Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Ροζα

-Ποιον πήρες?
Ρώτησα όταν έκλεισε το τηλέφωνο... Η κλήση με τον Μικέ τερματίστηκε λίγα λεπτά πριν και κάθισα να παρακολουθήσω τη συζήτηση του Άγγελου. Η καρδιά μου έχει σφιχτει και ο έρωτας μου με φοβίζει τώρα. Γιατί? Φοβάμαι για εκείνον τόσο πολυ,έχω ένα κακό προεσθημα που απλά θέλω να παγωσω τον χρόνο εδώ να μην γίνει τίποτα.
-Δικους μου ανθρωπους....σήμερα θα είμαστε ήρεμοι μικρή....αύριο ολα....πάμε.
Είπε και έφυγε από την πόρτα. Έφυγα και εγώ δυστακτηκα και έκλεισα την πόρτα. Κατέβηκα στο αυτοκίνητο που ο Άγγελος ήδη είχε μπει και έτσι κάθισα και εγώ στη θέση του συνοδηγού.
-Ζωνη.
Είπε σοβαρά και άγρια. Υπάκουσα και μόλις την έβαλα κοίταξα τα θολωμενα από το κρύο παράθυρα . Τις σταγόνες που έκαναν και έπεφταν σιγά σιγά προς τα κάτω για να τις παρασύρει ο άνεμος. Απορροφήθηκα στην εικόνα αλλά στην πραγματικότητα έτρεμα. Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Ο Άκης με παρακολουθεί? Ο Μικε πως το ξέρει? Και τι ήθελε να μου πει για εκείνον? Για τον Μικέ τι άλλο? Αν είναι κάτι σοβαρο?
Ο πονοκέφαλος έκανε την εμφάνιση του με τόση σκέψη και λύση δεν βρηκα. Μπορούσα να σκεφτώ μόνο τον Άγγελο στο τέλος. Ένιωθα τύψεις και κατηγορώ συνεχεια τον εαυτό μου ότι τον εμπλεξα.
Αν πάθει κάτι θα είναι δικό μου λάθος, αν και ξέρω ότι είναι πεισματάρης και δεν θα με βοηθήσει εγώ τον εμπλεξα και πάλι.
-Τι σκέφτεσαι?
Άκουσα την ανυσηχη φωνή του μα δεν απάντησα και δεν ξανά ρώτησε αφηνωντας μου χρόνο. Το βάρος στο στήθος μου από τις σκέψεις μεγάλωνε και οι αναστεναγμοί μου γινόντουσαν συχνότερα. Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε σπίτι του. Παρκάραμε και βγήκαμε έξω. Είχε άρχισει ένα απαλό ψυχαλιτο που σχεδόν δεν καταλάβαινα. Μηχανικά κινήθηκα μέσα και αφού έβγαλα το παλτό μου έκατσα στον καναπέ κοιτώντας το κενό. Ο Άγγελος έβαλε ένα ποτό και άναψε τη φωτιά. Το άφησε στο τραπέζι και για λίγο έφυγε από το δωμάτιο. Στην συνέχεια επέστρεψε με μια μαύρη φόρμα και ένα φανελάκι από πάνω.
-Μικρη...
Είπε και έστρεψα το βλέμμα μου θλιμμένα πάνω του. Με ρωτούσε το ήξερα....και αποφάσισα να πω την αλήθεια.
-Φοβαμαι
Είπα στεγνα.
-Το ξέρω αλλά άστο σήμερα θα τα σκεφτούμε όλα αύριο. Δεν θα  αφήσω να σου συμβεί τιποτα.
Αποκρυθηκε.
-Σηκωθηκα και κουνισα αρνητικά το κεφάλι μου.
-Δεν φοβάμαι για εμένα...για εσένα φοβάμαι μονο....σε έχω μπλέξει σε όλο αυτό....
Αναστενάξα
-δώσε μου λίγη ώρα σε παρακαλώ.
