Bloodwolf

Deel 8

Ik deed een stapje achteruit en deed mijn ogen dicht. Ik liet ze naar mijn blauwe kleur flitsen en deed ze weer open. Tamara schrok enorm bij het zien van deze beweging. Ik richtte mij volle concentratie op een koekenpan op het vuur. Ik liet mijn ogen naar boven glijden. De pan ging mee. Ik liet hem door de hele keuken gaan. Daarna zette ik hem weer terug op het fornuis. Mijn ogen sloten zich bijna als vanzelf en gingen weer terug naar mijn normale groene oogkleur. Ik keek Tamara een beetje nerveus en afwachtend aan.

'W-wat deed je?' Vroeg ze ademloos.

'Ik nam de controle over de pan.' Piepte ik zacht.

'Ja, dat zag ik ook wel maar hoe? Hoe kan je dat?'

'Lang verhaal. Ik leg het later nog wel een keer uit.' Zei ik.

Ava, je kunt het haar nu ook wel uitleggen. Vroeg of laat zal ze het toch te weten komen. Het is erg goed van je dat je mensen in vertrouwen neemt en je je geheim vertelt. Hoorde ik Anna's stem zeggen. Ze had wel gelijk.

'Nee, ik kan het nu ook wel zeggen. Ik ben de enige levende bloedwolf van de wereld. Het verhaal ken je denk ik wel.' Piepte ik. Ze keek me alleen maar geschokter aan. Ze deed vlug een klein stapje van mij weg.

'Ben je bang voor me?' Vroeg ik zacht.

'Nee, ik ben niet bang voor je.' Zei ze zacht. 'Ik denk dat dit allemaal nog even binnen moet komen bij mij. Ik geloof je en ik vertrouw je. Ik beloof ook met heel mijn hart jouw geheim te beschermen.'

'Dankjewel.' Glimlachte ik zachtjes.

'Zullen we anders taart gaan maken?' Stelde Tamara voor. Ik knikte vlug mijn hoofd.

We pakten alles wat we nodig hadden. Bloem, ei, bakpoeder, boter, cacaopoeder en keukengerei. Ik wilde net de bloem in de kom doen toen de voordeur bijna open werd getrapt. Een luide grom was te horen. Ik wist natuurlijk al wie dat was. Ik zuchtte en ging gewoon verder met waar ik mee bezig was.

Ik deed net het 2e ei in de kom toen ook de deur van de keuken met een ruwe klap opengedaan werd. Jack stond woedend in de deuropening.

Onthoud, spreek niet tegen hem. Laat hem niet tegen je dreigen. Gebruik desnoods je krachten tegen hem als er niemand anders bij is. Zei Anna.

Doe ik. Bedankt Anna. Zei ik terug.

'Waar was je?! Ik heb het hele pack door moeten zoeken naar jou.' Brulde Jack.

Tamara was angstig weggekropen in een hoekje. Ik had het wel met haar te doen. Iets in mij vertelde dat dit niet de eerste keer was dat ze Jack woedend meemaakte in haar keuken. Ik keek hem ongeamuseerd aan en ging daarna verder met nog 2 eieren.

'Praat tegen me!' Brulde hij met z'n Alpha stem.

Bij het horen van zijn stem dook ik alsnog een beetje angstig in elkaar aan de binnenkant. Aan de buitenkant liet ik niks merken.

Heel, heel goed Ava! Laat hem zien dat hij niet alleen de baas is. Hoorde ik Anna zeggen. Bij haar woorden moest ik even glimlachen. Iets wat ik beter niet had kunnen doen.

Jack stormde op mij af en drukte me tegen de muur.

'Jij denkt dat het leuk is om mij zo te negeren?' Siste hij woedend in mijn oor.

Help me, Anna. Piepte ik in mijn gedachten.

Kleur je ogen roze. Niet rood, niet paars. Alleen roze. Met die kleur kan je mate voelen wat je voelt in je hart. In jouw geval is dat pijn. Veel pijn. Spreek nog steeds niet met hem totdat je een uitleg met geven over de kleur. Zei Anna.

Dus dat deed ik. Ik sloot mijn ogen. Jack liet mij vlug los. Hij wist dat er iets zou gaan komen. Ik liet mijn oogkleur naar roze flitsen. Op het moment dat ik mijn ogen open deed zag ik hem naar zijn borst grijpen. Hij kermde het uit van de pijn. Hij zakte op zijn knieën neer. Ik kneep mijn ogen snel weer dicht en veranderde mijn oogkleur weer. Ik deed mijn ogen snel weer open.

Zijn pijn was opgehouden. Hij liet zijn borst los en hijgde het uit terwijl hij zijn ademhaling weer onder controle probeerde te krijgen. Hij keek me ademloos aan.

'Wat was die pijn?' Fluisterde hij bijna.

Ik hield het niet meer. Ik barstte in tranen uit.

'Dat' begon ik snikkend. 'Dat is de pijn uit mijn hart. De pijn die jij bij mij hebt veroorzaakt. Ik kan niks anders dan de hele dag met die pijn rondlopen. Ik dacht eerst nog wel dat jij me misschien wel goed zou behandelen. Je was eerst zo aardig. En nu, nu doe je je voor als een emotieloos monster. Denk eerst na voordat je anderen wat aandoet!'

Met die woorden stormde ik de keuken uit. Naar onze slaapkamer. Ik wilde het niet riskeren om met nog een boze Jack te moeten discusseren. Ik klapte de deur van de kamer open en ging snikkend op het bed liggen. Mijn hoofd begroef ik diep in het kussen. Al mijn twijfels en vragen kwamen weer naar boven. Was ik echt geen mislukkeling? Was ik het allemaal wel waard? Waarom werd Jack ineens zo boos van dit alles?

Ik voelde mijn kussen al nat worden van de tranen. Had ik nog niet genoeg meegemaakt ofzo? Was dit een straf?

Liefje, denk alsjeblieft niet zo negatief. Je bent een geweldig persoon! Probeer alles los te laten. Laat alle zorgen met je tranen mee vloeien. Stelde Anna mij gerust.

Ik ben nu al blij dat u er bent, Anna Snikte ik nog altijd.

De deur van de kamer ging zachtjes open. Ik keek niet op of om. Ik bleef met mijn hoofd in het kussen al mijn zorgen eruit snikken. Ik rolde me langzaam op tot een bolletje. Jack kwam naast mij op bed zitten en deed niks.

'Sorry.' Mompelde hij.

Ik keek met een ruk op. Meende hij dit nou? Hij heeft mij behandelt als een object na alles wat ik al had meegemaakt en nu komt er alleen een slappe "sorry" uit?

'Is dat het enige wat je te zeggen hebt? Want als dat zo is mag je de kamer verlaten.' Siste ik hem toe.

'Sorry dat ik je gebruikte als een object. Sorry dag ik vanmiddag zo boos tegen je deed. Sorry dat ik geen goede mate voor je ben.' Zei hij nu harder.

'Geweest.' Piepte ik erachteraan. Hij keek mij vragend aan.

'Je moet proberen te veranderen. Al is het maar een klein beetje. Je moet het proberen.' Zei ik nu harder.

'Maar wat als dat niet lukt? Er bestaat een grote kans dat ik dat niet kan. Ik ben mijn hele Alpha carrière al zo geweest. Hoe wil ik dan gaan veranderen?' Riep hij gefrustreerd.

'Je hebt je hele Alpha carrière nog geen mate gehad. Nu wel. We kunnen er samen aan werken, oké?' Zei ik. 'Maar nu we het er toch over hebben, ik wilde eigenlijk iets vragen.'