Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Λονδινο

Η βάρδια πέρασε γρήγορα όπως πάντα άλλωστε. Κάτι που δεν θελω, φευγω πάντα τελευταία από το κτήριο τα μεσάνυχτα και πάω το πρωί καθώς είναι εστιατόριο μπαρ. Όχι ότι έχουμε τρομερή δουλειά απλά θέλω να απασχολω τον εαυτό μου. Όλα τα παιδιά εκεί μου φέρθηκαν υπέροχα αλλά ποτέ δεν ανοίχτηκα είτε είχα ιδιαίτερες παρτιδες. Ούτε η χαν ήξερε την Άννα. Εδώ υπάρχει μόνο η Ρο.

-Φυγε Ρο θα κλείσω εγώ.
Αρχίζω να ξυπνάω από τη φωνη του Κρίστιαν.
-Δεν πειραζει Κρίστιαν πήγαινε σπίτι...
Περιεργεια έσκισε το πρόσωπο του.
-Και εσύ?
Αφήνω τον πάκο με τα χαρτιά και τον πλησιάζω.
-Η χαν θα φύγουμε μαζί  
Πάω να πάρω τα κλειδιά από τα χέρια του αλλά τα τραβάει πίσω.
- Έφυγε με τον Άντριου πριν μισή ώρα.
Με χτυπάει η φωνή της χαν πριν λίγες ώρες πού με ρώτησε αν μπορώ να φύγω μόνη μου και της είπα ναι.
Σταματώ να προσπαθώ να πάρω τα κλειδια. Άφησα την μηχανή στο διαμέρισμα. Αναστεναζω προβληματισμενη.
Τώρα τι κάνουμε?
- Έλα θα σε πάω εγώ...
-Τι όχι... Ευχαριστώ Κρίστιαν δεν είναι ανάγκη.
Ψάχνει τις τσέπες του και χωρίς να με κοιτάει φεύγει από μπροστά μου.
Αναστεναζω ηττημένα.

Σύντομα μπήκαμε στο αμάξι του και ειμασταν στο δρόμο για το σπίτι. Ο Κριστιάν είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος από εμένα και δουλεύει σε εκείνο το εστιατόριο παραπάνω από όλους. Όλους εκτός από τον Τζακ.Είναι καλός φίλος με την Χαν εκείνος της βρήκε τη δουλειά όπως και εμένα. Του χρωστούσα και της Χαν και του Κρίστιαν πολλά. Ήταν αρκετά όμορφος δεν μπορώ να πω. Μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια. Όμορφο πρόσωπο με έντονα χαρακτηριστικά και απαλές γωνίες. Ήταν .....ερωτευσιμος βασικά.

-Εδω είμαστε
Κοιτάω γύρω μου ξυπνώντας από τον λιθαργο που επεσα. Μου χαμογελάει και προσπαθώ να ανταποδώσω .... αποτυχημένα.
-Ευχαριστω πολύ Κρίστιαν  δεν ήταν ανάγκη θα σου χρωστάω χάρη.
Αφήνει ένα χαριτωμένο γελάκι και μου ανοίγει την πόρτα. Βγαίνω έξω και στέκομαι απέναντι του.
-Βγες μαζί μου και πατσισαμε.
Κρύο ιδρώτα και ένα κενό στο στομάχι κάνουν τα πάντα σχεδόν θολά.
Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου για να ηρεμισω και αστραπιαία τα γαλανά δικά του εκαναν την εμφάνιση τους.
-Ρο? Είσαι καλά? Χλωμιασες.
Έκανε να με πιάσει και εγώ σηκώνω το χέρι μου για να τον σταματήσω.
- Είμαι μια χαρά.... Ευχαριστώ Κριστιάν δεν είναι κάτι.... Μια μικρή δυσφορία.

Δεν είπαμε κάτι άλλο. Με συνόδεψε μέχρι πάνω και αφού έκανε σίγουρο πως ήμουν καλά έφυγε. Τα δάκρυα  μου αρχίζουν να κυλάνε σιγανα στα μάγουλα μου και καταλήγουν σε λίγμους. Γλυστραω στο πάτωμα από τον καναπέ και βάζω τα χέρια μου στο πρόσωπο μου για να το καλυψω.  Από τότε το σώμα μου νιώθει μουδιασμενο και ζητάει το άγγιγμα του. Αντί να θολώνει η εικόνα του  και να ξεθωριάζει ο πόνος,γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Πονάει τόσο που ουρλιάζω . Δεν θα αλλάξει και πάλι όμως κάτι. Δεν άλλαξε ποτέ.
Δεν ξέρω αν τον αγαπώ η αν είμαι ερωτευμένη αλλά σίγουρα ξέρω ότι νιώθω ενοχή και ότι το σώμα μου τον ζητάει.