Είπα και έφυγα από το σαλόνι. Ήξερα ότι τον είχα στεναχωρεσει. Ωστόσο όταν κατάλαβε την ανησυχεια μου για εκείνον.. το κακό που έτρεμα να παθει, τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν. Ήθελα τόσο να τον φιλήσω να χωθώ στην αγκαλιά του αλλά ο τρόμος μου έγινε πανικός και επείγοντος έπρεπε να φύγω. Κλειστικα στο μπάνιο και δάκρυα πίεσης έπεσαν από τα μάτια μου. Γιατί? Γιατί όταν είμαι ευτιχισμενη δεν μπορεί να κρατησει? Εβρεξα το πρόσωπο μου και πήρα ανάσες για να ηρεμήσω. Το παρελθόν μου με κυνηγάει παντου. Μόλις ηρεμισα λίγο βγήκα από το δωμάτιο και πήγα στο σαλόνι. Δεν τον βρήκα πουθενά. Έψαξα στην κουζίνα και δεν ήταν ούτε εκεί. Πήγα βιάστηκα στο δωμάτιο του. Τα φώτα ήταν χαμηλομενα και πάνω στο κρεβάτι βρησκοταν μια μπλούζα του. Καθαρή και διπλωμένη. Καταλαβα πως ήταν για εμένα οπότε γρήγορα ξεντυθηκα και η κοντομανικη μπλούζα έφτασε λίγο πιο κάτω από το γόνατο. Συνέχισα να ψάνω για τον Αγγελο μα δεν τον βρήκα πουθενά στο δωμάτιο. Άρχισα να φωνάζω το όνομα του, όταν άκουσα μουσική από το σαλόνι. Έτρεξα κάτω και είδα το τραπέζι με μια κούπα ζεστή σοκολάτα και μερικά μπισκοτα. Τα χέρια του μπλέχτηκαν τρυγιρω μου και με γύρισε στο μέρος του. Τα μάτια του έλαμπαν με έκαναν να λιώνω. Χάθηκα μέσα σε αυτά τα μάτια ,τα μάτια που είμαι ερωτευμένη. Τα μάτια που λάτρευα που αγάπησα και εξαρτήθηκα. Πήρε τα χέρια μου και τα έβαλε στο λαιμό  του χωρίς να διακόψει την οπτική μας επαφή. Έβαλε τα δικά του στην μέση μου και με έσφιξε πάνω του. Ξεχασα τα πάντα. Άρχισε να μας στροβιλίζει σιγανα. Να με φυλάει στα χίλια απαλά ενώ μου χάιδευε τα μαλλιά στοργικά.
-Μην μου το κάνεις αυτό καρδιά μου...
Είπε μελαγχολίκα αναφερόμενος στη λύπη μου.
-Σε χρειάζομαι χαρούμενη για να ζήσω.
....και κυρίως δίπλα μου.
-Μα τι θα κάνουμε?
Είπα ανυσηχα κοιτώντας το πάτωμα.
-Θα μείνουμε ενωμένοι.
Είπε και ένιωσα κάπως καλύτερα. Με έβαλε να κάτσω στη ζέστη αγκαλιά του ενώ με ειχε από κάτω του με το κορμί του να ζεσταίνει το δικό μου. Ένιωσα το χέρι του στην πλάτη μου να καταιβαινει στην μεση μου και να με χαϊδεύει. Γουρλωσα τα μάτια.
-Γιατι με χουφτωσες?!
Γύρισα το βλέμμα μου πάνω στο σκανδαλιάρικο δικό του που μου χαμογελούσε .
-Δικια μου είσαι ότι θέλω σε κάνω.
Είπε σαν να λέει κάτι λογικό.
-Δεν είμαι κτήριο η σκύλος για να σου ανήκω!
Διαμαρτυρηθηκα.
- Ναι όμως έκτος από το ότι σου άρεσε κοκκινισες .....και έγινες υγρή για εμένα πριγκίπισσα... Είσαι πια δικιά μου....να σε φροντιζω να σε παρηγορώ να σε ευχαριστήσω να σε ακούω να βαριανασαινεις από κάτω μου και να ξέρω ότι κανείς ποτέ δεν θα κάνει το  πάνω σου.
Και κάπως έτσι έσκασα.
<<Καιρός ήταν>>
-Καιρος να κάνεις το ίδιο.
Γρυλισα  στον εαυτό μου.
Τα λόγια του όντως όμως άναψαν φωτιές και μέσα μου και στα μάγουλα μου. Ανέβηκα πάνω του και άρχισα να τον φιλαω. Τον ένιωσα να βαριανασαινει και συνέχισα αφηνωντας του σημάδια στο λαιμό.  Έβαλε τα ζεστά του χέρια στην κοιλιά μου και με πίεσε πίσω. Σταμάτησα απορημένη μπροστά του. Τα μάγουλα μου αναψοκοκκινισαν.
