Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Υπάρχεις για να υπαρχω

-Με μισεί? ....
Τι?...
Όμως το είχα σκεφτεί.
Σχεδόν το ήξερα....

Σχεδόν.....το ήθελα.

-Δεν θα παραδεχτεί ότι σε χρειάζεται.....
Στρεφω το βλέμμα μου κάτω.
-Δεν περίμενω να το κάνει.
Αναστεναζει απαλά.
-Σε μίσησε όμως σε αγάπησε παραπάνω.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε χρειάζεται....δεν είναι όμως όπως τον θυμάσαι.
Το γνώριμο βάρος πιέζει για άλλη μια φορά το στήθος μου.
Σήκωσε τοίχους.
Δεν περίμενα να κάνει κάτι διαφορετικό έτσι όπως τον πλήγωσα.
Και εμένα και εκείνον.
Και εγώ έκανα το ίδιο.
-Δεν ξέρω τι να κανω...
Λέω και σκύβω.
Στο χώμα πέφτουν πάλι απαλά τα δάκρυα μου.
Δεν ήμουν ποτέ τόσο αδύναμη.
Δεν πιστευα ποτέ ότι θα φτάσω σε ένα τέτοιο σημείο.
-Αννα....μόνο εσύ ξέρεις τι να κάνεις....
Αποκρίνεται.
Θέλω να παλέψω για αυτόν τον άνθρωπο ξανά και ξανά και ας μην βγει πουθενά.
Θέλω να το κάνω!

Δεν μου έχει μείνει δύναμη όμως.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν σπίτι μου.
Ζήτησα κάποιες μέρες ρεπό. 
Ο Κριστιάν συχνά περνάει για να με ρωτήσει πώς ειμαι.
Δεν θέλω να μιλάω με κόσμο αλλά όταν έρχεται νιώθω κάπως καλύτερα.
Θρηνω για την φίλη μου.
Δεν μπορώ παρά να πιστέψω πως έφυγε εξαιτίας μου.
Τα κλάματα δεν θα βγάλουν πουθενά άλλωστε δύο χρόνια δεν έβγαλαν.
Πρέπει να μεγαλώσω και να δω τα πράγματα όπως είναι.
Γιατί ..... εκείνη εφυγε.
Ο Χάρης άλλαξε.
Εγώ μεγάλωσα .
Και εκείνος έμεινε κενός 

Τώρα έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας.
Και αρχίζει κάπως να ξεθωριάζει ο πόνος για την φίλη μου.
Τώρα ξέρω όμως ότι πρέπει να παλέψω για κάτι μεγάλο.
Κάτι μεγάλο για εμένα.
Παραιτήθηκα και μετακόμισα ξανά στην Νέα Υόρκη.
Τόσες άσχημες αναμνήσεις σε αυτό το μέρος.
Ο Κριστιάν δεν το πήρε καλά παρόλο που του υποσχέθηκα ότι θα τον επισκέπτομαι.
Δεν ξέρει τι έχει γίνει και έχει θυμώσει.
Πρέπει να το λύσω και με αυτόν.
Αλλά προέχει εκείνος....εδώ και πολύ καιρό.

Αυτό έχω αποφασίσει να κάνω τώρα που στέκομαι εδώ.
Σηκώνω το χέρι μου να χτυπήσω.
Τελευταία στιγμή όμως διστάζω.
Δεν θα πάει καλά....
Περνώ μια βαθειά ανάσα και ανοίγω την πορτα.

Προχωράω διστακτικά στο δωμάτιο.
Το σώμα μου τρέμει και τα πόδια μου λιώνουν σε αυτή τη μυρωδιά.
Η όψη του μετά από τόσο καιρό μου κόβει την ανάσα.
Γυρισμένος πλάτη σε εμένα και όμως τόσο όμορφος
- Τι έγινε αυτή τη φορά....
Η βραχνή φωνή του στέλνει κύματα ηλεκτρισμου παντού.
Θέλω μόνο να του πω συγνώμη.
Αλλά σαστιζω δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω.
Κρατάει ένα ποτήρι στο χέρι του.
Όλο το δωμάτιο μυρίζει οινοπνεύμα.
-Συγνωμη....
Βγαίνει από τα χείλη μου καθώς τον κοιτάζω υπνοτιζμενα.
Το σωμα του σταματάει, παγώνει.
Η γροθιά του σφίγγει τόσο που βλέπω τις αρθρώσεις σου ασπρισμενες.
-Οχι....
Μουρμουριζει άγρια.
Μένω στη θέση μου ανιμπορη να κάνω κάτι.
-Το μυαλό μου παίζει πάλι παιχνίδια...
Γελάει ειρωνικά και κατεβάζει το μέλι υγρό στο στόμα του.
Γυρίζει στο μέρος μου και σαστιζει.
Τα μάτια του λάμπουν όμως λίγο λίγο αγριευει.
Η όψη του αλλάζει.
Φαίνεται να μην το πιστεύει.
Όμως εγώ το πιστεύω?
-Καποτε σου είχα πει.....ότι θα φύγω μόνο χωρίς να το θέλω....
-Παψε...
Γρυλιζει....
-Ετσι έγινε....
Συνεχίζω.
Το βλέμμα του πέφτει στο δικό μου και σχεδόν με καίει.
Από την ντροπή δεν μπορώ ούτε να τον δω.
Οπότε το βλέμμα μου πέφτει κάτω.
-Και εγώ κάποτε σου είχα πει σαγαπω...
Κάνει μια παύση
-Επαιζα....
Με κοιτάει στα μάτια λες και θέλει να μου το αποδείξει.
Τον προδίδουν όμως οι πράξεις του παρελθόντος.
Δεν τα ένιωσα μόνη μου όλα αυτά .
-Εφυγα χωρίς να θέλω Άγγελε.
Οι μύες του τσιτωνονται.
-Εμαθα τι έπαθες....και το ευχαριστήθηκα.
Περνώ μια κοφτή ανάσα καθώς το οξυγόνο λιγοστεύει.
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.