Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

μπελάδες με ονομα

Κάπως έτσι οι μέρες όμορφες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω μπροστά από τα μάτια μου. Με φόβο στην καρδιά με τον άνθρωπο που έβλεπα γεμάτη λατρεία γύριζα πίσω στην πραγματικότητα. Φτάσαμε στο διαμέρισμα του βράδυ μετά από την πτήση. Αποφασίσαμε ότι θα εμένα εκεί για εκείνο το βράδυ έτσι μόλις ανοίξαμε την πόρτα κατεφθινθηκαμε κουτουλωντας προς το δωμάτιο. Εγώ δηλαδή γιατί εκείνος ξεντυθηκε. Πριν προλάβω όμως να ξαπλώσω με πήρε στην αγκαλιά του χωρίς κουβέντα και με σήκωσε. Πράγμα που με έκανε να γουρλωσω τα μάτια και να ξυπνήσουν οι αισθήσεις μου εντελώς.
-Αγγελε νυστάζω!
Γκρινιαξα στην αγκαλιά του ενώ κουνιομουν ανυπομονα στην θύμηση του ζεστού κρεβατιού μου που με φωναζε σαν οι σειρήνες τον Οδυσσέα.
-Θελουμε μπάνιο μικρή.
Γουρλωσα παραπάνω τα μάτια στην ιδέα αυτών των δέκα μαρτυρικών λεπτών μακριά από τα όνειρα μου.
-Εσυ θες μπάνιο! Εγώ είμαι μια χαρά. Άσε με κάτω!
Κουνήθηκα πάνω του προσπαθώντας να ελευθερωθεί από τη λαβή του. Γέλασε σιγανα...ανατριχασα τόσο τέλειο γελιο.
-Ησυχα μικρή
Δάγκωσα με δυναμη τον ώμο του που τον έκανε να βγάλει ένα βογγητο πονου.
-Λαθος κίνηση πριγκίπισσα
Με έβαλε κάτω και μόνο μιας μου έβγαλε όλα τα ρούχα. Αυτόματα τα μάγουλα μου πήραν ένα έντονο κόκκινο χρώμα ενώ οι παλμοί τις καρδιάς μου ανέβηκαν σαν άλογα να καλπάζαν μέσα σε εκείνη. Οι πεταλούδες έκαναν περιπάτους μαζί με το μούδιασμα στο κορμί μου. Έβγαλε και εκείνος τα ρούχα του και μας έβαλε με μιας στην ντουζιερα. Τον κοίταξα αθώα προσπαθώντας να παραλείψω την τιμωρία μου και μάλλον τα καταφερα. Το βλέμμα του με εκαιγε όπως το νερό που μας πλυμμηρισε αλλά ήταν γλυκιά η αίσθηση. Αμέσως έγινα πιο υγρη.
-Γαμωτο μικρή....με κάνεις αδύναμο. Οι αντιδράσεις σου,ο τρόπος που κινείσαι με εθιζεις....μικρη μου.
Είπε και με γύρισε με μιας στον τοίχο.
-Το χαμόγελο σου πριγκίπισσα.
Άνοιξε τα πόδια μου και πίεσε απαλά την πλάτη μου για να σκυψω.
Μικρά βογγητα άρχισαν να αφήνουν το στόμα μου από τα χαδια που χάριζε με το χέρι του στο κορμί μου.
-Α-αγγελε....
Είπα ικετευτικά.
Υπάκουσε και με μιας μπήκε μέσα μου ολοκληρώνοντας με ξανά στην αγκαλιά του. Βογγητα άφηναν τα στόματα μας ενώ σε κάθε ώθηση του διάφορα όμορφα ονόματα στόλιζαν το πρωσοπο μου ίσως όχι πολύ διαφορετικά και πρωτότυπα αλλά από εκείνον με έκαναν εμένα διαφορετική και πρωτότυπη. Με προσοχή και στοργή βγήκε απο μέσα μου αφού ικανοποίησε και εμένα και εκείνον και με αγκάλιασε σφιχτά προσπαθώντας να ισορροπήσει την αναπνοή του όπως και εγώ άλλωστε αφού βαριανασαινω και τρεμω. Ο παράδεισος που είμαι μαζί του κάτι τέτοιες στιγμές δεν έχει λόγια που να μπορούν να το περιγράψουν. Πήρε προσεχτικά το αφρολουτρο και άρχισε να με καθαρίζει παντού με τα χέρια του να περνάνε από τους γλουτούς μου ,την κοιλιά μου ,το στήθος μου και το λαιμό μου ενώ εγω είχα γύρει το κεφάλι μου στον ώμο του από την γλυκιά εξάντληση. Με χάιδευε και με κρατούσε λες και κρατούσε θησαυρο.Δάγκωνε απαλά την λαιμό μου σημαδεύοντας με. Χαμογέλασα και άνοιξα τα μάτια μου. Τον φίλησα απαλά και κοίταξα κάτω. Είναι αστείο πως η μέρα σου αλλάζει από το τέλειο στο χειροτερο. Τα μάτια μου αντικρησαν τις γρατσουνιές που είχαν μείνει στα μπούτια μου και γύρισα στο χέρι μου ωπου και είχα κάποτε προσπαθήσει να τελειώσω τη ζωή μου. Για άλλη μια φορά αναρωτηθηκα τον λόγο που μου συνέβη αυτό. Εγώ ήμουν το πρόβλημα.... Ένας Λύγμος χωρίς να το καταλάβω έφυγε από το στόμα μου και δυστυχώς ο άγγελος το αντιληφθεικε. Γρήγορα βγήκα από το μπάνιο και αφού πέρασα το μπουρνουζι στο σώμα μου, στην συνέχεια έτρεξα στο δωμάτιο. Στάθηκα πίσω από το παράθυρο παρακολουθώντας το όμορφο βραδυ που περνούσε,την ζωή που περνούσε και την έχανα με αυτά τα συμβάντα που με κρατούσαν πάντα πίσω. Ο κόσμος χαρούμενος είχε αυτό που έψαχνα απεγνωσμένα με εσπαγε τόσο πολυ.Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου και να πέφτουν στο σκληρό πάτωμα.