-Δεν σαρεσει? Συγνώμη.
Είπα προσπαθώντας να δικαιολογήθω.
-Οχι μικρή μου μαρεσει πολύ και δεν ξέρω πως συγκρατουμε να μην σε πάρω εδώ και τώρα με αυτά που κάνεις για αυτό μην με πολύ πλησιάζεις.
Μου χαμογέλασε γλυκά.
-Απλα αυτό το βράδυ δεν με χρειάζεσαι έτσι.
Είπε και με χάιδεψε στο κεφάλι.
-Μα αλήθεια σε θέλω 
Είπα με παράπονο.
-Και εγώ ομορφιά μου αλλά τώρα θέλω να νιώσεις ασφαλής.
Η αλήθεια ήταν ότι τον ήθελα αλλά είχε δίκιο δεν ένιωθα ασφαλής. Ένιωθα στην αγκαλιά του και μου διμηουργουσε ασφάλεια αλλά όλη αυτή η κατάσταση ήταν τρομαχτικη για τα κυβικά μου. Δεν απάντησα έτσι με πήρε στην αγκαλιά του και κάτσαμε στον καναπέ. Μας σκέπασε με μια κουβέρτα και ξάπλωσα στο στήθος του. Έβαλε το χέρι του στη κοιλιά μου και έτσι άρχισε μια κουβέντα για εμάς.
-Και αν πάθω κάτι?
Το σώμα του τσιτωθηκε αλλά στο πρόσωπο του δεν είδα καμία αλλαγή.
-Δεν θα πάθεις τίποτα.
Γρυλισε
-Πως το ξες?
-Δεν θα αφήσω να πάθεις τίποτα.
Άφησε ένα φιλί στα μαλλιά μου με έκρυψε προστατευτικά πάνω του.
-Ε και αν πάθω?!
Είπα γκρινιαρικα και αναστεναξε. Με κοίταξε στα μάτια και μου χάιδεψε στα μαλλια.
-Θα σκοτώσω όποιον το έκανε, θα σε προφυλάξω μέχρι να γίνεις καλά και δεν θα σε αφήσω ούτε λεπτό. Θα είμαι εκεί κάθε λεπτό ακόμα και αν με διώξεις μακρυά σου θα φύγω μόνο όταν θα  είσαι καλά αν ακόμα θες να φύγω.
Γουρλωσα τα μάτια.
-Δεν θα θέλω...
Σκουριναν τα δικά του....σκέφτηκε λίγο και χαμογέλασε ,με χάιδεψε και με φίλησε. Δεν απάντησε και δεν ξανά ρωτησα.
-Αυριο θα πάμε στο γραφείο?
Είπα θελωντας να αλλάξω λίγο τη συζήτηση και να καθαρίσω την αμηχανια που διμηουργηθηκε.
-Αν είσαι κουρασμένη μπορείς να μην έρθεις.
Κουνισα το κεφάλι μου αρνιτηκα.
-ειμαι μια χαρά θα έρθω...θέλω να δω και τον Μικέ.
-Αννα...
-Δεν μου έχεις εμπιστοσύνη?
Ρώτησα σοβαρά.
-Σε εσένα έχω σε εκείνον δεν έχω
Είπε την κλισέ δικαιολογια.
-Δεν είμαι κανένα ανιπερασπιστο κοριτσάκι και το ξέρεις αυτό.
Χαζογελασα χτυπώντας τον απαλά στο στήθος.
-Καλα αλλά θα έρθω και εγώ αργότερα.
Στρυφογυρισα τα μάτια μου αφηνωντας ένα σιγανό καλά και έπεσα πίσω. Το υπόλοιπο βράδυ με έχει αγκαλια χωρίς να λέμε κάτι συγκεκριμένο απλά ονειροπόλοντας για το αύριο. Ήταν ζεστά και ασφαλής...μα πάνω από όλα ήμουν γεματη και ευτιχισμενη δεν ήθελα να φυγω. Σύντομα με πήρε ο ύπνος με εμένα να κοιτάω τα λαμπερά μάτια του που με παρακολουθούσαν. Το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα στο τραπέζι είχε πρωινό και ο Άγγελος δεν ήταν δίπλα μου.
