Bloodwolf

Deel 30

Jack's ouders en zusje komen vandaag. Ik ben best zenuwachtig. Ik haf zijn ouders nog nooit gezien en ik wist ook niet of ze al hadden gehoord wat voor een bende ik van hun pack had gemaakt. Ik hoopte maar van niet. Het zou niet bepaald een goede eerste indruk geven van mij. Het zijn van een bloedwolf trouwens ook niet. Het kan ook eigenlijk nooit goed zijn.

'Goedemorgen Tamara.' Glimlachte ik toen ik de keuken in liep.

'Goedemorgen "Luna".' Grijnsde ze speels. Ik gromde kort.

'Is je mate hier al? Vast wel toch?' Vroeg ik een tikkeltje nerveus.

'Ja hoor. Hij zal zo wel beneden komen met de kinderen.' Glimlachte ze.

Ik blies mijn blijkbaar ingehouden adem ontspannen uit. Ik wist namelijk nog niet zeker of haar mate ongedeerd was. Nu had ik echter mijn bevestiging.

'Zeg, ik vroeg me af of ik vannavond met je mee mocht koken.' Zei ik aarzelend.

'Je weet toch wel dat de oude Alpha en Luna komen toch?' Vroeg ze gespannen. Ze tikte nerveus met haar spatel op een pan.

'Ja dat weet ik. Maar ik weet ook dat ik goed kan koken en daarmee een goede indruk kan maken.' Glimlachte ik.

'Daar heb je een goed punt. Ik vind het goed.' Glimlachte ze terug.

'Mooi. Dan ga ik nu een boterham met choco erop pakken.'

Ik trok een aantal kastjes open om het brood en de choco te vinden. Ik smeerde de choco vlug op het brood en pakte een bordje. Dat was wanneer ik 2 lachende kinderstemmen hoorde naderen. Een jongen en een meisje zo te horen.

'Mama! We zijn er!' Riep de meisjesstem.

2 kinderen sprongen vrolijk de keuken binnen. Althans, totdat ze mij zagen. Ze bleven meteen stilstaan. Het meisje, die duidelijk jonger was, verstopte zich achter haar broer. Tamara begon te lachen en ik te grinniken.

'Wie is dat mama?' Vroeg het meisje zachtjes.

'Dat is jullie Luna.' Glimlachte ze. 'En een goede ook.'

Het meisje kwam meteen achter haar broer vandaan en ging naast hem staan. Ze hield haar hoofd recht en blies haar wangen op tot hamsterwangen. Haar ogen waren enorm groot geworden.

'Ik ben inderdaad de Luna van het pack, maar niet voor jullie. Voor jullie ben ik gewoon Ava. Je hoeft me niet met Luna aan te spreken.'

Ik liep naar het meisje toe en hurkte door mijn knieën. Ze hield haar hoofd weer normaal en blies haar adem uit. Ze zag er enorm schattig uit. Ik glimlachte breed naar haar.

'En hoe heet jij?' Vroeg ik glimlachend aan het meisje.

'Ik ben Lilou, Luna.' Antwoorde het meisje.

'Ik ben geen Luna. Ik ben gewoon Ava.' Glimlachte ik. 'En jij?'

'Ik heet Jamie, Luna.' Zei het jongetje.

'Nogmaals, ik heet gewoon Ava.' Glimlachte ik.

Ik stond weer op en nam weer een hap van mijn brood met choco. De twee kinderen renden naar hun moeder, die ze alletwee oppakte. Later kwam ook haar mate, die zichzelf voorstelde als Lucas.

Ik at snel mijn brood op en legde het lege bordje op het aanrecht. Daarna vluchtte ik de keuken uit. Ik wilde hen wat family-time geven.

Ik vind het leuk en triest tegelijk om zo'n hecht gezin als dat van Tamara te zien. Juist omdat ik nooit in een hecht gezin heb geleefd. Mijn gezin bestond eerder uit twee delen: ik en mijn ouders. Nooit werd er aan tafel gesproken over "wij" of "ons". Het was altijd "papa en ik" of "mama en ik". Ik hoorde er nooit bij. Als ik later zelf kinderen zou krijgen, dan zou ik ze veel aandacht geven en liefdevol behandelen. Ik wilde niet dat ooit een van mijn kinderen dezelfde verschikkelijke jeigd als ik zou gaan doormaken.

'Wat lig jij te dagdromen?' Vroeg Jack.

Ik lag inmiddels met een boek in bed te lezen. Of nou ja, niet echt lezen. Ik had het meer opengeslagen om er vervolgens niet in te lezen en te gaan dagdromen. Ik schrok op en keek hem recht in zijn ogen aan. Het leek bijna alsof hij me ergens op had betrapt.

'Ik dacht gewoon aan gezinnen met kinderen.' Mompelde ik.

'Wil je daar iets mee zeggen?' Vroeg hij grijnzend.

Natuurlijk wist ik precies wat hij bedoelde. Ik gaf hem blozend een kleine stomp tegen zijn zij. Daarna deed ik misschien iets te geïnteresseerd in mijn boek.

'Ik vroeg wat.' Herhaalde hij.

'Dat weet ik.' Grijnsde ik terug. 'Maar daar ga ik niet op antwoorden.'

'O dat ga jij wel. Dit is van noodzakelijk belang, Lunaatje.' Grijnsde hij uitdagend.

'Ik zie de noodzaak er niet van in.' Grijnsde ik terug.

Dat vond hij blijkbaar niet zo leuk. Hij sprong bijna bovenop mij. Zo dat onze hoofden nog maar 10 centimeter van elkaar waren verwijderd. Wanneer had ik dat ook alweer eerder meegemaakt?

'Ik ga alsnog niks zeggen als je dat mocht denken.' Grijnsde ik sluw.

'O nee?' Vroeg hij uitdagend.

Toen deed ik iets wat hij helemaal niet leuk vond. Ik beet hard op mijn lip om niet in lachen uit te barsten. Een luide grom ontsnapte uit zijn keel. Ik liet mijn lip vlug los.

'Je kunt het echt niet laten hè?' Vroeg ik grijnzend.

'Nee, inderdaad niet.' Gromde hij. 'En weet je wat ik ook niet kan laten?'

Ik had niet eens de tijd om het te vragen. Hij drukte zijn lippen hard op de mijne. De bom met tintelingen ontplofte alweer in mijn maag. Dit keer was het wel minder erg dan de vorige keer. Uiteindelijk raak je gewend aan de tintelingen. Niet lang daarna haalde hij zij lippen weer van de mijne en ging hij naast me liggen in plaats van boven mij.

'Ik heb je jurk voor vanavond gekozen.' Grijnsde hij.

Ik zuchtte luid. Ik had al van een ervaringsdeskundige (Haley) gehoord wat er gebeurd als je mate je jurk kiest.

'Dan wil ik hem ook nog goedkeuren.' Zei ik.

'Nee, je doet aan wat ik wil punt uit.'

'O ja?'

Dit keer was ik degene die hem aanviel. Ik sprong op hem af en drukte zijn handen tegen het bed. Niet dat het veel zou helpen, maar ik kon het proberen.

Zo ging de rest van de middag verder. We terroriseerden elkaar de hele tijd als we het ergens niet mee eens waren. Totdat na een aantal uren de deurbel ging. Jack's ouders waren er.

A/N
Jeeeeejjjjj boven de 1k reads op Bloodwolf!!

Bedankt voor het lezen🌹❤