Bloodwolf

Deel 12

'Opstaan! Opstaan! Opstaan!'

Ik spring op het bed in de hoop dat Jack wakker wordt. Vandaag mogen de packleden onze creaties uitproberen en beoordelen. Ik hoop zo vurig dat de jongens niet winnen. Stel je voor dat zij alles voor ons moeten bepalen voor een dag. Ik zou ter plekke dood gaan.

Doe maar niet, Ava. Doe maar niet. Hoorde ik Anna grinniken.

Kunt u er niet voor zorgen dat we winnen, Anna? Vroeg ik hoopvol.

Kom kom. We gaan niet valsspelen, Ava. Eerlijk winnen of niet winnen. Hoorde ik haar streng zeggen.

Oké zuchtte ik.

'Wordt wakker jij!' Riep ik terwijl ik Jack door elkaar schudde als een baby met een rammelaar. Het hielp niet. Ik had nog 1 troefkaart achter de hand.

'Dan ga ik wel alvast naar beneden.' Zuchtte ik. Ik grijnsde tegelijkertijd maar dat liet ik niet merken in mijn toon.

'Jij gaat helemaal nergens heen.' Hoorde ik Jack mompelen. Hij probeerde mij van achteren vast te pakken maar ik rende de kamer uit.

'Kom me maar halen als je eindelijk op wilt staan, slaapkop.' Grijnsde ik en ik klapte de deur dicht.

Ik liep op mijn gemak naar beneden. Ik rook de heerlijke geur van flensjes en verse aardbeien uit de keuken. Ik wist niet hoe snel ik daarnaartoe moest rennen. Tamara stond al vrolijk fluitend in de keuken flensjes te maken.

'Alsjeblieft, geef me er een paar! Ik sterf van de honger.' Riep ik uit.

'Rustig maar, je zult hier echt niet verhongeren hoor.' Grinnikte ze. Ze pakte een aantal flensjes met aardbeienkwark en smeet ze op een bord. Ik pakte het bord gulzig aan.

'Ik hoorde van de weddenschap die jij en Alpha Jack aan hadden geknoopt. Het gaat het hele pack rond.' Zei Tamara toen. Ik leunde tegen een paar keukenkastjes aan en nam een hap van mijn flensjes.

'Ja zeker. Vandaag mag iedereen onze attracties uitproberen. Jij komt ook toch?' Vroeg ik hoopvol.

'Ik heb vanmiddag ergens een halfuurtje pauze. Dan kom ik wel. Waar staat jullie creatie?' Vroeg ze terwijl ze een flensje omdraaide.

'In het noorden van het pack. Dat gebouw wat al jaren leeg staat.'

'Oké, daar kan ik idnerdaad wel even komen ja.'

'Stem wel op ons alsjeblieft.' Sneekte ik terwijl ik nog een hap van het plensje nam.

'Hangt er iets vanaf dan?' Vroeg ze fronsend.

'Ja! Als de jongens winnen mogen ze een dag alles voor ons bepalen wat we moeten doen.'

'Dat laat ik niet gebeuren nee. Natuurlijk stem ik op jullie.' Glimlachte ze.

Opeens zette ze een pokerface op haar gezicht en begon ze vlug met het bakken van meer flensjes. Ik fronste even omdat ik niet wist wat er aan de hand was. Een moment later snapte ik wat ze bedoelde.

Ik werd van achteren vastgegrepen. Door de tintelingen die ik voelde wist ik dat Jack het was. Van schrik liet ik het bordje uit mijn handen vallen. Het kletste in scherven uit elkaar. Nu lag de hele keuken bezaaid met aardbeienkwarkflensjes en bordscherven.

'Nee hoor. Kokkie gaat op ons stemmen. Niet waar, kokkie?' Vroeg Jack grijnzend.

'J-j...'

'Nee ze stemt op ons Alphaatje.' Grijnsde ik. Ik drukte een klein kusje op zijn wang en begon met het opruimen van de scherven.

'Dat kan ik ook wel voor u doen, Luna.' Stotterde Tamara.

'Geen u en ik heet gewoon Ava. Ik ken niemand die Luna heet.' Grijnsde ik.

'Oké dan. Dat kan ik wel voor JE doen hoor, AVA.' Grijnsde ze met de klemtoon op "je" en "Ava".

