Bloodwolf

Deel 13

...de Luna en haar Béta en Gamma.' Zei hij.

Haley, Fall en ik keken elkaar verbaasd aan. Daarna sprongen we een gat in de lucht. Ik heb kunnen bewijzen dat ik het wel in mij heb om Luna te worden. En om dat nog eens te toppen mogen Haley, Fall en ik de jongens alles laten doen wat we ze opdragen morgen. Dat wordt lachen!

We zagen de jongens keihard balen. Ze keken elkaar aan met een shit-help-mij blik aan.  Bij het zien van hun blikken begon ik nog harder te lachen.

'Dankuwel voor uw moeite. U kunt weer gaan.' Zei ik beleefd tegen de boekhouders.

'Zoals u wilt, Luna.' Antwoorde de meest vooraanstaande boekhouder. Ze draaiden zich om en liepen weg.

'Hoe gaan we dit vieren meiden?' Vroeg Haley grijnzend toen de boekhouders

'Geen idee. Ik-'

Ava, ik moet met je spreken. Het is dringend. Hoorde ik Anna verontrust zeggen.

Wat is er? Vroeg ik een beetje paniekerig.

Het is het beste als je ergens naartoe gaat waar niemand is. Hoorde ik haar zeggen.

Oké, ik kom zo bij u terug.

Je begint als een echte Luna te klinken, Ava.

'Wat is er?' Vroeg Jack fronsend.

'Niks.' Piepte ik paniekerig.

'Duidelijk wel. Vertel het me.'

'Nee niks. Wacht even.'

Ik sprintte naar de achterdeur en ging in de tuin zitten, de anderen verbaasd achterlatend. Ik had geen idee wat er aan de hand was wat betreft Anna. Was er iets ergs gebeurd?

Waar wilde u mij over spreken, Anna? Vroeg ik verbazingwekkend kalm.

Je oude pack. Ze willen je terug hebben. Je oude Alpha komt morgen met een leger aan wolven om je terug te krijgen. Hoorde ik Anna zeggen.

Ik versteende bij haar woorden. Mijn oude pack? Dat pack dat totaal geen waarde aan mij hechtte? Wat wildej ze van mij? Wilden ze me gebruiken voor hun eigen behoeftes? Wilden ze me gevangen nemen? Wilden ze me vermoorden?

Weet u waarom ze mij willen hebben, Anna? Vroeg ik in volste paniek.

Nee, kindje. Wat ik wel weet is dat je voorbereidt moet zijn. Daarom zal ik je nog meer van je krachten laten zien. Antwoorde ze.

Nog meer krachten? Ik dacht dat er maar een paar waren. Dat stond in elk geval in de boeken. Nu had ik echter een betrouwbaardere bron. De enige echte bloedwolf zelf. De wolf die het beste wilde voor de wereld. De wolf die haar leven zou geven voor het welzijn van anderen. De wolf die op het randje ontsnapte aan de dood.

Mag ik Jack hier ook over vertellen? Vroeg ik.

Dat kan je beter niet doen kindje. Als hij weet dat de Alpha jou wil hebben, is dat zijn eerste doel. En dat is niet de bedoeling. Jij bent degene die Alpha Daniël moet zoeken. Alleen jij kunt dit doen. Antwoorde ze.

Bedankt voor uw hulp, Anna. Ik zal u nog hard nodig hebben. Ik ga nu weer terug naar het packhuis. Ze vragen zich vast af waar ik ben.

Met die woorden stond ik op en liep ik naar de achterdeur van het packhuis. Ik was zo bezig in mijn hoofd dat ik Jack niet eens opmerkte die achter de deur stond. Ik botste vol tegen hem op. Ik landde met een harde plof op de grond.

'Sorry.' Piepte ik.

Hij zei niet eens iets terug. Hij pakte mij op en droeg mij naar onze slaapkamer. Hij gooide mij op bed en ging zelf op een stoel zitten die zich ook in de kamer bevond.

'En nu ga jij mij vertellen wat er aan de hand is.' Zei hij bezorgd.