Η ώρα ήταν δέκα που σημαίνει ότι έχει πάει ήδη στο γραφείο χωρίς εμένα. Στρυφογυρισα τα μάτια μου και έπιασα το κινητό μου. Πάτησα το όνομα του και περιμενα να το σηκώσει όσο ξεσκισα το πρώτο κρουασάν.
-Γιατι δεν με ξυπνηθεθ.?
Είπα προσπαθώντας να καταπιω. Ακούστηκαν γελια από την άλλη γραμμή και ραγιζματα από την καρδιά μου. Η κάθε του κίνηση με έριχνε βαθειά στα δυχτια  του έρωτα και έστελνε ανατριχιλες παντού.
-Γιατι κοιμόσουν υπέροχα...
Είπε γλυκα και εγώ ελιωνα κρατώντας το ακουστικό.
-Συγχωρεμενος....
<<Εύκολη>>
Χλεύασε η φωνή στο κεφάλι μου.
-Για εκείνον ειμαι και βγάλε το σκασμο.
Κλείσαμε και αφού εφαγα έτρεξα πάνω να ντυθώ. Ένα τζιν παντελόνι με μια μακριά μάλλινη μπεζ μπλούζα. Ένα φουλάρι στο ίδιο χρώμα ,τα κλειδιά το κινητό το κράνος και η μηχανή και ήμουν έτοιμη. Σε περίπου μισή ώρα ετοιμαστηκα και σε με μία ώρα ήμουν στην εταιρια. Έτρεξα στο γραφείο μου και άρχισα αμέσως δουλειά.
Ναι χωρίς να πληροφορησω τον Άγγελο πραγμα που δεν άργησε να γίνει αφού η πρώην γραμματέας 2 για πήδημα τον ενημερωσε. (Ναι ο τσουλος είχε δυο)Αυτήν πρέπει να τη διώξει....κάθε φορά που τον κοίτα....με λατρεία...την δικιά μου λατρεία.
-Συγκεντρωσου Άννα.
Μου ψυθιρισα και κοίταξα τον υπολογιστή μου. Η πόρτα που ένωνε τα γραφεία μας άνοιξε . Πιο όμορφος από ποτέ με τον ήλιο να καθαρίζει το υπέροχο πράσινο χρώμα των ματιών του στηρίχθηκε στην πόρτα με ένα στραβό χαμογελο.
-Καλημερα δεν έχω...ξεχνάς τους κανονες σου μικρή.
Γέλασα διαβολικά και πήγα καταπάνω του αργά.
-Δεν ξεχασα τίποτα εσύ έφυγες εχθές. Εσύ φταις Κύριε Ρεντ.
Άρχισε να βαριανασενει. Προχώρησε μέσα μηδενίζοντας την απόσταση μεταξύ μας. Με έπιασε σφιχτά από τη μέση ενώ έκλεισε την πόρτα. Με φίλησε γλυκά ενώ με πίεζε πάνω του. Ενέδωσα στο φιλί του που μου έκοψε την ανάσα και ευχαριστήθηκα για λιγο τη γεύση του.
-Θελω να σε πάρω άγρια εδώ και τώρα.
Ψυθιρισε στο αυτί μου πράγμα που έκανε όλο το σώμα μου να ανατριχιασει. Είχε ήδη ένα εξόγκωμα στο παντελόνι του και όσο και αν τον ήθελα κρατηθηκα και κινήθηκα δειλά προς τα πίσω.
-Α-αγγελε είμαστε στ-
-Δεν με νοιαζει γρυλισε και με πλησίασε.
Άρχισε να με φιλάει άγρια στο λαιμό και μερικά βογγητα και αναστεναγμόι μου έφυγαν . Τον κοίταξα αθώα. Τον ήθελα τόσο πολύ όμως τον εσπρωξα πίσω. Ακουμπισα απαλά το μέτωπο μου στο στήθος του και τον ένιωσα να ηρεμεί. Μου χάιδεψε τα μαλλιά και με πήρε αγκαλιά.
-Θελω να σε κακομαθω...να σε καταστρέψω να κάνω πάλι δικό μου ότι μου ανήκει.
Ψυθιρισε πάνω μου.
- Μου διμηουργεις πρόβλημα μικρή....το πιο όμορφο πρόβλημα που είχα ....αλλά τώρα πως θα κυκλοφορήσω?
Ρώτησε δείχνοντας μου το παντελόνι του . Κοκκίνισαν τα μάγουλα μου και απομακρύνθηκαν γρήγορα από αυτόν.
