Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Ιζαμπέλα...

-Ομως Ήρθα.
Τα μάτια μου γουρλωνουν και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια.
Η φωνή του λιώνει τα πόδια μου και κατευθείαν ένα σφυξιμο στο στομάχι κάνει την εμφάνιση του.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Όχι όχι όχι.
Σκουνταω τον Κριστιάν και με κοιτάει .
Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου.
Ακούω τα βήματα του, πλησιάζει.
-Κριστιαν σε πάρακαλω πάρε με από δω....σε πάρακαλω.
Τον εκλιπαρώ κλαίγοντας σιωπηλά.
-Τι έπαθες κοριτσάκι μου?
Λέει και με πιάνει για να μην σοριαστω
-Παρε με από εδώ. 
Του ψυθιριζω και τον κοιτάω βαθειά μέσα στα μάτια.
Βγαίνει δίπλα στον  Χάρη.
Τα μάτια του αστράφτουν,τον βλέπω διαφορετικο.
Δεν μπορβ να ξεκολλησω το βλεμμα μου από πάνω του.
Αξύριστος, ταλαιπωριμενος και άυπνος.
Φαίνεται αδύναμος και καρδιά μου σφίγγεται.
Το αίμα μου παγώνει.
Τα μαλλιά του έχουν μακρύνει και είναι τώρα στο σβέρκο του.
Άγγελε....

Το σώμα μου έλκεται στο δικό του. 
Κλείνω σφιχτά τα μάτια και χιλιάδες δάκρυα έρχονται παραπάνω.
Ψυθιρζει κάτι με τον Χάρη.
-Πρεπει να φύγω...
Λέω σχεδόν άψυχα.
Ξυπνάω δεν γίνεται αυτο.
Τρέχω στις σκάλες.
Ξέρω ότι τα τακούνια μου ακούγονται μα δεν γίνεται να κάτσω εδω.
Όσο απομακρύνομαι η καρδιά μου ξεκκολαει και μένει πίσω μαζί του.
Και η τελευταία μου ανάσα μένει μέσα   αφού κλείσω την πόρτα δυνατά.

Βρέχει και τα δακρυα μου καλύπτονται όπως και οι λύγμοι μου με τους δυνατούς κεραυνούς.
Τον είδα...τα μάτια που τόσο λαχταρώ.
Η καρδιά μου πήρε για ένα δευτερόλεπτο ζωή και πέταξε κοντά του μόνο για να μετρήσει πιο πολύ και να σκιστεί παραπάνω.
Ήταν σκοτεινιασμενος δεν ήταν καλά.
Όχι αυτό είναι χειρότερο από μαχαιριές.
Γιατί τα πράγματα πρέπει να είναι έτσι.
Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα πίσω μου.
-Τι νομίζεις ότι κανε-
Η φωνή της Ρένας σταματάει.
-Κλαις?....
Λέει και είναι σαν η φωνή της να παραμορφώνεται σε μια γλυκιά συμπαράσταση .
Δεν μπορώ να σταματήσω το τρέμουλο, νιώθω σαν η ψυχή μου να με αφήνει .
Θέλω να πάω μέσα  και να πέσω στην αγκαλιά του.
Όλα τα συναισθήματα ήρθαν σαν ένα πελώριο κύμα να με χτυπά.
Είναι ακατόρθωτο ότι είναι εκεί και δεν τον αγγίζω, με καίει αυτή η κατάσταση με σπαζει.με σπάζει σε σημεία που δεν ήξερα ότι ακόμη έχω.

- Δεν θα έπρεπε να κλαίς.
Λέει ήρεμα πίσω μου.
- Και εσύ δεν θα έπρεπε να κάνεις τη ζωή μου δύσκολη.
Λέω και δεν το μετανιώνω.
Όλοι γίνονται δασκαλοι ξαφνικά και θέλουν να βοηθήσουν δεν πάει έτσι.
- Ναι....το ξέρω.
Αποκρίνεται και αληθεια δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω τώρα.
-Ολοι μας περάσαμε πράγματα που μας οδήγησαν σε καταστάσεις...
Ψυθιριζω ξέρω όμως πως το ακούει.
- Παρόλα αυτά ήρθα με χαμόγελο στο εστιατόριο σου.
Γρυλιζω.
-Καταλαβαινεις ότι κανένα γεγονός δεν σου δίνει το δικαίωμα να σπας τον άλλον ψυχολογικά?
Την ακούω να γελάει ειρωνικα.
- Ναι ε? Κάτι μου λέει ότι η ξαφνική αδιαθεσία του Κυρίου Ρεντ οφείλεται στη φυγη σου.
Αποκρίνεται και ασπριζω.
Γυρνάω πίσω με τα μάτια γουρλωμενα και την καρδιά μου στο στομάχι
-Τι?? Είναι καλά?.... Πες μου είναι καλά?
Της πιάνω τα χέρια και την ρωτάω ικετευτικά. 
Χαμογελάει.
Βλέπω καλά ? Χαμογελάει?
-Οι σπασμένες καρδιές δεν είναι ποτέ καλά.
Κανείς το ίδιο λαθος με εμένα.
Λέει με μια πίκρα που δεν προσπαθεί να κρύψει και φεύγει αφού πρώτα μου αφήνει ένα σακάκι στους ώμους μου.