Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Ξανά από την αρχή

Σηκώνομαι και πάω γρήγορα στην πόρτα αφού πρωτα του πετάξω ένα ξερό θα σου τηλεφωνήσω.
Η κατάσταση με τον Φρανκ έγινε αμήχανη.
Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα εξαιτίας μου.
Είμαι συνέχεια σε ένα δικό μου κόσμο. 
Πρέπει επιτέλους να μάθω να φέρομαι.
Αλλά πριν από αυτό πρέπει να μάθω ποιος μαλακας μου έχει κάνει τη ζωή έτσι όπως ειναι .
Εδώ φοβάμαι να κάνω κάτι ευχάριστο γιατί τίποτα στη ζωή μου ωραίο δεν κράτησε για πολύ.

Ααα απλά σταματά να σκέφτεσαι Ανν .
Περνώ τη μηχανή μου και το κόβω ίσια για την ησυχία .
Πώς να είναι εκείνο το μέρος άραγε?
Έχω να πάω τόσο καιρό .
Από τότε που πήγαμε Παρίσι.....ουυφ .
Απλά μην σκέφτεσαι δεν είναι τόσο δύσκολο.

Είναι...?

Μετά από μία ώρα φτάνω στο βουνό.
Και συγκεκριμένα σε εκείνο το άνοιγμα γύρω από τα δέντρα που φαίνεται όλη η πόλη.
Όχι....δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Παραμένει ένα ήσυχο υπέροχο μέρος.
Αστείο.
Μόλις βλέπω αυτή τη θεα κάθε φορά κάνω τις ίδιες σκέψεις.
Όλα είναι μικρά....κοιτάω έναν άνθρωπο και σκέφτομαι τι τον προβληματίζει,τι χρειάζεται, είναι ευτιχισμενος?
Και μετά βλέπω χιλιάδες άνθρωπους παντού και καταλαβαίνω ότι τα προβλήματα είναι απεριόριστα, ακριβώς όπως τα συναισθήματα,οι χαρές και οι λύπες.
Ότι περνώ εγώ τώρα μου φαίνεται τεράστιο,μια τεράστια φουρτωνα που έχει αναστατώσει τη ζωή μου,σαν να γίνεται ένας σεισμός και όμως έξω από αυτό που εγώ ζω όλος ο κόσμος συνέχιζει κανονικά καθώς όλα είναι γαλήνια έξω από την φουρτούνα μου.
Έτσι όμως όπως εκείνοι δεν βλέπουν την δικιά μου κατάσταση έτσι και εγώ δεν βλέπω τη δικιά τους.

Ξαφνικά όλη η πίεση με κάνει να μην μπορώ να αναπνεύσω.
Έχω γίνει πολύ κλαψα τον τελευταίο καιρό.
Αλλά δεν πειράζει.
Όποιος με κρίνει καλά θα κάνει.
Δεν σημαίνει και ότι θα τον ακούσω και όλας.
Άλλωστε αυτός μπορεί να μην αντέχε ότι περναω εγώ.
Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος.
Ολη αυτή η κούραση μου βγηκε και με πήρε ο ύπνος.

Ανοίγω τα μάτια μου.
Είναι ζεστά?
Χμμμ.
Είναι βράδυ πόση ώρα κοιμάμαι?
Η πόλη έχει ανάψει τα φώτα.
Γνωστή μυρωδιά.
Ώπα τι?
Γουρλωνω τα μάτια καθώς καταλαβαίνω ότι στηρίζομαι στο στήθος του Άγγελου.
Του πόιου?! 
Όχι όχι όχι.
Τραβιέμαι απότομα από πάνω του.
-Ειναι καλύτερα όταν κοιμάσαι και δεν φέρνεις αντιρρήσεις  
Μουρμουριζει και τον χτυπάω στον ώμο με τη γροθιά μου.
-Τι κάνεις εδώ?!
Αναφωνω συνχισμενη από την παρουσία του.
Όχι τίποτα αλλο απλά κοντά του δεν έχω καμία δύναμη πάνω μου.
-Επανορθωνω για τις μαλακίες που έκανα.
Στρυφογιριζω τα μάτια μου και πάω να σηκωθώ αλλά με τραβάει κοντά του.
Όχι όχι.... αντιστεκόμαι τόσο ώστε να απέχω τουλάχιστον μερικά εκατοστά.
-Ειναι πολύ αργά για αυτό τελειωσε.
Βάζω τα χέρια μου πάνω του και τον σπρωχνω.
Τα πιάνει και τα βάζει στις παλάμες του.
Ωχ θεέ μου η καρδιά μου κόντευει να βγει από το στήθος μου.
Το άγγιγμα μου μου χαρίζει εγκαύματα και εγκεφαλικά.
-Αν ήταν αργά θα μπορούσες να με κοιτάξεις στα μάτια.
Απαντάει σιγανα ευχαριστημένος για την επηρροη του.  
Γαμωτο έτσι όπως το φεγγάρι περνάει από τα μάτια του τον κάνει ακόμη πιο όμορφο από ότι είναι.
-Ημουν ένας απόλυτος καφρος το ξέρω,το μόνο που ήθελα ήταν να σε πληγώσω.
Και ξαφνικά η καρδιά μου σταματάει.
Ξέρει τι λέει?
Τώρα ναι ....τώρα μπορώ να τον κοιτάξω.
-Ακριβως!....ότι έκανα το έκανα για να είσαι εσύ καλά και εσύ το μόνο που ήθελες ήταν να με πονέσεις...εσύ που ορκιζοσουν πως με αγαπάς.
Καταλαβαίνεις ?!
Γιατί να σε ακούσω? Γιατί να ακούσω τι έχεις να πεις ?.
Θεώρησες τον πόνο σου μεγαλύτερο από όλα τότε και δεν κοίταξες καν τι έγινε.....
Έμαθες τι έγινε?....
Τον ρωτάω και τα μάτια του γεμίζουν ενοχή.
Ρουθουνιζω ειρωνικά.
Τραβάω τα χέρια του μα ακόμη δεν με αφήνει.