It's all my fault ~deel 2, voltooid~

Hoofdstuk 12

Pov Els

Ik stond te wachten, ze zou ongeveer over een half uurtje aankomen. Ik was niet geschrokken toen die mevrouw me belde, in Nederland was het ook een heel ding en al snel hoorde we dus wat er was gebeurd. Ik had jade zoveel keer willen bellen en vragen hoe het ging, maar dat durfde ik niet. Ik vond het zo erg wat ze allemaal in zo'n relatief korte tijd had meegemaakt. Ze kwam er niet meer onderuit, ook als ze weer terug hier was zou ze er nog van alles van oppakken. Je kon de nieuws sites niet op of ze zag al tientallen berichten over Bts en dingen rondom hun dood. Ik kon niet geloven dat iedereen was omgekomen, iedereen behalve jade en een meisje, volgens mij een zusje van een van die mensen. Het was moeilijker geworden in het weeshuis, Tobias was vertrokken en ik voelde me een stuk minder blij zonder jade.

Pov jade

Ik zocht tussen al die koffers naar mijn koffer. Eerst had ik een Bts koffer maar omdat ik het vrij akward vond met een koffer rond te lopen met het hoofd van je broer en huisgenoten heb ik hem weggelegd. Maar nou, nu ze dood zijn wilde ik de reis niet zonder hun doen dus nam ik hem mee. En toen, toen zag ik hem. Ik zag het hoofd van namjoon. Een verdrietig gevoel bekroop mijn lijf. Ik had hem niet moeten meenemen, nou werd ik elke keer aan Korea herdacht. Ik pakte mijn koffer en liep ermee naar de ontvangsthallen.

Pov Els

Opeens zag ik jade verschijnen. Ze was enorm erg afgevallen en ze zag er bar slecht uit. Ze zag me en kwam mijn kant op, ik zag dat ze een Bts koffer achter zich aansleurde. Toen ze voor mijn neus stond zag ik pas hoe erg ze veranderd is. Ze zag er niet vrolijk uit, zou ze Korea missen? Ik nam haar in mijn armen en praatte wat met haar.

Pov jade

Ik liep door de deuren en zag Els staan. Ik liep op haar af en al vrij snel werd ik in haar armen genomen. "Meisje toch, wat is er allemaal wel niet gebeurd? Ik heb je zo gemist" zei ze terwijl ze me tegen zich aanhield. Omdat ik hier op het moment geen zin in had en ik bovendien net pas was geland worstelde ik me onder haar greep vandaan en trok haar mee naar de parkeergarage. "Hoe is het met Sven?" Zei ik om van onderwerp te veranderen. "Het gaat goed met hem, hij heeft het prima voor elkaar daar." Ik was blij tenminste goed nieuws te horen, ook was ik blij dat Sven een kans kreeg die wel op iets goeds uitliep. "Gaan we nog een keer bij hem langs?" Vroeg ik, ze knikte, "Tuurlijk" zei ze. Ik wist dat ik de komende tijd sowieso nog vastzat in het weeshuis. Ik miste mijn vrijheid van Korea nou al. We kwamen aan bij het busje, "oja, vergeten te zeggen, we moeten nog iemand ophalen" zei Els. We reden over de snelweg, na een lange tijd kwamen we in een woonwijk. Al die tijd had ik oortjes in gehad en was ik in slaap gevallen, ik had er dus niks van meegekregen. We reden een laan op en kwamen langs vele villa's, we stopte voor de Vila met huisnummer 40. we reden de oprijlaan op, ik verbaasde me over hoe mooi het huis was. Het leek een beetje op de Vila van mij, Bts en txt alleen dan nog vele malen groter. We kwamen bij de deur en stapte uit, Els belde aan. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd deed de deur open. Ze bekeek ons van top tot teen, "wie zijn jullie?" Haar stem klonk niet bepaalt aardig, eerder bang. "Hallo, wij zijn van het weeshuis, ben jij June?" Zei Els, het meisje knikte. "Dan mag jij met ons mee" Els keek erbij alsof het een feestje was mee te mogen naar een weeshuis. Waarschijnlijk waren de ouders/ verzorgers van dit meisje onlangs overleden. "Zijn er nog mensen die je gaan uitzwaaien?" Vroeg Els, op dat moment werd de deur verder opengetrokken door een grote streng uitziende mevrouw. "Nou June het is tijd om te gaan" zei ze, als dit haar Moeder was bleek ze er totaal geen moeite mee te hebben dat haar dochter wegging. June knikte en pakte een koffer, ze rolde hem naar buiten en nam afscheid van de vrouw, nou ja afscheid ze knikte haar toe en draaide zich naar ons toe. "We kunnen gaan" zei ze met een mokkige stem. We stapte zwijgend in de auto, ik weet nog niet wat ik van dit meisje moet denken. Ik had eigenlijk gehoopt dat als ze vriendelijk zou zijn we vrienden konden worden, maar zoals het er nou naar uitziet zit dat er niet in.

Pov June

Ik draaide me om naar mijn stiefmoeder, eindelijk was ik van haar af. Ik stapte in de auto bij de vrouw en het meisje, ik wist niet wat ik van ze moest denken. Ik vertrouwde mensen niet snel, ik was zwaar mishandeld door mijn stiefmoeder en na de dood van mijn vader had ze me ter adoptie gesteld, omdat ik niet snel genoeg geadopteerd werd moest ik naar het weeshuis. Alles was beter dan hier, en ook al liet ik het huis achter waarvan mijn ouders zoveel hielden, ik had geen andere keuze. Het huis was nou van haar en het enige wat ik kon doen was me verontschuldigen tegenover mijn vader. Ik had beloofd altijd op het huis te passen, en nou kwam ik die belofte niet na. Mijn vader was absoluut geen slechte vader, zijn smaak in vrouwen was gewoon enorm slecht. Mijn moeder had ik nooit gekend, en toen mijn stiefmoeder georgina in mijn leven kwam maakte dat alles niet beter. Mijn vader wist niet dat ze me mishandelde, ze deed het stiekem. Ze wachtte tot mijn vader uit huis was en dan moest ik allemaal klusjes voor haar doen. Als ik mijn werk niet goed deed kreeg ik geen eten en sloeg ze me bont en blauw. Mijn vader had me vaak gevraagd hoe ik aan die blauwe plekken kwam, mijn antwoord was altijd dat ik was gevallen met de fiets of dat er een bal tegen me aan was gekomen bij gym. Ik deed er alles aan om georgina tevreden te stellen en mijn vader niet achter de waarheid te laten komen. Maar nou, is hij dood. Ik wou dat hij nog leefde en georgina uit huis gooide zodat het huis in goede handen was.

Heyhey! Sorry dat ik al even niet heb geüpload maar ik had het druk. Dus hier is het hoofdstukje, hij is iets langer dan normaal speciaal voor jullie :) hopelijk vinden jullie hem leuk. Hou super veel van jullie!! Xx me💜