik het laatste deel van de zin af:

"Where we're going"

Dan valt hij even stil. Heeft hij het gehoord? Ik denk het niet want hij maakt vervolgens alsnog zijn zin af:

"And oh we started"

"Two"

Ik zing het laatste deel van de zin weer mee: "Hearts in one home"
Hij valt weer stil. Shit hij heeft het echt wel gehoord. Ik ben stil en hoop dat hij gewoon verder gaat. Wat hij gelukkig ook doet. Twijfelachtig gaat hij verder. Het is tijd voor mij om te gaan. Wat als hij me herkent. Langzaam loop ik weg van Louis. Het publiek staat dicht op elkaar en het kost me dan ook moeite om weg te komen. Na twee regels hoor ik dat Louis stopt met zingen. Het kost me even tijd om me dat te beseffen, maar dan kijk ik om. Dit is het domste plan wat ik kon hebben. Ik kijk recht in zijn ogen en hij kijkt me met open mond aan. Ik ren verder, maar ik kom niet snel weg. Het blijft stil op het podium en kijk nog een keer terug.
Ik schrik als ik Louis zie. Hij is helemaal wit gekleurd en hij staat te wankelen op zijn benen. Hij deinst naar rechts van iets wat er niet is en ik blijf toe kijken. Zijn hoofd draait verward heen en weer en hij begint steeds meer te wankelen. Hij slaat met zijn armen naar de zijkant, het lijkt alsof hij iemand wilde duwen, maar er staat niemand waardoor hij naar rechts struikelt.
"HARRRYYY"
Mijn ogen worden groot en ik zie hoe Louis na het uitroepen van mijn naam in één zakt. Mijn lichaam staat stil, maar dan neemt iets mijn lichaam over. Ik begin te rennen naar het podium. Ik duw iedereen opzij en kom dan aan de rand van het podium. Er is nog niemand op het podium gekomen om hem te helpen. De hele zaal is in paniek en ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet dat als je niet herkend wilt worden je niet op een podium moet staan met duizenden mensen als publiek, maar daar gaat het me nu niet om.
Ik druk mezelf op aan de rand van het podium en zet één voet op het podium. Ik sta op en ren naar Louis toe. Zijn ogen zijn gesloten...


Dit was het voor vandaag. Sorry dat ik gisteren niks heb geschreven, maar ik had het even wat druk met school. Ik had vandaag ook weinig zin om te schrijven, maar er is toch een heel hoofdstuk bijgekomen!

Kan ik jullie allemaal 1 ding mee geven btw? Zeg nooit zomaar iets in een chat als je niet weet hoe iemand het bedoelt. Wijze les misschien wat random, maar ja.
Dit is uiteindelijk een van de langste hoofdstukken geworden die ik heb geschreven btw dus ik hoop dat jullie het leuk vonden