Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Είσαι άθλιος

Ακούω το κινητό μου και ξεφυασω
Το βγάζω από την τσέπη.
"Συγνώμη δεν ήξερα"....
Μύνημα από τον Χάρη.
Στρυφογιριζω τα μάτια μου.
"Τότε φύγετε! "
Απαντάω
-Αννα! ....
Ωχ.
Γυρνάω αυτό δεν είναι καλό.
Η ηλιθια η Ιφιγένεια που την πέφτει σε ότι αρσενικό κινείται και με έχει βάλει στο μάτι.
Γιατί?
Γιατί γουστάρει και τον Ριτσ και είναι ο μόνος που δεν της έχει κάτσει.
Είναι σοβαρός τύπος και καλό παιδί δεν της μιλάει καν αν και νομίζω ότι στο παρελθόν κάτι έχει παιχτεί.
Έτσι όταν ήρθα εγώ εδώ και ο Ρίτσ άρχισε να με πλησιάζει μόνο που δεν με έκλεισε στο ψυγείο .
-Τι βλέπω διάλειμμα Αννούλα...?
Γρυλιζω στο πως με αποκάλεσε.
Τώρα αυτό το μπάσο μου έλειπε.
-Δεν νομίζω να αρέσει αυτό στο αφεντικό.
Στρυφογυριζω τα μάτια μου για να μην την βρίσω και την προσπερνάω.
Το ηλιθιο γέλιο της απλώνεται στην κουζίνα.
Θα το πει σιγουρα και αυτό δεν με συμφέρει

-Καλησπερα.
Γαμωτο μια ώρα έχει περάσει και είναι ακόμη εκεί.
Ο Άγγελος έχει φωνάξει το αφεντικό τώρα και του μιλάει.
Άντε να τελειώνουν να φεύγουν!.
Δεν μπορώ να δουλέψω όταν είναι εδώ...
Όταν είναι δίπλα μου και δεν μπορώ για άλλη μια φορά να τον έχω.
-Αυτα?
Ρωτάω και χαμογελάω στους κύριους μπροστά μου.
Ο Ένας μου χαμογελάει και μου τραβάει λίγο το χέρι.
Σκύβω κοντά του.
-Και αυτο
Ψυθιρζει στο αυτί μου και βάζει στο χέρι μου ένα χαρτάκι.
Δεν λέω κάτι και φεύγω.
Δεν έχω καμία όρεξη για τέτοια τώρα αλλά σιγά μην κάτσω να ασχοληθώ και με αυτό.

