✓ anxiety ❁ [hyunjin × yeji]

Chapter Twenty-One: Keep Secret

Playlist: NF ft. Britt Nicole - Can You Hold Me?

***

"Yeji, Yuna geldi! Çık odandan artık!"

Yatağımda, yorganımı başıma kadar çekerek bedenimden hiçbir yerin görünmemesini sağladım. Felix'in sesini tanıdığım vaktin ve dudaklarımın ilk kez başkalarınınkine değmesinin üzerinden saatler geçmiş, yeni güne dönmüştük. Güneş umudu simgelercesine pes etmeden bir kez daha doğarken ben okula gitmemiş, gerçeklerden bir kez daha kaçmıştım. Annem okula gitmeyeceğimi fark edip nedenini sorunca karnımın ağrıdığını ve halsiz olduğumu söylemem ortaya attığım binlerce yalana eklenen bir tanesiydi. Bu süreçte telefonum hep kapalıydı. Şarjı bitene kadar şarkı dinleyip en azından moralimi düzeltecek ASMR videoları izlemiştim. Ama nafile... Yine eski ben, yine kendini odasına kapatıp ağlayan ben...

Saatin kaç olduğundan haberim yoktu ama annemin Yuna'nın ismini söylemesi ile okulun çoktan bittiğini anlamıştım. Aklıma telefonuma kapalıyken kaç tane cevapsız arama ve mesaj düşebileceği geldi. Hyunjin ve Yuna... Şu ana kadar yanımda olan tek insanlar... Benden ses çıkmayınca deliye dönmüş olmalılardı. Yuna'nın şu an evimin kapısına kadar gelmesinden bunu çıkartıyordum.

"Ben onunla ilgilenirim, efendim. Siz meraklanmayın."

Kapının arkasından gelen çocuksu, kibar kız sesini duyduğumda gözlerimi kapattım. Eğer iyi bir uyuma numarası yaparsam buradan gidebilirdi, bunu umuyordum. Çünkü gerçekten kimseyle konuşacak cesaretim yoktu. Böyle bir şey olursa hıçkırarak ağlayacağımı ve kendime zarar vereceğimi adım gibi biliyordum.

Odamın kapısının açılma sesini duydum. İçeri biri girdi, kapı tekrar kapandı. Dudaklarımı birbirine bastırıp buraya doğru adımlarken ayaklarından çıkan tok sesleri dinledim.

"Unnie?" diye mırıldandı, endişeli sesiyle Yuna.

Git Yuna.

"Bugün okula gelmeyince ve sen de mesajlarıma cevap vermeyince çok meraklandım. İyi misin?"

Hayır.

Susmaya devam edip oyunumu sürdürürken Yuna'nın buraya daha çok yaklaştığını fark etmiştim. Kalp atışlarım hızlanmıştı. Tek dileğim buradan çekip gitmesiydi; o zaman kendimle biraz daha başbaşa kalabilir, ağlayarak sakinleşmeye çalışabilirdim.

"Uyumadığını ve beni duyduğunu biliyorum, unnie. Şimdi kalk."

Elinin üzerimdeki yorganda hareketlendiğini hissettim. Oraya beni kaldırmak istercesine vurdu. Fakat yine kalkmadım. Bu sefer oflayışını duydum. Daha sonra yatağımda, bana çok yakın bir yerde bir hareketlilik oldu. Yuna'nın oraya oturduğunu düşündüm.

"Peki. Ama ben demek istediklerimi diyene kadar gitmeyeceğim."

Pekâlâ, Yuna. Anlat.

Gözlerimi daha sıkı kapatırken konuşmasını bekledim. Derin bir nefes alıp konuşmaya başladı.