Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Εγκαίνια (2)

Τρέχω στις τουαλέτες.
Δεν φαίνεται καθώς το φόρεμα είναι μαύρο και τα λοιπά αλλά μυρίζει το αλκοόλ και άλλωστε δεν είναι δικό μου.
Περνώ λιγο χαρτί και αφού το βρέχω αρχίζω να καθαρίζω το ρούχο.
Μετά από λίγο έχει καπως υποχωρήσει η δυνατή μυρωδιά και το ύφασμα τώρα πια είναι στεγνο.

Βγάζω μια ανάσα.
Κοιτάω λίγο τον εαυτό μου στον καθρέπτη.
Δεν μου θυμίζει με τίποτα το κορίτσι πριν από δύο χρόνια.
Τόσο κουρασμενο και έχει την χειρότερη μοίρα που ένας άνθρωπος μπορεί να έχει.
Μια μοίρα χωρίς ελπίδα.
Η καρδιά μου πάει γρήγορα από το τρέξιμο γύρω γύρω και αναρωτιεμαι.
Έχουν σημασία όλα αυτά?
Γιατί τα κάνω?
Η δουλειά είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης μου ,όχι για τα χρήματα αλά για την απασχολια. 
Με τις σκέψεις μου μόνη μου δεν θα είχα επιβίωσει.

Ένα αντρικό γέλιο με βγάζει από τις σκέψεις μου.
-Χαθηκατε κυρίε? Αυτές είναι γυναικείες,οι αντρ-
Παγώνω καθώς αντικρίσω τον ανθρωπο πίσω μου.
Και από το πώς τον βλέπω.
Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει γρήγορα.
Το γελακι ήταν ειρωνικό.
Έχει σταθεί στη πόρτα και έχει το βάρος του εκεί.
-Τι..τ-ι κάνεις εδώ...
Λέω ταραγμένα σχεδόν χωρίς να μπορώ να αναπνεύσω.
Η όραση μου αρχίζει να θολώνει καθώς δάκρυα κάνουν ξανά την εμφάνιση τους.
Πιανομαι γερά από τον νιπτήρα πίσω μου σε μια προσπάθεια να κρατηθώ όρθια.
Το βλέμμα του άγριο και σκοτεινό.
-Τι έγινε Αννούλα? Δεν χαίρεσαι πια που με βλέπεις?
Λέει με πίκρα στη φωνή.
Να ήξερε πόσο χαίρομαι.
- Π-πως....πε-περ....
Λέω σοκαρισμένη ανιμπορη να αρθρώσω λέξη.
-Ναι Άννα ,αν δεν είχες φύγει θα ήξερες πως έκανα εγχείρηση,θα ήσουν εκεί και θα ήξερες.
Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου από τον πόνο που διαπερνάει το σώμα μου
-Δεν ήθελα να φύγω.
Σφυρίζω μέσα από τα δόντια μου
Περνώ μια βαθειά ανάσα.

-Εχω δουλειά.
Λέω και πάω να τον προσπεράσω όμως με πιάνει από το μπράτσο γερά και με φέρνει μπροστά του.
Τώρα η καρδιά μου χτυπάει ακόμη πιο γρήγορα.
- Χ..χάρη μ-μη...
Η φωνή μου τρέμει και η ταραχή μου πρέπει να είναι φανερή.
-Τι έγινε? Δεν χαίρεσαι που περπατάω? Που με βλέπεις?
Λέει ειρωνικά.
Τον κοιτάω βαθειά στα μάτια ,με μίσησε που έφυγα και δεν τον κατηγορώ. 
Θέλω τόσα να τον ρωτήσω,να τον αγκαλιάσω αλλά δεν μπορώ.
-Π-πρεπει να φύγω.
Λέω με την τελευταία μου αντοχή.
-Δεν εχεις να πας πουθενά.
Κλείνω ξανά τα μάτια μου και στρεφω το κεφάλι μου κάτω με τα πρώτα δάκρυα να τρέχουν από τα κλειστά μάτια μου.
-Γιατι έφυγες?!
Λέει άγρια.
Το χέρι του δεν έχει αφήσει το δικό μου.
-Δεν ηθελα να φύγω.
Λέω κλαίγοντας σιωπηλά μέσα από τα δόντια μου.
-Αμφιβαλλω... Και ξανά ρωτάω ήσουν τόσο φτυνη που έφυγες αφού έκανες ότι είπες?
Η καρδιά μου σπάσει σε χίλια μικρά κομματάκια.
Τα μάτια μου στερεύουν και σκουραίνουν.
Γυρνάω και τον κοιτάω άγρια.
-Ναι...
Λεω με δηλητήριο να στάζει από το στόμα μου
Γελάει ειρωνικά.
-Ο Μικέ μπορεί να αρνούταν να μιλήσει αλλά εσύ θα πεις
Το αίμα μου παγώνει.
Ο Μικέ?
-Μεχρι και το γράμμα σου κατέστρεψε.
Κρύος ιδρώτας τρέχει από το πρόσωπο μου.
Δεν μπορώ να διανοηθω αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή.
Δεν νιώθω τα πόδια μου και η καρδιά μου πάει τόσο γρήγορα.
Όχι το παρελθόν μου πρέπει να με αφήσει.
-Που ξες εσύ για το γράμμα...
Λέω σχεδόν τραυλιζοντας και γελάει.
Δεν είναι ο κολλητός μου που θυμάμαι, με μισεί και καλά κάνει.
Έφυγα αλλά δεν το ήθελα,δεν ήθελα ποτέ να τους αφήσω.