Ik keek hem niet eens aan. Ik zat in een dilemma. Moest ik het hem nou wel vertellen of niet? Het kon toch ook geen kwaad als ik dat wel deed? Of wel?

Nogmaals, hij hoeft het niet te weten. En ookal zou je hem zeggen dat jij Alpha Daniël moet pakken, gaat hij niet luisteren. Daar is hij te koppig voor. Hoorde ik Anna waarschuwend zeggen. Maar ze had een punt. Jack is koppig. En niet zo'n beetje ook.

'Er is niks.' Piepte ik.

'Lieg niet tegen me.' Gromde hij op Alpha toon.

Het was brutaal. Op Alpha toon tegen je mate grommen om iets los te krijgen. Het was niet alleen brutaal, maar ook niet eerlijk. Hij weet dat iedereen een zwak heeft voor die toon. Wat hij echter nog niet weet is dat ik daar zo klaar mee ben dat ik er eigenlijk al aan gewend raak.

'Beginnen we weer? Ga eerst eens normaal praten voordat je mij aan het praten wil krijgen.' Snauwde ik.

'Ik doe wat ik zelf wil.' Snauwde hij terug. 'En ik wil weten wat er is.'

Laat je niet onder druk zetten door die lafaard.

Dat was ik ook niet van plan. Nu snap ik waarom hij bij de meeste mensen zo sterk overkwam. Als hij mij elke dag zo zou aanspreken als ik niet zijn mate was geweest had ik hetzelfde gedacht. Gelukkig weet ik wel beter dan dat.

'Je bent echt een lafaard weet je dat?' Siste ik zacht.

En toen waren de rapen gaar. Hij stond vliegensvlug op van de stoel en drukte mij tegen de muur aan. Zijn ademhaling ging gejaagd. Zijn ogen werden met de seconde roder. Kortom, hij stond op letterlijk ontploffen.

'Wat zei je over mij, bloedhond?' Vroeg hij langzaam en dreigend.

Bloedhond? Meende hij dit? Niemand sprak ooit zo over of tegen mij. Nu werd ik ook kwaad. Echt kwaad. En dat was iets wat je bij mij niet mee wilde maken. Ik ben 1 keer vaker zo kwaad geweest. Wat er toen gebeurde? Ik zette het huis in de brand met alleen mijn ogen. In dat geval werd het spreekwoord "als blikken konden doden." werkelijkheid.

'Wat zei je over mij?' Vroeg ik tergend langzaam op een vijandelijke toon.

Ik duwde hem met een enorme ruk van mij af. Ik was de controle over mezelf compleet kwijt. Ik keek vluchtig rond. Alle objecten die mijn ogen vonden begonnen te trillen. Jack keek geschrokken om zich heen. De objecten ontploften allemaal 10 seconden nadat ze begonnen met trillen. Ik was het compleet kwijt.

Jack zag gelukkig de oplossing. Hij aarzelde even maar stapte toen terug op mij af en trok mij in een omhelzing. De aangename tintelingen zorgden ervoor dat ik kalmeerde. Ik liet mij even afkoelen door zijn omhelzing maar duwde hem daarna weer een eindje van mij af.

'Ik praat alleen weer met je als je je excuus aanbied aan deze "bloedhond".' Siste ik.

Ik klapte de slaapkamerdeur dicht en liep naar beneden. Ik had het hem ook wel gewoon kunnen vertellen. Dan hadden we niet alweer ruzie gehad. Aan de andere kant moest hij zich niet zo opwinden.

Ik volgde het gewoon niet meer. Een aantal dagen geleden hadden we alles nog bijgelegd en nu begom het weer van voor af aan. Had de maangodin niet een fout gemaakt met ons als mates? We zijn totaal niet voorbestemd voor elkaar. We maken constant ruzie en kunnen het maar niet eens worden met elkaar. Ik hoop maar niet dat dit voor de rest van mijn leven nog zo doorgaat. Anders ga ik mij afvragen of het leven nog wel zin heeft. Waarschijnlijk niet.

Ik ben alleen maar waardeloos. Waardeloos en een gevaar voor het wolvenbestaan.