Στο κόκκινο

6

Όταν τους είδε να μπαίνουν στο γραφείο του, ο Πέτρος τους έγνεψε χαμογελώντας να καθίσουν. Είχε το τηλέφωνο κολλημένο στο αφτί του κι έτσι δε μπορούσε να τους μιλήσει. Η Έλλη μάζεψε τη φούστα της και κάθισε στην αγαπημένη της πολυθρόνα. Μετά, έβγαλε από την τσάντα της το στικ με όσα είχε ετοιμάσει για τον Πέτρο και πήγε να το αφήσει πάνω στο γραφείο του, ενώ κι ο Άγγελος άνοιγε το λάπτοπ του και το τοποθετούσε στην ελεύθερη πλευρά του γραφείου. Επιτέλους, ύστερα από λίγα λεπτά, εκείνος το έκλεισε και στράφηκε να τους μιλήσει. «Χαίρομαι που ήρθατε, καλησπέρα. Πώς πάνε τα πράγματα; Βλέπω πως είστε και οι δυο καλά εξοπλισμένοι κι αυτό μου αρέσει». «Θα κάνουμε το καλύτερο Πέτρο, κάποιο νέο από εδώ; Τι απέγινε με τους δημοσιογράφους»; Ο επιθεωρητής έβαλε τα γυαλιά του. «Σκυλιά γίνονται κάποιες φορές, τους κρατάω αλλά δεν ξέρω για πόσο. Τέλος πάντων. Ο ιατροδικαστής Σταυρίδης θα κάνει τη νεκροψία. Υποπτευόμαστε τη χρήση του ακόνιτου όπως είχε γίνει και με τη Λένα Καρά, σύντομα θα ξέρουμε περισσότερα. Πριν λίγο μίλησα με τον επικεφαλής της σήμανσης, πουθενά δε βρέθηκαν δακτυλικά του αποτυπώματα ή κάποιο υγρό από την πιο μικρή σωματική έκκριση. Φορούσε γάντια αναμφίβολα». Ο Άγγελος έσφιξε τα χείλη. «Θα ήθελα πάντα ανεπίσημα να ρίξω μια ματιά στο σπίτι της κοπέλας, αν μπορεί να γίνει». Η Έλλη άρχισε να κουνάει ζωηρά το κεφάλι. «Κι εγώ το ίδιο, δε θα αγγίξω τίποτα, αν και υποθέτω πως τελειώνουν από τη σήμανση». Ο Πέτρος κάτι σημείωσε σε ένα κομμάτι χαρτί και μετά έβαλε το στικ στην ειδική εσοχή του υπολογιστή. «Θα δω τι μπορώ να κάνω για εσάς. Λοιπόν; Είσαι έτοιμη Έλλη; Στοιχηματίζω πως έχεις ήδη βγάλει τα πρώτα σου συμπεράσματα». Εκείνη σηκώθηκε κι όπως το συνήθιζε όταν έπρεπε να πει ορισμένα πράγματα, άρχισε να βηματίζει στο γραφείο, αγνοώντας πλήρως το γεγονός πως η βουή είχε αρχίσει να γεμίζει και το κεφάλι του Άγγελου, αλλά και πως εκείνος θα ρουφούσε αχόρταγα και τις λέξεις μα και την εικόνα της που είχε διαφοροποιηθεί σημαντικά από την ελαφρά επιθετική γυναίκα με την οποία είχε γευματίσει λίγο νωρίτερα στο κύμινο. «Ναι, τίποτα από όσα θα σας πω δε μπορεί να θεωρηθεί απόλυτα ασφαλές και βέβαιο, ας αρχίσω όμως... Πρώτα από όλα, εικάζω πως ο δολοφόνος είναι άνδρας γύρω στα πενήντα, όχι μεγαλύτερος, με πολύ καλή φυσική κατάσταση και υγεία, διαφορετικά δε θα έμπαινε έτσι από τον φωταγωγό. Δε μπορεί να είναι γυναίκα γιατί δε θα είχε εύκολα τη δύναμη που απαιτείται για να σύρει τα θύματα ως το κρεβάτι και να τα δέσει, αν και κοιμισμένα, ούτε να κουβαλάει εύκολα έναν βαρύ σάκο με το νυφικό που δεν είναι ελαφρύ καθώς κι όλα τα υπόλοιπα αντικείμενα που θα του ήταν απαραίτητα. Επίσης, σπάνια μια γυναίκα θα ενεργούσε έτσι, φροντίζοντας και χτενίζοντας τα θύματα, εδώ διαφαίνεται καθαρά η υποψία της ερωτικής έλξης». Οι δυο άνδρες είχαν σηκωθεί και την κοιτούσαν, κρατώντας πάντα μια καλή απόσταση από εκείνη. Ήταν φανερό πως είχε βυθιστεί για τα καλά στην υπόθεση. «Τώρα για να συνεχίσω, με προβληματίζει έντονα το γεγονός πως χτύπησε ξανά έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια. Είναι πολλά για κάποιον που διακατέχεται από την τόσο έντονη αυτή επιθυμία να σκοτώσει. Κι έτσι, αυτό που έχω να σου προτείνω Πέτρο, είναι να έρθεις σε επαφή με τις μονάδες ανθρωποκτονιών κι άλλων ευρωπαικών χωρών, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, για να πληροφορηθείς αν έχει αναφερθεί σε κάποια από αυτές δολοφονία με ανάλογα μοτίβα». «Ναι Έλλη, κι εγώ το σκεφτόμουν αυτό, θα γίνει, θα το αναθέσω αμέσως στην πιο στενή μου συνεργάτιδα που όπως κι εσύ, αν αρχίσει να κελαηδάει δε σταματάει ποτέ. Προχώρα όμως, σε παρακολουθούμε».