Στο κόκκινο

32

Τελικά όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν καθόλου δύσκολο για τον Άγγελο να της εξασφαλίσει ένα άδειο και μικρό δωμάτιο για να μπορέσει να δουλέψει μα και να σκεφτεί. Ήταν το γραφείο ενός διοικητικού που έλειπε με άδεια για οικογενειακούς λόγους, και δε θα γύριζε ως τα μέσα του επόμενου μήνα, κάτι που σήμαινε πως με εξαίρεση κάποιον λόγο που θα ανέκυπτε ξαφνικά, θα μπορούσε ο χώρος αυτός να επαναχρησιμοποιηθεί από την Έλλη για τον ίδιο σκοπό. Ο Άγγελος βεβαιώθηκε πως εκείνη ήταν εντάξει εκεί μέσα. Το λάπτοπ και τα διάφορα μπλοκάκια της με τα στυλό ήταν ήδη τοποθετημένα πάνω στο μεγάλο γραφείο με θρησκευτική ευλάβεια και χάρηκε. Ούτε κι εκείνος δούλευε ευχάριστα αν δεν ήταν τα πάντα στη θέση τους. «Πάω πάνω, αν χρειαστείς κάτι τηλεφώνησε μου. Δουλεύει κανονικά το ίντερνετ»; Η Έλλη έγνεψε καταφατικά αφού πρώτα έλεγξε τόσο το δίκτυο του φορητού υπολογιστή, όσο κι αυτό του τηλεφώνου της. «Προσπάθησε να παραμείνεις ψύχραιμος, εντάξει; Όπως είπαμε, να θυμάσαι πως η Αλίκη έχει χτυπηθεί άσχημα από τη ζωή, κι έτσι πλέον δε χωράνε στη σχέση σας οι αντιπαραθέσεις του παρελθόντος». Ο Άγγελος κούνησε το κεφάλι του και βγήκε από το γραφείο αφήνοντας τη μόνη. Μόνο τότε κάθισε εκείνη στην καρέκλα της και για λίγα λεπτά έκρυψε το πρόσωπο μέσα στα χέρια της όπως είχε κάνει κι αυτός χθες το βράδυ που τον μάλωσε. Είχε στο στόμα της τη γεύση του και δεν ήθελε να τη χάσει με τίποτα, τι της θύμιζε αλήθεια; Το σκέφτηκε, μέλι μάλλον, και σταφίδες και πορτοκάλια»... Αναστέναξε συνειδητοποιώντας πως θα έκανε πολλά πράγματα για να την ξανανιώσει να γεμίζει το κάθε διαθέσιμο εκατοστό του σώματος και του προσώπου της. Κούνησε με μανία το κεφάλι της, αυτά τα πράγματα ήταν ανεπίτρεπτο να τα σκέφτεται εκεί μέσα. Άνοιξε το αρχείο με τους αριθμούς και τα ονόματα των ανθρώπων που έβλεπε κι άρχισε να τους καλεί ξεκινώντας από την Αλεξία. Ευτυχώς έδειχνε να τα πηγαίνει όλο και καλύτερα, και η Έλλη συγκινήθηκε όταν την ευχαρίστησε έντονα για αυτό, λέγοντας της πως ποτέ δε θα τα κατάφερνε χωρίς τη βοήθεια της. Μετά, κάλεσε τον Ερρίκο Τζανή, ο οποίος όμως δεν της απάντησε. Κι έτσι, αντί να προχωρήσει στο επόμενο περιστατικό, μπήκε στην ειδησεογραφική σελίδα την οποία είχε επισκεφθεί και το πρωί, κι έριξε μια ματιά στις πιο πρόσφατες αναρτήσεις. Το θέμα που κυριαρχούσε ήταν η απαγωγή της Ξένιας Μακρή. Είχαν ήδη αρχίσει οι ανακρίσεις του προσωπικού που εργαζόταν στη βίλα του επιχειρηματία, ενώ πριν από λίγο είχε γίνει και η πρώτη κλήση στους γονείς για να ζητηθούν τα λίτρα. Δε μπόρεσε να μην αναρωτηθεί αν το ποσό θα ήταν υπέρογκο, που σίγουρα τέτοιο θα ήταν δηλαδή... Έκανε μια ηλεκτρονική αναζήτηση για την καημένη την κοπέλα, χωρίς να ξέρει τον λόγο που είχε αρχίσει να την ενδιαφέρει τόσο