'Dat lijkt er meer op. Maar als mensen mij nu willen excuseren, het is al laat en ik ben de enige die de sleutel heeft van het gebouw. Dag.'

Ik snelde de keuken uit naar buiten. Van binnen hoorde ik nog net het gelach van Tamara uit de keuken komen. Ik rende door het dorp naar het gebouw. Onderweg kreeg ik allemaal begroetingen van packleden. Toen ik aankwam stonden Haley en Fall al geduldig op mij te wachten.

'Oponthoud.' Zei ik vlug bij het gebrek aan een betere uitleg.

'Jack.' Grijnsden ze allebei. Ze waren ook onverbeterlijk. Ik grijnsde gewoon mee.

Onze 'Selfy Experience' was een daverend succes. Sommige mensen kwamen zelfs nors het gebouw in en vertrokken weer vrolijk. Haley, Fall en ik deden ook gewoon lekker mee. Fall en ik hielpen bij de lasergame en Haley hield de controle over alles. Bij de uitgang lagen stembriefjes voor onze attractie. Heel veel mensen vulden die in.

Ik had net even pauze en ging buiten tegen het gebouw aan staan om een luchtje te scheppen. Dat was toen 3 grijnzende jongens mijn kant op kwamen lopen. Hun grijnzen verdwenen echter toen ze zagen wat wij hadden opgezet. Het werd nu eerder aarzelend. Nu was het mijn beurt om te grijnzen. Ik vond het grappig om ze zo onzeker te zien.

'Zo, willen onze tegenstanders ook even een kijkje binnen nemen?' Vroeg ik grijnzend.

'Haal nu die grijns van je gezicht.' Beval Jack.

'Nee.' Grijnsde ik droog.

Jack pakte me vast en gooide mij over zijn schouder. Eerlijk gezegd kon ik dit al verwachten. Ik ging zo slap mogelijk hangen in de hoop dat hij me los zou laten, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan liep hij met mij over zijn schouder naar binnen.

'Jack, ik meen het. Zet me neer.' Zuchtte ik.

'Nee.'

'Moet ik gaan dreigen?' Vroeg ik zuchtend.

'Gaat je toch niet lukken.' Grijnsde hij.

'Dan maar kwaadschiks.'

Ik sloot mijn ogen en ik veranderde mijn oogkleur. Hij zette mij direct neer. Ik deed mijn ogen een klein beetje open. Ik had Jack's complete controle zonder dat iemand anders het zag. Ik sloot gelukkig voor hem snel mijn ogen weer en veranderde mijn oogkleur weer terug.

'Ik moet boven weer helpen. Ga anders maar een kijkje nemen.' Zei ik. Ik liep de trap terug op naar boven.

'We hebben bezoek.' Grijnsde ik naar Fall. Ze wist meteen over wie ik het had. Ze grijnsde mee.

De rest van de middag verliep net zoals de ochtend. Veel plezier, stemmen en vrolijke mensen. Dat is wat we wilden bereiken met ons harde werk. De jongens hadden blijkbaar een grote kermis opgebouwd op hun stuk grond. Dat hoorde ik althans van andere mensen. Ik wist nog steeds niet zeker of we gingen winnen. Ik hoopte vurig van wel.

Die avond sloten we onze 'Selfy Experience' en gingen we terug naar het packhuis. De mensen vonden het jammer toen ze hoorden dat we gingen sluiten. Tamara was niet meer gekomen. Jack had haar bevolen om in het packhuis te blijven. De klootzak.

We leverden onze bus met stemmen en bij de boekhouders. We wachtten een heel uur voordat de stemmen waren geteld. Dat hele uur heb ik de jongens aan moeten horen met hun  opschepperij over hun kermis. We waren alledrie enorm blij toen de boekhouders terug kwamen met de uitslag. Ik vond het eigenlijk een beetje van de zotte dat we zoveel moeite deden voor een weddenschap.

'Bedankt voor uw geduld.' Sprak 1 van de boekhouders. 'Bij het tellen van de stemmen was het al gauw duidelijk wie de meeste stemmen binnen hadden gekregen. Allebeide ontwerpen werden enorm gewaardeerd maar de winnaars zijn...'

Cliffhanger😈