Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Υπάρχεις για να υπαρχω

Αμέσως με χτυπάει.
Βλέπω την Άννα πριν από δύο χρόνια να βγάζει το μακρύ πουκάμισο και να το αφήνει κάτω
Πρώτα το μυρίζει για μια τελευταία φορά και ύστερα φεύγει από το σπίτι.
Φορούσα τα ρούχα του όταν έφυγα από το διαμέρισμα τού.
Το περνώ στα χέρια μου και το αγκαλιάζω.
Μια απαλή μυρωδιά από Κολωνία ξυπνάει τις αισθήσεις μου.
Η μυρωδιά του....το άρωμα του.... σπίτι.
Το περνάω από πάνω μου και νιώθω σαν να με περνει στα χέρια του.

Πριν το καταλάβω χαλαρώνω και η κούραση από το ταξίδι με αποκοιμίζει στο πάτωμα.

Ξυπνάω από τον ήχο του κινητόυ μου.
Με κλειστά μάτια  το περνώ από δίπλα μου και το σηκώνω.
- Ναι?
Ρωτάω βραχνιασμενα.
- Ποτε πηγές Νεα Υόρκη?
Στην φωνή αναπηδαω.
- Χαν? Εσύ είσαι? .
-Ναι και λέγε!
Λέει συνχισμενη.
-Εσυ που το έμαθες?
Τεντονωμαι και προσπαθώ να σηκωθώ.
-Με πήρε ο Κριστιάν κακήν κακώς μόνο που δεν με έφαγε...
Τι δουλειά είχε ο Κριστιάν?
Στρυφογιριζω τα μάτια μου.
Βγάζω τα παπούτσια μου και πιάνομαι από τον καναπέ για να σηκωθώ αφού πριν δεν τα κατάφερα.
-Νομιζω πρέπει να τα πούμε...
-Ελα ρε? Αληθεια? .....
Απαντάει ειρωνικά και κάνει μια παύση.
-Πολυ διαφορετική σε ακούω έγινε κάτι?
Λέει λίγο πιο χαλαρά αλλά μπορώ ακόμη να καταλάβω ότι είναι ενοχλημένη.
-Το σαββατοκύριακο θα πάρεις ρεπό.
Ίσως αυτό να το πέταξα λίγο απότομα αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
-Τι? Γιατί?
Αφήνω μια ανάσα
-Θα πάμε να δούμε τον Κριστιάν.... πρέπει να σας μιλήσω.
Την ακούω να ξεφύσαει.
-Ενταξει τότε τα λέμε από κοντά.
Το κλείνει κάπως ενοχλημένα.
Τι να κάνω ?
Πρέπει να της μιλήσω από κοντα.

Στο μυαλό μου πάλι γυρίζει εκείνος.
Μαζί με εκείνον και ένα χαμόγελο.
Όταν ο Άρης έμαθα ότι πέθανε δεν μπόρεσα να γίνω πιο ευτυχισμένη.
Μπορεί να ακουστεί εγωιστικό, λάθος και βάναυσο.
Αλλά με έκανε να φοβηθω για τη ζωή αυτού που λατρεύω.
Και δεν θα επιτρέψω σε κανένα να τον πειράξει.
Και τώρα μετά από παραπολυ καιρό.
Τον έχω δει.
Και είμαι καλά.
Έχει γαλήνη η ψυχή μου που είναι καλά.
Αλλά το πνεύμα μου δεν είναι σε ησυχία όπως και το σώμα μου.
Τον αναζητεί γιατί θέλω να τον νιώσω.

Το χαμόγελο σιγά σιγά σβήνει στην θύμηση της Ιζαμπελας.
Τώρα θα μου έλεγε πως είμαι ερωτοχτυπημενη.
Θα ήθελε να είμαι ευτυχισμένη.
Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να είμαι κοντά του.
Νομίζω είναι καιρός να παίξω το παιχνίδι του και να του αποδείξω την αλήθεια.

Μυρίζω το άρωμα του.
Η μπλούζα του πάνω μου είναι σαν να είναι το δέρμα μου.
Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλια μου.
Νιώθω σαν να είμαστε ξανά στην αρχή.
Βάζω τα ρούχα μου βάζω ένα μαύρο καλσόν και από πάνω ένα σορτσάκι μαύρο.
Τα μαύρα μου μποτινια και από πάνω το μακρύ του πουκάμισο.
Όλα μου τα ρούχα είναι εδώ.
Καλά που θα πήγαιναν?
Τρέχω στην πόρτα και την ανοίγω .
Πριν όμως προλάβω να βγω το μάτι μου πιανει κάτι που γυαλίζει στο τραπέζακι.
Τα κλειδιά της μηχανής μου. 
Χαμογελάω στην θύμηση της.

Κλείνω την πόρτα και τρέχω έξω.
Στο πρώτο ταξί που βλέπω το σταματάω  και κατευθυνόμαι προς την εταιρία του.

Ώρα να αρχίσουμε παιχνίδι.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από έναν άνθρωπο που του δίνεις μια καλή αφορμή για να συνεχίσει ειδικά αν είναι πεισματάρης.
Η Ρόζα γίνεται ξανά Άννα αλλά έχει να παίξει ένα δύσκολο παιχνίδι αυτό της καρδιάς.
Σχόλιο η ψήφο αν σας αρέσε♥️♥️