-Αννα....
Μου λέει δειλά ο Ρίτσ.
Γυρνάω σε εκείνον και με κοίταει λες και πέθανε κάποιος δικός μου και με λυπάται.
Αυτό Βέβαια δεν είναι λάθος...
Αλλά αυτός δεν το ξέρει και καλό θα ήταν να μην το μάθει και ολας
Ουυφ.
Σκουπίζω τα χέρια μου στην ποδιά μου και τον κοιτάω.
- Το αφεντικό σε ζητάει.
Λέει και κάνει νόημα με το κεφάλι του στα τραπέζια .
Τι? Γιατί?
Τι με θέλει?
Δεν του απαντάω και φεύγω γρήγορα προς τα τραπέζια με φανερή την περιέργεια στα μούτρα μου.
Τον βλέπω ακόμη στο τραπέζι του Άγγελου.
Αν έχει κάνει κάτι θα τον χτυπήσω.
Κατευθειαν αγχώνομαι αλλά παράλληλα μου ανεβαινει στο κεφάλι.
Ο Χάρη έχει φύγει.
Με γρήγορους ρυθμούς φτάνω κοντά τους.
-Συγνωμη που διακόπτω....ο Ρίτσ μου είπε ότι με ζητήσατε.
Λέω ευγενικά προσπαθώντας να μην δείξω την ταραχή μου.
Το αυστηρό βλέμμα του Όλιβερ πέφτει πάνω μου .
Πότε δεν τον έχω δει έτσι.
Πάντα ήταν ευγενικός και γενικά όχι έτοιμος να με κατασπαράξει όπως τώρα.
-Εγινε κάτι?....
Λέω δύσπιστα.
-Εδω ο κύριος μου λέει ότι άλλαξες σερβιτόρο χωρίς τη δικιά του θέληση.
Τι έκανε λέει?!
Πεθαίνει.
Πεθαίνει
Πεθαίνει
Πεθαίνει
Πεθαίνει
Πρέπει να βγάζω καπνούς από τα αυτιά.
Μμμ παρεπιπτόντως ωραία μυρωδιά...
Ε τι?...
Όχι όχι όχι.
Κοιτάω τον Άγγελο δολοφονηκα.
Αν μπορούσα θα ορμουσα πάνω του και θα του έσπαγα το κεφάλι αλλά δεν είμαι τώρα να χάνω τη δουλειά μου.
Περνώ μια βαθειά ανάσα και προσπαθώ να συγκρατηθω
-Ο κύριος ζήτησε κρασί.... Εγώ δεν έχω εμπειρία ακόμη σε αυτά και θεώρησα ότι θα ήταν καλό να τους σερβίρει ο Ρίτσ.... που ξέρει καλύτερα.
Λέω ήρεμα
...
Φαινομενικα.
Αν με αγγίξει τώρα κανένας άγγελος η αν πετάξει καμία μαλλιά ως συνήθως τον βλέπω στο τοπικό νοσοκομείο με ένα πιρούνι στο κεφάλι.
-Και είναι αυτος λογος να αλλάξεις έτσι σερβιτόρο?
Ξεφυσαω.
Τι το παλεύω.
Αυτό ο άνθρωπος θέλει μόνο να με εκδικηθεί επειδή τον πόνεσα.
Προφανώς δεν νιώθει κάτι και εγώ κάτι μήνες τώρα προσπαθώ σαν την ηλιθια.
Περνώ το βλέμμα μου από πάνω του.
-Ναι συγνωμη ήταν ένα λάθος μου δεν θα ξανά γίνει.
Τον μισω...μισώ ότι τρέμει η φωνή μου μπροστά του.
Μισώ γενικά ότι συμβαίνει στην καρδιά μου αυτή τη στιγμή.
-Καλως ...
Λέει και φεύγει ο Όλιβερ.
Δείχνω μια απογοητευμένη μάτια στον Άγγελο και γυρνάω να φύγω.
Πιάνει το χέρι μου και με η λαβή του με καίει.
Γυρνάω απότομα σε εκείνον και προσπαθώ να το τραβήξω αλλά δεν με αφήνει αντίθετα με τραβάει κοντά του.
-Τι σου έδωσε αυτός?
Μου γρυλιζει...
Τι φάση?
-Τι σου δίνουν άνθρωπε μου ξεκόλλα! Εσύ δεν είπες ότι σε ενοχλώ?!
Λέω έντονα καθώς προσπαθώ να πάρω το χέρι μου από το δικό του αλλά δεν με αφήνει.
Τα χείλια μου από τα δικά του έχουν λίγη απόσταση και το γεγονός ότι θέλω τόσο να τον φιλήσω που πονάει αλλά και τόσο με εξοργίζει.
-Τι σου έδωσε?!
Σφυρίζει μέσα από τα δόντια πιο έντονα τωρα
Μαζεψε τα νευρακια σου Αγγελουκο γιατί δεν θα τα πάμε καλά.
-Δουλεια μου! Πάρε τα ξερά σου.!
Φωνάζω ετοιμη να βάλω τα κλαματα και τραβάω δυνατά το χέρι μου.
Το σφίγγει παραπάνω
Θέλω όσο τίποτα να τον αγκαλιάσω και δεν μπορώ για αυτό θέλω να κλαψω
-Κατι σε ρώτησα!
Γρυλιζει.
Σταματάω να προσπαθώ να πάρω το χέρι μου καθώς ξέρω ότι δεν θα με αφησει.
Δεν σκόπευω και να του τίποτα ομως.
Δεν μπορεί να το κάνει αυτο.
Μια να δείχνει ότι νοιάζεται και μια να με διώχνει μακριά μου χωρίς καν να θέλει να με ακούσει δείχνοντας ότι είναι αηδιασμένος.
Έτσι τον κοιτάω βαθειά στα σκούρα τώρα πράσινα μάτια του.
Το μίσος γεμίζει το σώμα μου καθώς τον κοιτάω γιατί όλα τα λόγια του γυρνάνε στο κεφάλι μου ξανά και ξανά.
-Παρε τα ξερά σου και παράτα με, με πονάς!....
Λέω ήρεμα για να με αφήσει όμως ακόμη δεν το κάνει.
Η φωνή μου στο τέλος σπάει γαμωτο.
Νιώθω ότι θα κοπω σε δύο κομμάτια.
Με κοιτάει και το βλέμμα του φαίνεται να ανοίγει, το βλέμμα του μου θυμίζει τον Άγγελο.....τον Άγγελο μου....
Εκείνον που αγαπώ.
-Τι μου κάνεις γαμωτο?!
Ψελλίζει και φεύγουν μερικα δάκρυα από τα μάτια μου καθώς θυμάμαι όλες τις όμορφες στιγμές που μου χάρισε και ερωτεύτηκα.
Τραβάω το χέρι μου και ευτιχως το αφήνει.
Χωρίς να τον ξανά κοιτάξω φευγω με γρήγορα βήματα προς την κουζίνα.