Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Τελευταία ματια

Δεν ρώτησε κάτι ξανά. Όταν η επόμενη μέρα ήρθε του μίλησα  με δυσκολία. Θέλω αληθεια αυτή η μέρα να περάσει σαν να είναι η τελευταία αλλά πώς?.
-Δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο αυτή η κατάσταση μικρη. Κάθε μέρα σε βλέπω να σβήνεις και δεν το αντέχω. Πες μου,μίλα μου Άννα
Η ακτίνες του ήλιου περνούσαν από τα μάτια του και άνοιγαν  το χρώμα που φενοταν τοσο μαγικό. Είναι δύσκολο να προσπαθείς να απαθανατίσεις μια στιγμή που ξες ότι δεν θα κρατήσει και  θα χαθεί γρήγορα.
- Θα είμαι καλά απλά με κατέβασε λίγο το γεγονός με το τι έγινε.
Με κοίταξε σοβαρός σχεδόν μαλωνοντας με.
-Αννα έχει περάσει πόσος καιρός από τοτε ξέρω ότι σου είναι δύσκολο αλλά θέλω να μου μιλάς, αν δεν με αφήνεις δεν μπορω να είμαι δίπλα σου.
Τι δεν μου λες?
Κοίταξα άλλου νιωθωντας ήδη κουρασμένη και ενοχή.
-Μονο σήμερα μην το συζητήσουμε και στο υπόσχομαι θα σου πω τα πάντα.
Είπα σχεδόν απελπισμενα.
Αναστεναξε και σηκώθηκε. Πήγε στην ντουλάπα και αριχισε να τα αναστατώνει όλα.
-Ωραια σήκω. Πάμε εκδρομή
Γουρλωσα τα μάτια και αναπηδησα
-Τι? Όχι να αύριο το μεση-
- Θα είμαστε πίσω το πρωί σήκω.

Έτσι και έγινε σε λιγότερο από είκοσι λεπτά βρισκόμασταν στο αμάξι και αληθεια δεν ξέρω που πηγσιναμε. Ώρα να τα ξεχάσεις όλα Άννα.
Είπα από μέσα μου.
Σε σχεοδν δύο ώρες είχαμε φτάσει σε ένα βουνό και συγκεκριμένα σε ένα σπίτι μέσα στο βουνό απόμακρο από όλα.
-Πιανου είναι αυτό?
Ρώτησα εκπληκτική κοιτώντας το μικρό σπιτάκι μπροστά μου. Αν περιμένετε για ένα παραμυθένιο τοπίο μέσα στο πράσινο και τις νεράιδες.....καλά κάνετε έτσι είναι.
-Δικο σου μικρή.
Γουρλωσα τα μάτια και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μην μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.
-Τ-τι λες Άγγελε?...
Ένιωσα το χέρι του στη μέση μου και ηλεκτρισμός με διαπέρασε. Ήμουν πεπεισμένη ότι αυτό δεν θα σταματούσε ποτέ...
-Οτι είναι δικό μου πριγκίπισσα, σου ανήκει δύο φορές.
Η καρδιά μου έσπασε σε χιλιάδες κομματάκια . Αύριο όλα θα τελείωναν. Και τι πρέπει να πω εγώ εδώ? Πώς πέρασα? Μαγικά.....δεν με άφησε από τα χέρια του και εγώ μόνο κατηγορούσα τον εαυτό μου που μπήκα στη ζωή του. Θα του έκανα τόσο κακό και όμως ήταν το τελευταίο που ποτέ θα ήθελα να κάνω. Μυθικός έρωτας έτσι?... συναισθήματα που για άλλους δεν σε φτάνουν σε τέτοιες σκέψεις μα όταν τα μάτια σου κοιτούν αυτόν που λατρεύεις είναι όλα μυθικά.

Μπήκαμε μέσα στο σπιτάκι αλλά δεν πρόλαβα να το δω καθώς με μέθυσε με τα φιλιά του και σύντομα γίναμε ένα δίπλα από το τζάκι.
Μετά από αρκετή ώρα και όταν πια είχε νυχτώσει με πήρε στην αγκαλιά του προσεχτικά και μου χαιδεψε τα μαλλιά .
Κοιτούσε απλά το κενο. Σκεφτόταν κατι που εγώ αρνουμουν να κάνω για να μην καταστρεψω τις λίγες ώρες πού μας εμέναν.
-Θα έδινα και την ψυχή μου να μάθω τι σκέφτεσαι...
Είπα κοιτώντας το γαλήνιο πρόσωπο του με κλειστά μάτια .
-Δεν είναι όλα για εσένα μικρή.
Στριφογυρίσα τα μάτια μου. 
-Εσυ εισαι για εμένα!
Είπα με νεύρο και το μετάνιωσα αμέσως, όχι ότι δεν το εννοούσα η ψυχή μου το ξέρει πόσο το πιστεύω αλλά όταν τα υπέροχα μάτια του άνοιξαν και με κοίταξαν γεμάτα έκπληξη λες και δεν του είχα υποσχεθεί και του είχα δώσει την καρδιά μου πολλές φορές με έκανε να λιώσω.
- Δεν ενν-
Πριν προλάβω όμως να τελειώσω αυτό πήγα να πω με διέκοψε με ένα βαθύ φιλί.
Δεν ξέρω πως αλλα κάθε μέρα με αυτόν τον άνθρωπο φενοταν διαφορετική και τον ερωτευομουν παραπάνω. Δεν έσπασε το φιλί και όλα αυτά τα διαφορετικά συναισθήματα που βάθαιναν καθε δευτερόλεπτο και θα χανοντουσαν σε λίγες ώρες έφεραν δάκρυα.
Προσπάθησα,αλήθεια προσπάθησα να τα αφήσω όλα πίσω για αυτή τη μέρα μα τα έκανε όλα να φαντάζουν τόσο παραμυθένια και δεν με ένοιαζε ο πόνος μακριά του αλλά ο πόνος που εκείνος θα ένιωθε.
Όταν ένιωσε τα δάκρυα μου τα σκούπισε και δεν ρώτησε κάτι.