Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Ξανά από την αρχή

Από εκείνη την ημέρα στο γραφείο έχει περάσει ένας μήνας.
Νιώθω πως είμαστε ξανά στην αρχή.
Μέσα στην κόντρα και στα ερωτηματικά.
Έχει προσπαθήσει να έρθει σπίτι  και να με βρει έξω αλλά  ήμουν αρκετα τυχερή και κατάφερνα να φύγω.
Δεν τον έχω δει πάρα μόνο από μακριά και δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει.
Είναι τρομερά μαρτυρικό  να ξέρω ότι έρχεται για εμένα και εγώ να το σταματάω.
Αλλά καλύτερα έτσι μέχρι να δει τι θέλει.
Δεν είμαι πια θυμωμενη.
Μαλακιά ξέρω αλλά απλά δεν μπορώ να μείνω θυμωμενη σε εκείνον.
Αν θέλει να κάτσει και να με πονέσει ας το κάνει.
Γιατί?
Γιατί ο πόνος μακριά του είναι χειρότερος .
Η ζωή μακριά του δεν είναι ζωή απο ωπου και να το δεις.
Και έτσι έχω μπει σε ένα άρρωστο τρυπακι που τον αφήνω να με πονάει αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικα,μπορεί να ακούγεται άρρωστο και ίσως είναι αλλά αυτός ο άνθρωπος με κάνει να ζω.
Μπορεί και μέσα από τον πόνο αλλά διαφορετικα είναι ασφυκτική η ζωή μου.
Είναι κάτι σαν ναρκωτικό.
Και δεν μπορώ μακριά του,δεν μπορώ ομως και με τον πόνο που μου προκαλεί για αυτό είμαι κάπου ενδιάμεσα.
Ωστόσο και αυτό δεν είναι καλύτερο είναι απλά λιγότερο μαρτυρικό.

-Γη καλεί Ανν.
Ξυπνάω από την σκέψη μου και μασουλαω το καλαμάκι μου.
-Θες κάτι άλλο?
Με ρωτάει γλυκά.
Περνώ μια βαθειά ανάσα και κάθομαι πίσω.
-Οχι ευχαριστω Φρανκ....
Είμαι στο σπίτι του Φρανκ γιατί αυτόν τον ένα μήνα γίναμε καλοί φίλοι και κάνουμε καλή παρέα.
Ένα βράδυ ήρθε στο δικό μου  και μετά αφού δεν βγήκαμε με κάλεσε και εκείνος στο δικό του.
Και η αλήθεια είναι ότι είναι καλύτερα από ακριβά εστιατόρια και τη βαρεμάρα να χτυπάει στο κεφάλι.
-Παλι το παρά κάνεις με τη σκέψη....
Λέει μαλονωντας με.
Ξεφυσαω 
Καλά δίκιο έχει αλλά δεν το κάνω και επίτηδες.
Αν μπορούσα δεν θα σκεφτόμουν τίποτα.
-Παλι τον μαλακα σκέφτεσαι?
Ναι έμαθε ότι έγινε και μάλιστα πρώτος καθώς κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά και ήρθε αμέσως να δει τι γίνεται.
Αποφεύγω να τον κοιτάξω μιας καιγια άλλη μια φορά  έχει δίκιο.
Τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ απλά να τον βγάλω από το μυαλό μου .

<<Γιατί ποτέ μπορούσες?>>
Πριν από τρία χρόνια
<<Μα τότε δεν τον ήξερες>>
Ακριβώς.

-Δεν σου κάνει καλό αυτός ο άνθρωπος δεν το καταλαβαίνεις?
Λέει κάπως εκνευρισμένος.
-Το καταλαβαίνω.
Απαντάω ένοχα.
Δίκιο έχει 
Ξεφύσαει και σηκώνεται.
-Δες λίγο τη ζωή σου,γυρίζει μόνιμος γύρω από εκείνον.
Έτσι θα ζήσεις....πριν από εκείνον τι έκανες?
Γυρνάω το βλέμμα μου πάνω του στην τελευταία του πρόταση.
Πριν από εκείνον σχεδόν δεν θυμάμαι τη ζωή μου.
Ότι και να έζησα το έσβησε όταν βρισκόμουν στην αγκαλιά του.
Κακό η καλό το έσβησε και έγινε εκείνος η ζωή μου.
Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το γεγονός ότι ο Άγγελος είναι ο μονος που θέλω .
Αλλά δεν μπορώ να το κάνω τόσο απλά...
Ουυφ είναι τόσο πολύπλοκα όλα .
Θα μπορούσα πολύ απλά να τα ξανά βρω μαζί του αλλά φοβάμαι.
Κάι εχω κάθε δίκιο  και λόγο να φοβάμαι.
Πέντε μήνες εδώ πόνεσα παραπάνω από ότι πόνεσα σε εκείνα τα δύο χρονιά.