-Θ-α...θα είμαι στον Μ-μικε.
Είπα και έτρεξα έξω από την πόρτα τρεμωντας.  Άκουσα το γέλιο του βασανιστηκα να ηχεί στα αυτιά μου. Αφού έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου και ηρεμισα κάπως. Κατευθύνθηκα προς το τμήμα οικονομικών. Το πρώην εργαλείο του Άγγελου νούμερο 1 που όταν την έβλεπα ξερωντας τι έκαναν μαζί με έπιανε κακό και απλά ήθελα να την ξεμαλιασω,ζήτησε από τον Άγγελο να τη διωρισει βοηθό του Μικέ δηλαδή του διευθυντή οικονομικών. Αφού η σκρόφα καταλαβε ότι δεν θα έπιανε κάτι εκεί βρήκε άλλο δόλωμα να κουνισει την ουρά της. Τι κοιτάς ξανθοψηρα? Ρώτησα από μέσα μου καθώς περνούσα χαμογελώντας από μπροστά της. Να σου όμως που μίλησε.
-Εχεις ραντεβού? Ο διευθυντής είναι πολύ απασχολημενος...
Είπε κοιτάζοντας με υποτιμητικά. Με έπιασαν τα γέλια και η παστωμενη μούρη της χλωμιασε. Την εσπρωξα και απομακρύνθηκε από την πόρτα σχεδόν γρυλιζωντας.
-Οχι αλλά ο Μικε ακυρώνει όλα τα ραντεβού για να με δει.
Είπα και μπήκα μέσα στρυφογυριζωντας τα μάτια μου. Όταν ο Μικε με αντιλήφθηκε αστραψε τι βλέμμα του. Ένα γλυκό χαμόγελο μου χάρισε και του το επέστρεψα βεβαια πιο σεμνά. Κάθησα απέναντι του με μια πρόσχαρη...όσο μπορούσα...διάθεση... και αφου έμπλεξα τα χέρια μου μπροστά μου τον κοίταξα.
-Για σου Μικέ...
Άρχισα την συζήτηση ενώ ένα μειδίαμα έκανε την εμφάνιση του.
-Αννα....
Είπε γλυκα και φάνηκε να απορροφάται. Κάτι που όμως δεν κράτησε πολυ αφού φάνηκε να συμμαζευει γρήγορα τον εαυτό του  και περνώντας ένα σοβαρό ύφος με κοίταξε επαγγελματικα. Και σίγουρα βγάζοντας με από μια αμήχανη κατασταση.
-Αννα....ο Άκης....έχει ξεπεράσει τα όρια.
άρχισε να λέει όταν λίγο αρχίσαμε να συζητάμε μετά τα τυπικα.Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα.
-Τι εννοεις?....και κυρίως πως το ξέρεις?
-Ο Άκης δουλεύει σε μια πολυεθνική που συνεργαζόμαστε. Είχα πάει για μια ανασκόπηση του συμβολαίου πριν υπογράψουμε και έτυχε ο υπεύθυνος να είναι εκείνος. Φυσικά χεραιτηθηκαμε. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά όταν από το πορτοφόλι του έβγαλε χρήματα και μπόρεσα να δω μια φωτογραφία σου. Έτσι αποφάσισα να το ερευνήσω λίγο παραπάνω. 
Είπε χωρίς να πάρει ανάσα. Όταν διέκοψε για λίγο βρήκα την ευκαιρία και μιλησα.
-Ξερω ότι μόνο θες να βοηθήσεις αλλά αυτό δεν είναι δική σου δουλειά....
Είπα σκληρα χωρίς να με αναγνωρίζω. Τον αγαπώ τον Μικέ,πια μόνο φιλικά ωστόσο επειδή υποψιάζομαι ότι εκείνος έχει ερωτικές προθέσεις προσπαθώ απλά να τον κρατήσω σε απόσταση.
-Σαφως και το ξέρω .. η μάλλον το υπέθεσα για αυτό δεν έκανα κάτι τρομερό παρά από το να εκπροσωπώ τον  διερμηνέα εγώ κάθε φορά μέχρι να συμφωνηθούν οι όροι και να κλείσει το συμβολαιο. Έτσι ξανά πήγα.