η υπόθεση της. Κοίταξε την πρώτη διαθέσιμη φωτογραφία. Ήταν τραβηγμένη λίγους μόλις μήνες νωρίτερα. Η Ξένια είχε καλλίγραμμο κορμί που θα το ζήλευαν πολλά μοντέλα, και μαλλιά μακριά, ίσια και κατάμαυρα. Το πρόσωπο της ήταν υπέροχα μαυρισμένο και το χαμόγελο της γεμάτο από την ξεγνοιασιά που φέρνουν τόσο τα χρήματα όσο και τα νιάτα. Η Έλλη έκλεισε τη σελίδα κι έπιασε το τηλέφωνο της ακριβώς όταν άρχισε εκείνο να κουδουνίζει. Αυτός που την καλούσε ήταν ο Ερρίκος Τζανής που είχε δει την κλήση της. Δυστυχώς αν και δεν της άρεσε πολύ το γεγονός πως όλοι τους θα είχαν πια τον προσωπικό της αριθμό, δε μπορούσε να κάνει κι αλλιώς: «Καλημέρα δεσποινίς Αυγέρη, ή καλύτερα Έλλη, πώς είσαι; Χαίρομαι αφάνταστα που με κάλεσες». Η Έλλη χαμογέλασε σαν να μπορούσε εκείνος να τη δει. «Καλημέρα, σου ζητάω συγγνώμη για την απαράδεκτη καθυστέρηση με την οποία έκανα την κλήση. Πώς είσαι; Πώς πάνε τα πράγματα στη Γαλάζια τουλίπα; Διάβασα πως η εκδήλωση για τα εγκαίνια της απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, και η αλήθεια είναι πως μπορώ νομίζω να τις δικαιολογήσω άνετα όλες». «Ευτυχώς, όλα δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά, μα το άτιμο το στρες δε λέει να με εγκαταλείψει... Για αυτό και προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί σου ηλεκτρονικά, προκειμένου να σε ρωτήσω αν και πότε θα μπορούσαμε να ξανασυναντηθούμε»... Η Έλλη άρχισε να μουτζουρώνει ασυναρτησίες με το στυλό της νιώθοντας αμήχανα. Τώρα με τα δικά της τα προβλήματα, είχε την άσχημη αίσθηση πως τους άφηνε όλους εκτεθειμένους. Κάτι έπρεπε να κάνει έστω και προσεκτικά. Έτσι, μίλησε μαζί του για τα προκαθορισμένα 45 λεπτά που θα είχε διάρκεια έτσι κι αλλιώς η συνεδρία τους και υποσχέθηκε να τον δει σύντομα κι από κοντά. Ήθελε πραγματικά να τον βοηθήσει, επειδή γνώριζε πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν για μερικούς ανθρώπους να διαχειριστούν όχι μόνο την αποτυχία μα και την επιτυχία, κι ο Ερρίκος Τζανής έδειχνε να ανήκει σε αυτούς. Όταν ολοκλήρωσε την κλήση αυτή, συνδέθηκε πάλι στο ηλεκτρονικό της ταχυδρομείο, και είδε πως της είχε στείλει ένα e-mail η Κλέρη. Το άνοιξε περιμένοντας να διαβάσει κάτι σχετικό με κάποιο νέο περιστατικό μα αντί για αυτό, η συνάδελφος της τη ρωτούσε ευγενικά αν υπολόγιζε να γυρίσει στη δουλειά τη Δευτέρα, γιατί ήθελε κι εκείνη να πάρει άδεια επειδή είχε προκύψει κάποιο πρόβλημα υγείας στη μητέρα της. Η Έλλη αγχώθηκε και προβληματίστηκε. Τώρα τι έπρεπε να κάνει; Τη δουλειά αυτή δεν έπρεπε να τη χάσει ώσπου να έβρισκε μια άλλη καλύτερη, μα κι από την άλλη ήταν αδύνατο να συνεχίσει να ζει και να εργάζεται σαν να μην έτρεχε τίποτα. Αναβάλλοντας την αποστολή της απάντησης της, κάλεσε τον επόμενο άνθρωπο που την περίμενε να την ακούσει από μέρες.