Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Υπάρχεις για να υπαρχω

Μπορεί να φτάσεις σε ένα σημείο που νομίζεις ότι δεν έχει άλλο πάτο.
Δεν έχει άλλο πόνο.
Αλλά ο πάτος διαλύθηκε και τώρα πέφτω πιο κάτω και ανακαλύπτω  καινούργια μαρτυρία.

Περνώ μια βαθειά ανάσα
Το σώμα μου έλκεται στο δικό του.
Αρνούμαι να πιστέψω τα λόγια του. 
Όχι γιατί δεν είναι πειστικά η γιατί δεν  πονάνε πολύ απλά γιατί θυμάμαι τι έζησα με αυτόν τον άνθρωπο που τώρα με δυσκολία κρατιέται κοντά του.
-Θυμασαι το γράμμα?
Σχεδόν μου γρυλιζει σαν απάντηση.
-Πως σε άφησα για καποιον που θα μου έδινε ότι εσύ δεν μπορούσες? ....
Συνεχίζω και τα μάτια του σκοτεινιάζουν.
-Σταματα.
Δάγκωνω τα χείλια μου.
Το παρατηρει και σέρνει σχεδόν  αμέσως μακριά μου.
-Πως δεν ήθελες να το πιστέψεις αλλά αφού όταν τελείωσαν όλα και δεν γύρισα το έκανες?....
-Παψε!
Φωνάζει. 
Τώρα αρχίζω μωρό μου
Σε άφησα μια φορά.
-Πως δεν ήθελες να ακούς το όνομα μου.
Πριν το καταλάβω με κρατάει σφιχτά από το λαιμό και τα μάτια του έχουν σκοτεινιάσει.
Τον κοιτάω βαθειά μέσα ευχαριστιμενη που κατάφερα να πετύχω ότι πέτυχα.
Η ανάσα του καίει το πρόσωπο μου.
Η καρδιά μου λιώνει στην όψη του τόσο καιρό .
Τα μάτια του κοιτάνε τα δικά μου και υπνοτιζομαι.
-Βλεπεις? 
Βάζω το χέρι μου στο μάγουλο του και το σημείο  καεί .
Τον ακουμπάω και όλο μου το σώμα αναριχει.
Ανατριχιαζω και μου κόβεται η ανάσα.
-  Υπάρχεις για να υπαρχω
Αποκρινομαι
Ρουθουνιζει ειρωνικά.
Όμως δεν λέει κάτι.
Μετά από κάποια δευτερόλεπτα.
Σκύβει το στο αυτί μου.
-Φυγε....
Γρυλιζει.
Το χέρι μου πέφτει άψυχο στο πλάι.
-Το ξέρεις....
Συνεχίζω και κατεβάζω το βλέμμα μου κάτω.
-Κοιτα με!
Διατάζει...
Τα μάτια μου ντροπαλά σηκώνονται στα δικά του ξανά και τα χείλη μου μισανοιγουν.
Ψάχνουν τα δικά του.
Δυστυχώς το καταλαβαίνει και τα μάγουλα μου φλέγονται.

Ένα πονηρό στραβό χαμόγελο σκίζει το πρόσωπο του.
-Ετσι όπως με κατεστρεψες έτσι θα σε καταστρέψω.
Απειλεί αγρια
Λέει μια η καρδιά μου φτερουγίζει.
-Το θέλω.
Απαντάω ειλικρινά κοιτώντας τον βαθειά στα μάτια.
Τον ξιαφνιαζει προφανώς αυτό που ειπα.
Αφήνει το χέρι του από το λαιμό μου και πια μπορώ να αναπνεύσω κανονικά.
Γυρίζει στο παράθυρο.
-Εξαφανισου
Λέει σιγανα.
Το άγγιγμα του ήταν η καλύτερη στιγμή για την καρδιά μου.
Και όσο και να έσπαγε στα υπόλοιπα φεύγω από το γραφείο του ευχαριστιμενη από την επηρροη που ακόμη του ασκώ.

Κατευθυνόμαι αργά προς το παλιό μου σπίτι.
Όταν φτάνω ένα  άσχημο μούδιασμα κυκλώνει την καρδιά μου. Βγάζω τα κλειδιά από την τσέπη μου.
Ανοίγω.
Κλεισούρα μυρίζει και με κάνει να αναγουλιασω.
Μια σκια....η σκιά από εμένα....αφήνει το γράμμα στο τραπέζι.
Κουνάω το κεφάλι μου σε αυτή την ανάμνηση.
Προχωράω μέσα και ανοίγω το φως....
Δεν ανοίγει.
Φυσικά και μου έκοψαν το ρεύμα.
Στο πατωμα διακρίνω κατι γκρι.
Πάω δίπλα από το τραπέζι.
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.