Kolej Savaşçıları [Tamamlandı]

Yirmi Üçüncü Bölüm

Peki şimdi bizi kim toparlayacak?

Selamm 🖐️. Nasılsınız? Umarım hayat dilediğiniz gibi gidiyordur. Korkusuzların son birkaç bölümü. Kitabı bitireceğim. Tabi bu demek olmuyorki hikaye burada bitti. Devamı var ama şu an için bunu düşünmeyin. Kitapta sizce nasıl bir ilerleyişi olacak? Yorumlara ve vote atmayı unutmayın.

İyi okumalar.

Okul çıkışı hemen soluğu dans sınıfında almıştık. Yarışmaya üç haftadan az kalmıştı ve içimi büyük bir endişe sarmıştı. Aslında içimdeki endişenin yüzde doksanını bu günkü yayınlanacak olan tanıtım videosunu heyecanlıydı.

Keşke boy ölçümü verseydim de bana bir tabut ayarlasalardı.

"Pelin, geçişi hızlı yap. Mete sende daha çabuk atlamaya bak. Baştan alalım."

Geçişlerimizde sıkıntı vardı ve bu bütün işi bozuyordu. "Emre, omzunu yere tam değdir."

Müziği baştan açıp aynanın önüne geçtim. Hızla arkamdan ilk gösterimizi yapmak için Derin ve Derya geldi. Arkamızdan erkekler ve topluca yapmaya başladık.

Kesinlikle çok yorucuydu. Son olarak başımızdaki şapkaları havaya fırtlattık. Müziğin son notalarıda havada uçtuktan sonra hepimiz yere yığıldık. Sudan çıkmış balık gibi olmuştuk. Odada sadece derin derin nefes sesleri geliyordu. Kesik kesik "Bu günlük... Yeter" dedim.

Yerde uzanır vaziyette birkaç dakika kaldıktan sonra ayağa kalkıp salonun kapısına neredeyse emekliyerek  gidip salondan çıktım.

Akşam kıyamet kopacak. Bizimkiler beni kesin kesecekler ama... Başka çarem yoktu.

Yatakhaneye çıkıp güzel bir duşun ardından saçlarımı iki taraftan balıksırtı örüp üzertime ince uzun bir swet giyip, dizkapağımı geçen uzun çoraplarla tamamladım.

Siyah, sarı kareli bir gömlek giyip şapkamıda taktım.

Banyodan çıkıp odaya geçtim. "Hadi biraz çabuk olun. Yoksa kaçıracağız."
Pelin benim yerime o kadar heyecanlıydı ki umutlarını kıracağımdan bizar çekinmeye başlamıştım.

Derya ve Biricik üstünü giyince yavaş yavaş dans salonuna tekrardan indik. Bizimkiler önden hızlıca gitmişlerdi.

Adımlarımı bir ileri iki geri atarak gidiyordum. Derin nefesler alıp salonun kapısından girmeye hazırlanırken omzuma atılan bir el ile durdum. "Bu kadar gerilme."

Mete.

Ona aldırış etmeden salona girdim. Bizimkiler çoktan bilgisayarın başına üşüşmüşlerdi. Bilgisayarı yer koyup etrafına ise  renkli yastıklarımızı koyup ona oturmuşlar.

"Başlıyacak. Son bir dakika." Derya beni yanına çağırınca bende yeşil bir yastık alıp yanına çoktüm.

"Kesinlikle harika iş çıkardın Ecem. Bu bizim için çok büyük bir olay."