Άννα αυτός ο άνθρωπος έχει σαλταρει. Όσο αρχίσαμε να μιλάμε και να θυμόμαστε τα παλιά άρχισε να ανοίγεται. Ήξερε με κάθε λεπτομέρεια το πρόγραμμα σου. Υπέθετε τρέλα πραγματα....από οτι έμαθα έχεις σχέση με τον κύριο Ρεντ το ξέρει και αυτό....και το δικαιολογεί γελοία.
Η φωνή του κάπως έσπασε όμως το σοκ από αυτά που άκουγα δεν με αφήνε να πω κάτι.
-Ξερει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες,τι πίνεις τι τρως πως ντύνεσαι....αλλά την τελευταία φορά που πήγα το θέμα είχε ξεπεράσει κάθε όριο καθώς κρατούσε βέρες με σκαλισμένα τα ονόματά σας. Δεν έχει κάποιο περιστατικό που μπορεί να τον βάλει σε κάποιο μέρος που να μπορούν να τον βοηθήσουν ωστόσο μου φενεται επικυνδινος. Τον είδα να Μιλά και με τον Άρη κα-
Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου στην δυσφορία που κατεκλεισε το κορμί μου με αυτές τις λέξεις.
-Αννα!
Είπε ο Μικε πανικόβλητος και έτρεξε να φέρει ένα ποτήρι νερό. Κράτησε το κεφάλι μου στοργικά και με βοήθησε να πιω.  Μετα από λίγο η ζάλη είχε ξεθωριάσει.
-Συνεχισε...
Είπα όταν κάπως συνηλθα. Όχι δεν μπορούσα να αντέξω την συνέχεια αλλά έπρεπε να ξέρω φοβόμουν τις λέξεις που με περίμεναν ωστόσο έπρεπε να μάθω.
-Αννα δε-
-Μικε!
μουγκρίσα αυστηρά με ότι δύναμη μου είχε μείνει ανασαίνοντας βαριά.
-Ο Άρης.....ζητούσε πληροφορίες για το που είσαι.... έπερνε υλικό παρακολούθησης από τον Άκη και σε διέδιδε με το όνομα Ρόζα....ξέρω ότι δεν θες να σε λέμε έτσι...
Δεν γινόταν άλλο αυτο. Έπρεπε να τον αντιμετωπίσω κατάματα ότι και αν αυτό έπερνε. Με στοιχιωνε μια ζωή. Άλλαξα όνομα, πόλη,έχασα κομμάτια του εαυτού μου. Τον μισούσα ναι....αλλά είχα επιστρεψει.
-Ροζα με λένε...
Γρυλισα και σηκώθηκα αψηφώντας τη ζαλάδα.
-Αννα ηρεμισε...
Δάκρυα έτρεξαν ποτάμια από τα μάτια μου..
-Πως?! Πώς να ηρεμισω μου λες? Έχω χάσει την Ροζα....και τώρα θα τη βρω αλλιώς δεν θα ησυχάσω ...ότι πόνο πέρασα...θα φροντίσω να φύγει.....είμαι η Ρόζα....η Άννα μπορεί να περιμένει στην χαρούμενη ζωή της...θα τη ζήσει όλη αργότερα.
Το κινητό μου χτυπησε. Το πήρα στα χέρια μου σφιχτά. Ο Μικε με κοιτούσε ανυσηχα και λογικό..... Αντί όμως αυτό που είδα να με το τρομάξει...με θύμωσε. Πυροδωτησε μια φωτιά που δεν μπορούσε να σβήσει.
-Καλως όρισες Ρόζα... Α.
Το μύνημα από άγνωστο αριθμό καθρεπτιζοταν στα μάτια μου.
-Το μαρτύριο σου θα τελειώσει σύντομα.
Ψυθιρισα στον εαυτό μου γεμάτη οργή και άφησα τα δάκρυα να πέσουν.
Για τελευταία φορά! Τελευταία φορά που εσκιζε την καρδιά μου αυτη η ανάμνηση..... ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ!

Επέστρεψα δυναμικά και γράφω κάθε εβδομάδα ίσως και από δύο επεισόδια. Ωστόσο μια ψήφος η ένα σχόλιο με βοηθούν να συνεχίσω γιατί είναι που ωραίο η ιστορία σου να έχει ανταπόκριση... μπορείτε επίσης να τσεκαρετε τις καλές δύο ιστορίες μου.❤️❤️
Ευχαριστώ