-Εγω φταίω....
Ψυθιρισα στον εαυτό μου και κοίταξα με απέχθεια την αντανάκλαση μου στο παράθυρο.
-Αδελφουλη μου.....
Γρυλισα στον εαυτό μου και με τσίμπησα τόσο που το χέρι μου μάτωσε.
-Αννα τι κάνεις?!
Ο Άγγελος άρχισε να ωρυεται από πάνω μου αλλά σταμάτησε στη θέα των πρησμενων από το κλάμα ματιών μου.
-Εγω φταίω...
Αναφώνησα ενώ τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμια από τα μάτια μου.
-Δεν είμαι καλή σε τίποτα.....αχριστη είμαι και εξαιτίας μου έφυγε ο αδελφός μου....έμπλεξα και εσένα....σπέρνω δυστυχία δεν μπορώ να είμαι ευτιχισμενη είμαι αχάριστη....δεν έχω τίποτα καλό γαμωτο..... τίποτα.
Είπα και με λυγμούς τα γόνατα μου ακουμπησαν το πάτωμα.Δεν το πιστευα ότι είχε μείνει τόσος πόνος που ποτέ δεν είχα βγάλει. Το αίμα από το χέρι μου τύλιγε το ξύλο γύρω μου αλλά δεν με ένοιαζε το σιωπηλό κλάμα πονούσε τοσο που δεν ένιωθα πια.
-Αννα.....Άννα !
Γρυλισε ο Άγγελος δεν είχα όμως το κουράγιο να τον αντίκρισω.
-Ειναι απίστευτο πως δεν βλέπεις την μαγεία σου,την ομορφιά του ,την ψυχή σου,κατηγορείς τον εαυτό σου για τον αδελφό σου ενώ ξες ότι δεν έφταιγες εσύ και το ξέρω αυτό πολύ καλά. Αλλά μην σε ξανά ακούσω να μιλάς έτσι για εσένα! Ποτέ...ποτε ομως.Χιλια καλά ακουμπούν τα μάτια σου και ο πόνος δεν σε αφήνει να τα δεις....δεν θα μιλάς για τον εαυτό σου μικρή και ούτε θα του συμπεριφέρεσαι έτσι.
Είπε πιάνωντας το χέρι μου που έτρεχε αίμα.
-Ειναι πολύτιμος καθαρός είναι διαμάντι,ειναι σημαντικος. Με εξαγριώνει όταν σε μειώνεις. Τα σημάδια σου είναι οι ιστορίες σου και μην φοβάσαι να τις δείξεις εχεις δύναμη που πολλές θα τρελενοντουσαν και αυτά τα αποδεικνύουν. Εγώ αγαπώ τα σημάδια σου και όταν εσύ τα θεωρείς ατέλειες εγώ τα βλέπω να κολουν πάνω σου. Είσαι υπέροχη μάτια μου γιατί δεν το βλέπεις. Είσαι όμορφη,ο χαρακτήρας σου είναι διαμάντι. Τα μάτια σου φωτιές και η καρδιά σου....δικιά μου.
Στο τελευταίο γέλασα κάπως και σκούπισα τα δάκρυα μου. Όταν εγώ δεν αποδεχομουν τον εαυτό μου εκείνος το εκανε. Με πήρε αγκαλιά,με σκούπισε,με φίλησε, στέγνωσε τα μαλλιά μου με κινήσεις απαλές σαν να ήμουν από ζάχαρη. Μου φόρεσε καθαρά ρούχα και περιποιήθηκε την πληγή μου. Κοιμηθηκα στην αγκαλιά του και το επόμενο πρωί έλειπε από δίπλα μου....μαλλον μεσημέρι...χεχ παρακοιμηθηκα. <<Πάλι>>
-Και πάλι ενοχλητική μαλακιά στο κεφάλι μου που λέγεσαι υποσυνείδητο.