It's all my fault ~deel 2, voltooid~

Hoofdstuk 9

Pov jade

Ik werd wakker van een soort gesnik, was er nou iemand aan het huilen?  Ook had ik vaag een telefoon horen afgaan, wie belde er nou zo vroeg op de morgen? Vele vragen spookte door mijn hoofd. Ik werd onrustig en ik moest naar de wc dus besloot ik uit m'n bed te stappen. Toen ik langs de kamer van Namjoon zijn ouders kwam hoorde ik wel degelijk gesnikt. Eerst moest ik naar de wc maar daarna ging ik gelijk kijken. Ik klopte zachtjes op de deur, "meneer en mevrouw Kim?" Fluisterde ik zachtjes, geen antwoord. Ik klopt iets harder en eindelijk kreeg ik een antwoord. "Kom maar binnen" zei een zwakke, verdrietige stem. Ik
Opende de deur, ik zag de ouders van namjoon tegen elkaar aan zitten rechtop in bed, de moeder van namjoon was aan het huilen. "Wat is er?" Vroeg ik, ze klopt op het bed als teken dat erbij moest komen zitten. Ik ging zitten en keek haar aan. "Lieverd" snifte ze "ik... ik werd vanochtend gebeld door het ziekenhuis en.. Jin is..... hij is........" ze stopte haar verhaal, "WAT IS ER MET JIN!?" Riep ik uit. Tranen liepen over haar wangen. "Hij is....dood" ik keek straks naar voren, de wereld voor mijn ogen begon te draaien en al gauw werd alles zwart. Toen ik mijn ogen weer opende staarde ik naar een wit plafond, dit was niet mijn kamer. Ik wist waar ik lag, het ziekenhuis. Ik hoorde zachte piepjes van apparatuur van om mij heen. Ik draaide me om en keek een zuster aan die ook verbaasd naar mij keek, al gauw herpakte ze zichzelf en zei: "wat fijn dat u wakker bent, u was flauwgevallen en uw ouders hebben u hierheen gebracht" zei ze. "Het zijn mijn ouders niet" was het enige wat ik mompelend zei. Ik had barstende hoofdpijn en een misselijk gevoel in mijn maag. Dat kwam door de plek, deze plek is de plek waar Jin vandaag is dood gegaan. Jin... zijn stemo galmde door mijn hoofd alsof hij het zelf zei. "Jade" hoorde ik opeens vanaf de deurpost. Ik draaide me met veel moeite om en zag daar de moeder van namjoon staan. Ze liep gehaast naar me toe en trok me in een knuffel. "Meisje toch, je hebt ons zo laten schrikken, even dacht ik dat.... dat
Ik je kwijt was, net zoals namjoon" Huilde ze. "Dat ben je niet, ik viel alleen maar flauw door..." een zucht verliet mijn lippen. "Jin." Ik voelde dat ik moest huilen maar mijn tranen waren niet, nou voelde ik me een slecht persoon. "Mevrouw Kim?" "Ja" zei ze, "ben ik een slecht persoon als ik niet huil om Jin zijn verlies?" Ze keek me aan, "ach lieverd" ze trok me tegen zich aan "nee natuurlijk niet, je bent flauwgevallen, dat geeft aan dat het je echt wat doet. Die klap komt nog wel en geloof me dan huil je genoeg." Ik sloot even mijn ogen en knikte. "Jade" hoorde ik opeens, ik opende mijn ogen om te zien wie het is, Het was Jiwoo. Ze kwam op me af gelopen en gaf me een knuffel. "Wat erg, ik hoorde het van Jin, ik vind het zo erg voor je" zei ze terwijl ze me dicht tegen zich aan hield. Jiwoo en ik hadden veel contact gehouden na de begrafenis en waren inmiddels een soort van vriendinnen. Jiwoo was mijn eerste vriend/ vriendin ever dus ik was zo blij dat ze me kwam opzoeken. Een paar dagen gingen voorbij en mevrouw Kim had gelijk, die klap kwam er inderdaad en dat huilen ook. Ik had de afgelopen dagen niks anders gedaan dan huilen. Mijn ogen waren nou zo dik en opgezwollen dat ik nauwelijks nog iets kon zien en ik kon ook niet meer huilen. Morgen was de dag van de begrafenis en ik zag er zwaar tegenop, ze hadden besloten de begrafenis van Jin bij die van yeonjun en de rest van Bts te doen. Mijn deur ging langzaam open en het hoofd van Jiwoo verscheen, iets wat de laatste dagen erg vaak was gebeurd. Jiwoo liep mijn kamer binnen en ging op mijn bed zitten. "Hey, gaat ie een beetje?" Ik knikte moeizaam. "Morgen is de begrafenis" snikte ik, ze knikte "ik weet het" zei ze zacht. "Jiwoo, hoe ben je over het verlies van j-hope gekomen?" "Niet" zei ze zacht, "ik ben er niet overheen en dat ga ik ook niet komen, ik ben mijn maatje, beschermer en broer kwijt. Ik huil mezelf elke nacht in slaap zodat ik overdag sterk kan blijven, als ik alleen ben huil ik alleen maar. Dan luister ik een liedje van Bts en dan gaan de tranen weer." Ik gaf haar een knuffel en keek bedenkelijk naar haar lichaam. Je voelde haar botten enorm erg als je haar knuffelde, ze was enorm afgevallen. "Jiwoo, eet je wel genoeg?" Zei ik bezorgd, ze knikte een beetje afwezig. "Jiwoo, dat is niet waar" riep ik uit terwijl
Ik haar door elkaar schudde zodat ze haar aandacht bij mij hield. Ze keek me aan "Jiwoo lieg niet tegen me, je bent enorm afgevallen de laatste tijd, je kan je ribben zelf door je shirt heen zien! Dat is echt niet normaal hoor!" Je wurmde zich uit mijn greep, "jade t gaat prima
Met me maak je maar geen zorgen en bovendien, volgensmij kan ik hetzelfde aan jou vragen" zei ze met een knikje op mijn buik. Het was waar, sinds de dood van Bts at ik slecht en sinds de dood van Jin nog minder, ik was enorm veel afgevallen maar het maakte me allemaal niet meer uit. Ik had toch geen reden om te blijven leven, al mijn redenen waren weg.

Heyhey! Weer een deel af! Hopelijk vinden jullie hem leuk! Geef hem plz een stem en laat een comment achter. Hou van jullie! Xx me💜