Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Αλλιώς;....τι;

Ανεβαινω γρήγορα πάνω και χτυπάω την πόρτα του γραφείου του.
Ανυπομονώ να τον ξανά δω τόσο πολύ.
Μου έχει λείψει έστω και αν τον είδα εχθές.
Έκανα να τον δω και δύο χρόνια και το μόνο που θέλω είναι να τον αγγίξω.
Ανοίγω την πόρτα απαλά και μπαίνω μέσα.
Τον βλέπω να τσιτωνεται.
-Τι κάνεις εδώ;
Είναι απογοητευτικά  το ποσό ευκολο είναι να ξεχωρίσεις την ψύχρα και την δισανασχετιση στη φωνή του.
-Θα..θέλ..... Ε-εγω.....θ..θέλω να μιλησου.... μιλήσουμε.
Η επηρροη του με κάνει να τραυλίζω και να χάνω τα λόγια μου.
Γυρνάει στο μέρος μου.
Πλησιάζει λιγο και μετά με παρατηρεί.
Τα μάτια του ανοίγουν παραπάνω.
Γλύφει τα χείλια του και το βλέμμα του σκοτεινιάζει.
-Τι είναι αυτό?
Ρωτάει μέσα από τα δόντια του.
Τον κοιτάω αθωα στα μάτια και μόλις το βλέπει περνει μια κοφτή ανάσα.
Τρίβω και καλά αμήχανα το χέρι μου.
-Τι? .....Π...ποιο?
Ρωτάω και κοιτάω τάχα πάνω μου να δω σε τι αναφέρεται.
Ένα διαβολικό χαμογελο εμφανίζεται όταν εκείνος δεν βλέπει. 
Αναστεναζει και βάζει το χέρι του στο κεφάλι του.
-Τι θες εδώ Άννα?....
Λέει κουρασμένα.
Κοιτάω για λίγο στα μάτια του.
Θέλω όσο τίποτα να πέσω πάνω του να τον αγγίξω, να τον νιώσω.

Το θέλει και αυτος....όμως ο εγωισμός του και το ξερό του το κεφάλι !
<<Μπάστα Μπουμπουλίνα εσύ δεν έφυγες? >>
Αγρξσκξδη.....
Αχχ... Δυστυχώς η φωνουλα στο κεφάλι μου έχει δικό
<<Το ξέρω>>
Στρυφογιριζω τα μάτια μου νοητά .
Πάλι πεινάω?
Σκεφτομαι στην συνέχεια
<<Ναι>>
Μου απαντάει μασουλωντας κάτι.

-Αννα!
Με ξυπνάει η ενοχλημένη φωνή του Άγγελου.
Φενεται σαν να παλεύει με το ίδιο του το βλέμμα κοιτώντας περίεργα από εδώ και από εκεί.
-Πρεπει να μιλήσουμε....
Στρυφογιριζει τα μάτια του.
-Τι μπορεί να έχουμε να πούμε εμείς οι δύο?
Γελάει ειρωνικά.
Ω μωρό μου εμείς οι δύο εχουμε μια ζωή αν με αφήσεις.
-Θελω να σου εξηγήσω!
Λέω με παραπαονο και αγριευει παραπάνω.
Καλά τώρα τι έκανα?
-Μονο που δεν εξηγεις Άννα αντίθετα παίζεις με τη φωτιά και με προκαλείς, αν κάεις όμως θα το ευχαριστηθω που θα είναι από εμένα.
Ψυθιρζει αλλά σε εμένα ακούγονται σαν φωνές .
-Δεν ήρθα γιατί δεν έμαθα ποτέ ότι ο Άρης πέθανε... Φοβόμουν για εσένα κατάλαβε με.
Φωνάζω απεγνωσμένα.
Γυρίζει πλάτη και πάει πάλι στο παράθυρο.
-Δεν σε ξέχασα ποτέ,σε σκεφτόμουν συνέχεια!
Λέω με ένταση.
Οι τοίχοι μου πέφτουν όσο βάζει τοίχους μπροστά μου.
-Εγω όμως το έκανα Άννα!
Και ξες τι?!
Λέει και γυρίζει σε εμένα.
Έρχεται αργά από πάνω μου και είναι τόσο κοντά που ανάσα μου κόβεται.
Τα πράσινα μάτια του βυθίζονται στα δικά μου.
-Με ένα πήδημα σε ξέχασα.
Ψυθιρζει και νιώθω ότι χιλιάδες μαχαίρια μπαίνουν στην καρδιά μου.
Έρχονται δάκρυα στα μάτια μου. Μόλις τα παρατηρει όμως γυριζει στο παράθυρο
-Δεν περίμενα να το δεχτείς ...εγώ θα παλέψω ...
Λέω επιθετικά με τα δάκρυα να κυλάνε και τη φωνή μου να σπάει.
-Θα παλέψω για εσένα ...
Λέω και τωρα ακούγονται μόνο τα δάκρυα μου που πέφτουν στο χαλί.