Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Εγκαίνια (2)

-Ρο!
Γυρνάω το κεφάλι μου στον Κρίστιαν.
Είναι όσο αγχωμενος όσο εγώ.
Οι πόρτες έχουν ανοίξει και πολύς κόσμος αρχίζει να μπαίνει.
-Πισω εσύ στα παράθυρα και εγώ μπροστά κοντά στις σκάλες.
Λέει και του γνεφω θετικά και φοράω το πιο ευγενικό μου πρόσωπο.
Περνώ μια βαθειά ανάσα.
Κάτι δεν πάει καλά με εμένα σήμερα. 

Προχωράω μπροστά σε δύο ζευγάρια.
-Καλησπερα....
Τους χαμογελάω.
Με ψηλό αγνοούν αλλά δεν μου κάνει εντύπωση.
-Επιτρεψτε μου να σας συνοδεύσω στο τραπέζι σας.
Έτσι και προχωράω στο πίσω της αίθουσας.
Ναι μην σας πέσει ο κωλος να πείτε γεια.
Ύστερα μόλις κάθονται φωνάζω για να τους φέρουν ποτό.
Και κάπως έτσι ξεκινάει η βραδιά.
Κάπως έτσι θα τελειώσει.

Σε λιγότερο από 20 λεπτά δεν μπορούσες να περάσεις από τον πολύ κόσμο.
Φτάνω σε σημείο απόγνωσης καθώς δεν ξέρω ποιον να πρώτο βοηθήσω. 
Το θέμα είναι ότι ακόμα μπαίνουν άτομα.
Και το χειρότερο είναι ότι είναι της υψηλής κοινωνίας που πιστεύουν ότι οι κώλοι τους είναι πιο ψηλά από όλους και μου τη δίνει στα νεύρα με τη συμπεριφορά τους.
Ωστόσο εκτός από απλά πλούσιους ερχόντουσαν άτομα από εταιρίες και τα λοιπά πράγμα που μου κάνει εντύπωση καθώς στα εγκαίνια ενός εστιατορίου ποιος κλείνει συμφωνίες?
Τι να πω δεν υπάρχουν και λίγοι ανώμαλοι εκεί έξω.

-Θα είστε μόνο εσείς?
Λέω σε έναν κύριο αρκετά μεγάλο αλλά γενικά κρατιέται καλά.
Το γεγονός ότι όμως με χαιρέτησε και δεν ήταν γαϊδούρι όπως οι περισσότεροι εδώ μέσα το μετράω.
-Οχι κορίτσι μου τέσσερα άτομα θα είμαστε.
Του χαμογελάω.
-Ωραια θα φέρουμε τα ποτέ από τώρα τότε.
Λέω και φωνάζω τα κορίτσια.
Και συνεχίζει να κυλάει κανονικά η βραδιά,μια βραδιά που θα κρατήσει για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Καθώς οι μέρες θα περάσουν σαν αυτή.
Με κανένα νόημα και στοχο.

-Καθηστε
Λέω σε μια παρέα και ζητάω για ποτό.
Καλά οι τύποι δεν γυρνάνε καν να με κοιτάξουν.
Μόλις έρχονται τα ποτα είμαι έτοιμη να φύγω όταν μια γυναίκα από την παρέα ρίχνει το ποτήρι με τη σαμπάνια πάνω μου.
Περνώ μια κοφτή ανάσα από την έκπληξη και το κρύο υγρό που καίει τη σάρκα μου.
Η αντίδραση της γυναίκας με εκπλήσσει.
Τρέχει να μου βρει πετσέτα και ζητάει συνεχεια συγνώμη πράγμα που μου δημιουργεί ένα χαμόγελο στη σκέψη ότι υπάρχει και κάποιος προσγειωμένος σε αυτόν τον πλατήνη.
-Μην ανυσηχειτε δεν πειράζει ,όλα καλά θα το καθαρισω εγώ και θα σας βοηθήσει ο συνάδελφος.
Λέω με ένα χαμόγελο.
-Κριστιαν!
Τον βλέπω που μιλάει σε μια παρέα τριών ατόμων.
Γυρνάει το βλέμμα του σε εμένα.
- Κάλυψε με λίγο στο 11, μου έριξαν λιγο σαμπάνια και πάω να το καθαρίσω.
Λέω χωρίς να τον κοιτάω καθαρίζοντας ήδη το φόρεμα μου
-Αν οι κύριοι είναι για τον κύριο στο 6 τους περίμενει.
Λέω ακόμα χωρίς να τους κοιτάω και γυρνάω να φύγω.