Bloodwolf

Deel 39

'Ava, alsjeblieft. Ik kan het uitleggen.' Smeekte Fall.

'Dan moet je wel met een hele goede reden komen.' Aarzelde ik. Ik zou haar natuurlijk niet verlinken bij Luca, maar ik wilde de reden zelf ook wel weten.

'Ik heb Luca 3 weken geleden afgewezen. We hadden al veel ruzies tussendoor en konden het nergens mee over eens worden. Vlak daarna kwam ik erachter dat Collin mijn nieuwe mate was. We hebben het proberen te verbergen voor iedereen, maar nu is het misschien wel tijd om toe te geven.' Legde ze aarzelend uit.

Ik bleef eerst een tijdje stil. Een lange, ongemakkelijke stilte. Gelukkig wist ik de sfeer weer te redden. Ik begin enthausiast te springen.

'Nou wat leuk! Ik ship jullie echt, maar als ik jullie zo bezig zie kan ik deze opmerking niet onderdrukken: doe een beetje rustig aan, oké?' Grijnsde ik. Fall gaf een speelse grom en tackelde mij. Ik viel grijnzend met mijn rug op de grond terwijl ze mij in een houdgreep hield.

'Als je dat maar laat.' Grijnsde ze.

'Ik beloof niks.'

Ik rolde naar links zodat ze van me af viel. Ik stond vlug op en veranderde naar mijn wolvenvorm. Fall deed hetzelfde. We waren nu aan het stoeien op de bovenverdieping. Collin stond grijnzend naar deze girl-fight te kijken. We beten elkaar gewoon speels en zachtjes en rolden wat over de verdieping terwijl we elkaar probeerden te tackelen. We gromden alletwee speels.

Helaas klonk dit blijkbaar niet voor iedereen speels. Jack kwam met snelle passen de trap op rennen en zag helaas net dat Fall op mij sprong. We draaiden ons allebei om naar Jack die verbaasd toe stond te kijken.

'Relax man. Ze zijn alleen een beetje aan het stoeien. Meer niet.' Grijnsde Collin.

'Waarom dat? En waarom zijn jij en Fall hier sowieso boven? Hier komt bijna niemand.' Vroeg Jack fronsend.

'Daarom dus.' Antwoorde Collin vaag.

Fall en ik gingen weer lekker verder met stoeien. Even later zag ik dat ook Collin en Jack in een stoeigevecht waren belandt, maar wel een harder stoeigevecht. Even later liep het echt uit de hand. Het leek nu echt op een gevecht. Er kwam zelfs bloed aan te pas. Ik veranderde als de wiederweerga terug en pakte Jack stevig vast zodat hij niet nog eens aan kon vallen. Fall deed hetzelfde bij Collin. Ze gromden nog een keer luid en veranderden toen terug.

'Wat mis ik hier?' Vroeg Jack fronsend, duidelijk naar Fall en Collin bedoeld. Fall werd rood en Collin viel stil. Ik grijnsde.

'Heet ons nieuwr Gamma koppel hartelijk welkom, Jack.' Grijnsde ik. 'Daarom waren Fall en ik net aan het stoeien. Ik zei dat ze rustig aan moest doen en zo te zien was dat helemaal niet onterecht.'

'O jij gaat eraan.' Grijnsde Fall speels.

Ze sprong op mij af en tackelde mij. Helaas was het dit keer niet meer zo leuk als de vorige keer. Ik stond namelijk met mijn rug tegen de traphal aan. Ik viel hard achterover en verloor mijn evenwicht. Ik viel hard van de trap af. Ik hoorde schreeuwen en voetstappen van boven komen, maar ik kon mezelf niet afremmen. Daarvoor ging ik te snel.

Ik viel net van de laatste paar tredes toen ik een luide krak hoorde. Mijn hele ruggengraat was vermorzeld door de val. Ik schreeuwde het uit van de pijn. Jack kwam als eerste de trap af rennen en wilde mij vastpakken, maar dat zou mijn rug alleen maar meer beschadigen. Ik kermde het nog eens uit van de pijn. Ik wist wel wat me te doen stond.

Ik probeerde zo goed mogelijk rechtop te zitten. Ik klemde mijn kaken op elkaar om de helse pijn tegen te houden. Ik bewoog mijn handen voorzichtig over mijn rug. Daar voelde ik op een bepaald punt een enorme steek. Ik beet hard op mijn tong en legde mijn hand erop. Fall en Collin waren er inmiddels bezorgd bij komen staan.

Ik haalde mijn hand weer weg en bewoog mijn rug nog eens. De pijn was compleet verdwenen. Ik haalde opgelucht adem.

'Probleem opgelost.' Zuchtte ik. 'Nu weet ik ten minste waarom iedereen zegt dat je voorzichtig moet zijn bij een trap.'

'Ben jij nog nooit van de trap gevallen dan?' Vroeg Jack. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik wel. Al ongeveer 8 keer. Niet dat het zeer deed maar dan nog. Ik viel van de trap.' Zei hij vervolgens.

'Dat zal zijn, maar ik heb honger.' Grijnsde ik. Iedereen zuchtte luid.

'Serieus? Je viel net van de trap, brak je ruggengraat en nu heb je weer zin in eten? Typisch jij.' Zuchtte Fall.

'Inderdaad. Typisch ik. Wat ook typisch ik is, is om dan nu direct naar buiten te lopen en te gaan jagen. Doegie.'

Ik veranderde vlug naar mijn wolvenvorm en sprintte naar buiten. Om eerlijk te zijn had ik veel zin om te gaan jagen. Desnoods op een vlieg ofzo, maar ik wilde iets vangen. Dat moest ik ook doen toen ik nog in mijn hutje woonde. Ik moest toch op een manier aan mijn vlees komen.

Ik werd op de voet gevolgd en later ingehaald door Jack. Hij sprong bovenop mij en drukte mijn voorpoten tegen de grond. Een kleine grom ontsnapte uit zijn keel. Ik veranderde terug naar mijn mensenvorm en keek hem liefdevol aan. Hij veranderde ook en keek mij met niets meer dan lust aan.

Hij drukte zijn lippen ruw op de mijne. Hij liet mijn handen nog niet los, maar we gingen zo goed als mogelijk staan en hij drukte mij tegen een boom aan. Ik bevrijdde mijn armen uit zijn handen en legde ze op zijn schouders. Hij pakte mijn middel vast. Zo ging het nog een tijdje door totdat het wel echt genoeg was. Onze beide ogen waren zwart uit lust.

'Dat was heerlijk.' Gromde Jack speels.

'Graag gedaan dan maar.' Grijnsde ik. 'Maar wat zullen we nu gaan doen?'

'Ik moest een picknick voorbereiden toch? Kom maar mee.'

Hij pakte mijn hand en samen liepen we door de bossen. Opweg naar een kleine open plek. Vlak voordat we er waren ving ik nog snel een konijn. Ik liet het beestje wel gauw weer los. Ik zou het sneu vinden om het te vermoorden zonder goede reden.

Eigenlijk zou iedereen zo moeten denken. Is er een reden om iets te doen? Dat is namelijk een vraag die wel veel mensen fataal zou kunnen worden...