Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Ξανά από την αρχή

Είχα δίκιο για όλα όσα σκέφτηκα και αυτό πονάει παραπάνω.
Καλά ήμουν ένα μήνα γαμωτο.
Έπρεπε να το περιμένω ότι βλέπει που πάω. Δεν ήταν δυνατόν να έρχεται τυχαία ωπου πήγαινα κάθε φορά.
-Εχεις δίκιο....ο πόνος με θόλωσε και-
Τραβάω τα χέρια μου με φόρα.
-Και αυτό το δικαιολογησα! Και όχι μια φορά.
Πολλές φορές....αλλά πέρασαν τέσσερις μήνες .... τέσσερις μήνες μέχρι εσύ να το καταλάβεις.
Φωνάζω στα μούτρα του.
-Σε θέλω γαμωτο.....ξέρω ότι έκανα μαλακια και δεν μπορώ να τη δικαιολογήσω.
Τα λόγια του με κάνουν αν τρέμω όπως και ότι βλέπω ότι το έχει μετανιώσει.
Αλλά φοβάμαι.. .και απλά δεν μπορώ.
-Ασε με Αγγελε....
Ψυθιριζω και κοιτάω κατω.
Η λαβή του χαλαρώνει και περνώ τα χέρια μου.
Ξαφνικά είναι όλα κρύα πάλι.
Σηκώνομαι και κατευθυνόμαι γρήγορα στη μηχανή μου.✅

Και άλλα ερωτηματικά και άλλο κυνηγητό.
Θέλω όσο τίποτα να γυρίσω σε εκείνον.
Δεν ξέρω αν πια με πειράζει το ότι ήθελε να με πληγώσει όσο το ότι φοβάμαι.
Ίσως αν εκείνος με ειχε παρατήσει με ένα τέτοιο γράμμα να έκανα το ίδιο.
Νιωθω πιο ευάλωτη και αυτό δεν είναι καλό.
Το μόνο που θέλω είναι να  ξεμπερδεψουν όλα.
Όλες οι σκέψεις και οι φοβίες.
Δεν έχω τίποτα να φοβάμαι τώρα το ξέρω.
Αλλά κάθε φορά που είμαι χαρούμενη κάτι γίνεται και αυτό χαλάει.

Και έτσι έφτασα σπίτι μου.
Είπα να ξεφύγω από τις σκέψεις αλλά στο τέλος έκανα ακριβώς το αντίθετο.
Η ζωή μου είναι είτε μπερδεμένη είτε απαίσια τα τελευταία δύο χρόνια.
Ειμαι συνηθισμένη στην πλήξη και στη βαρεμάρα.
Είμαι συνηθισμένη στο δράμα επίσης.
Και κάπως έτσι όπως κάθε βράδυ πάω για ύπνο....
Με σκέψεις!

Άγγελος.
Μπορώ να ακούσω τον ήχο της μηχανής να απομακρύνετε.
Είναι όπως τότε, πιο θαρραλέα από τον καθένα,δυναμική και όμορφη.
Ωστόσο δεν φροντίζει τον εαυτό της ,είναι ταλαιπωριμενη και έχει χάσει κιλά πράγμα που με εξαγριώνει όσο και με γεμίζει τύψεις.
Ξέρω ότι οι μαλακίες που έκανα παίζουν ένα σημαντικό μέρος σε αυτό. 
Είναι καλύτερα που με κατηγορεί από το να μάθει τι έκανα.
Όταν την είδα θόλωσα ξέχασα όλα εκείνα που μου έδειξε ο Χάρη και ήθελα απλά να την απομακρύνω.
Δεν μπορώ όμως να την απομακρύνω.
Σε αυτή τη ζωή είμαι μόνο εγώ και εκείνη.
Κανείς άλλος.
Αλλιώς δεν υπάρχουμε.
Μόνο που η ζωή δεν είναι παραμύθι.
Όλα τα λόγια και οι πράξεις μου δεν την έδιωξαν με έφτασαν σε ένα σημείο να μην μπορώ να συγκρατησω τα δάκρυα μου από ότι έκανα  αλλά έπρεπε να συνεχίσει.
Ωστόσο λύγισα....έσπασα και εγώ όπως εκείνη και τώρα την θέλω πίσω  .
Πάντα την ήθελα και κανείς δεν μπορεί να την αγγίζει παρά μόνο εγώ.
Κάποτε της είχα πει οποίος την πειραξει θα τον σκοτώσω.
Και φρόντισα για αυτό.
Για αυτό έπρεπε και να τη διώξω από κοντά μου...και για αυτό και για το παρελθόν μου.
Αλλά απλά δεν μπορώ και το ξέρω .
Ένα ένα έκατσε και τα υπομέινε ολα και είναι ακόμη εδω.
Δεν ξέρω πως κατάφερα να την πονέσω και άλλο μετά από αυτά που έμαθα, αν έφευγε θα ήταν καλύτερα γία εκείνη .
Αν μάθει την αλήθεια θα με μισήσει.
Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι...
Ίσως....

Αν η αγάπη έχει συνώνυμο αυτό είναι ο  πόνος.