✓ anxiety ❁ [hyunjin × yeji]

Chapter Five: First Dispute

Playlist: Mabel - OK (Anxiety Anthem)

⚪⚪⚪

(DÜZENLENDİ)

Burnuma garip bir koku doluyordu, bulunduğum yer fazla aydınlık gibiydi. Kapalı göz kapaklarımın altından bile bu ışığı hissedebiliyordum. Rahat olmayan bir yatak üzerindeydim, sırtım ağrıyordu sanki. Orada ufak bir sızı vardı. Sol kolumda garip bir baskı hissediyordum. Fakat alışkın olduğum bir şey gibiydi. Yutkunmaya çalıştım, yapamadım. Boğazım kurumuştu. Suya ihtiyacım vardı.

"S-su..." diyebildim zorlukla. Gözlerimi aralamaya çalışırken yanı başımda bir hareketlilik oldu. Bulanık görüntü yüksek çözünürlüğünü kazanırken yan tarafıma baktım. Annem bir bardak suyla yanıma geliyordu. Yüzünde hoş bir tebessüm vardı. Doğrulmaya çalışarak biraz da onun yardımıyla suyu içmeye başladım. O kadar susamıştım ki kısa sürede tüm bardağı bitirmiştim. Hatta annemden ikinciyi istemiştim.

Neden bir hastane odasında, kolumda serumla olduğum hakkında neredeyse hiçbir şey hatırlamıyordum. Tek hatırladığım okul koridorundaki o büyük kalabalık ve Hyunjin'di. Aramızda geçen olay ve okulda yayılan dedikodu aklıma gelince duraksadım. Okulda umursanmayan hayalet Yeji'yi çok çabuk özledim.

Annem ikinci su bardağını bana uzattığında bu sefer ondan yardım almadan suyu içtim. Onu da bitirince tekrar yatağıma uzanıp anneme döndüm.

"Ne oldu bana?" Annem nefesini sesli bir şekilde dışarı verdi.

"Okulda bayılmışsın." Galiba bilincimin neden kapandığını hatırlamaya başlıyordum. Beni izleyen yabancı kalabalık, hakkımda yayılan dedikodu ve Hyunjin'in üzerime uyguladığı baskı beni hem bedensel hem ruhsal olarak dağıtmıştı ve bünyem buna dayanamayıp kapama düğmeme kısa süreliğine basmıştı. Keşke daha çabuk ilaçlarıma ulaşabilseydim diye düşündüm, eğer biraz sakinleşip oradan hemen ayrılabilseydim ailemi de strese sokmamış olurdum ama bu sefer de insanlar ne içtiğim konusunda şüpheye düşerdi galiba.

Hayır, ortada yayılan unutulamaz bir fotoğraf varken insanların bu küçük şeye dikkat edecek kadar zeki olduğunu düşünmüyorum.

"Babam nerede?" diye sordum bu sefer. Bu tür vakalarda hep yanımda olur, başucumdan ayrılmazdı.

"Hastanenin kantinine atıştırmalık bir şeyler almak için gitti." Ayağa kalktı. "Doktorun yanına gidip uyandığını haber edeceğim."

Durdu ve annemin yüzünde bir tebessüm belirdi yeniden.

"Seni dışarıda bekleyen bir arkadaşım var. Sen uyanana kadar buradan hiç ayrılmadı." Arkadaş mı? Benim arkadaşım yoktu ki... Belki... Belki Ryujin'dir?

Ona anlamaz bakışlar atarken o kapıya yöneldi. "Ona da uyandığını söyleyeyim." Annemin arkadaş olarak adlandırdığı kişinin Ryujin olduğunu düşünerek nefesini dışarı verdim.