Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Συγκρούσεις...

-Τ-τι ....Τι κάνεις εδώ?
Δεν μπορώ να συγκρατησω τα γέλια μου με όλο το θέαμα. 
-Εδω μένω αν δεν το παρατηρήσες .
Λέω προσπαθώντας να συγκρατησω τα πνιχτα γέλια μου και να αναπνεύσω ενώ παράλληλα μιλάω.
Πιανει με τα χέρια της το κεφάλι της ντροπιασμένη και ξεσπάω σε πιο δυνατά γέλια. 
Μετά από λίγο που σταματάω και κάθομαι στο τραπέζι έρχεται και εκείνη και σερβίρει το ωραίο πρωινό που ετοίμαζε πριν από λίγο σαν κοτόπουλο που χορεύει ζούμπα.
Εντάξει μπορεί να το περιέγραψα σαν την πριγκιπέσσα που ζει μέσα στο όνειρο της με χρυσόσκονη να πέφτει από εδώ και από κει αλλά στην πραγματικότητα φαινόταν σαν μεθυσμένη γαλοπούλα. 

-Α-αννα ?
Ρωτάει  δειλά. Ωχ κάτι θέλει να πει αυτή τώρα.
-Ναι...
Αληφω στην φρυγανιά μου Μερέντα αλλά ξέρετε εκείνο το γνώριμο πλατσ που κάνει η φέτα με το ψωμί όταν πέφτει από την μεριά της Μερέντας στο πάτωμα?
Ναι αυτος ο ήχος με σταματάει και διακόπτει το πρωινό μου.
Ουυφ... ωραία καλημέρα. μαζεύω τα πράγματα από κάτω.
R.I.P Μερέντα....
Βλέπω τα χέρια της κάτω από το τραπέζι να είναι πλεγμένα νευρικά καθώς την περνώ από κάτω.
-Ποτε ...ποτέ θα δούμε τον Άγγελο....?
Ααα...Μάλιστα για αυτό τοσο άγχος.
Θέλει να γυρίσει πίσω στον Άντριου.
Καλά θα τη σκοτωσω.
Χρυσή την έκανα να μείνει αλλά εκείνη δεν άκουγε λέξη και τώρα που ήρθαμε θέλει να γυρίσει σε εκείνον.
Σηκώνω το ένα φρύδι μου.
Η ενοχή σκάει σε όλο το πρόσωπο της. 
-Ελπιζω σύντομα αλλά μην μου πεις ότι εγώ δεν σου είπα να μείνεις αν κρατήσει παραπάνω....
Πετάγεται πάνω εκπληκτη.
-Να κρατήσει παραπανω?!....γιατί να κρατήσει παραπάνω.
Φωνάζει με παράπονο.
-Βρε κάτσε κάτω.
Κάθεται αγχωμενη   κάτω και με κοίταει ανυπόμονα.
-Γιατι δεν θα με αφήσει να πάω στο γραφείο του Χαν....και να πήγαινα δηλαδή τι θα έλεγα?
Από εδώ η φίλη μου έχει σπουδάσει ψυχολογία ήρθε για να σε ψυχολογησει και να μου πει αν με αγαπάς ακόμα?.....
Πας καλά?!
Σκέφτεται λίγο τι της είπα  και συνειδητοποιεί ότι έχω δίκιο.
Ξεφύσαει και πέφτει πίσω στην καρέκλα της.
-Σταματα να κάνεις σαν κακομαθημένο έφηβο που ερωτεύτηκε και θα κάνει να δει το αίσθημα κάτι μέρες.
Και αυτό πήγε κατευθείαν στον κάδο.
Συνέχισε να κανει σαν μωρό μέχρι να βγούμε έξω .
Μου κρατούσε μούτρα και μου γυρνούσε την πλάτη κυριολεκτικά σαν δυχρονο.

-Και Χάνα για πες μου   πως άντεξες το ψώνιο από εδώ δύο χρόνια.
Στρυφογιριζω τα μάτια μου καθώς με δείχνει και η Χανα γελάει.
Πίνει λίγο από το ποτό της .
-Βασικα δεν ήταν έτσι.....καλά καλά δεν μιλούσε...
Την σκουνταω διακριτικά.
Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό.
Τα πιο σημαντικά τα είπα στον Χάρη από μόνη μου.
Όταν το ξανά συζητάμε απλά κάνει τα πράγματα χειρότερα.   
Η αμηχανία απλώνεται και ο Χάρη το καταλαβαίνει. 
Κοιτάω τη καφετέρια γύρω μου δεν θέλω να αναφέρθω σε αυτό.
- Οπότε!....
Λέει ο Χάρη αλλάζοντας την κουβέντα.
-Πως και είσαι εδώ? ....
Ερώτηση κρίσεως.
-Εμ εγώ την έφερα...να της δείξω  τα μεροι και γενικά να μην είμαι τόσο μόνη μου όταν ο φίλος σου  συνεχίζει να κάνει τα πράγματα άσχημα.