It's all my fault ~deel 2, voltooid~

Hoofdstuk 6

Pov jiwoo

We stonden met een groepje bij elkaar, we was ik mijn vader en mijn moeder. mijn moeder stond te huilen, de brand had veel schade aangericht. Waarom? Waarom werd het Ze niet gegund een goede begrafenis te krijgen? Een traan rolde over mijn wang. Waarom werd het mijn broer niet gegund, eerst werd zijn leven ontnomen door een brand en daarna zijn begrafenis. Tobias had ik niet meer gezien nadat de brand was uitgebroken. We stonden allemaal bij een hal waar gelukkig geen brand was, althans niet direct. Er kwam iemand binnenrennen die riep dat er brand was, daardoor ontstond er paniek. Zo snel iedereen kon rende ze naar buiten, ook ik en mijn familie. De media die nog buiten stonden te wachten hadden er gelijk een verhaal van gemaakt, binnen no time werd iedereen die uit het gebouw kwam omsingeld en werden er honderden vragen naar hun afgevuurd. ook naar mij werd een vragenvuur afgevuurd, ik wist niet goed wat ik moest doen. ik was een emotioneel wrak deze laatste weken. ik ben mijn broer verloren, ook ben ik degene verloren die ik leuk vind zonder dat ik ooit de kans heb gekregen dat tegen hem te zeggen. deze gedachte kwam al weer voor de zoveelste keer deze maand in mijn hoofd op, tranen rolde via mijn wangen naar beneden. "jiwoo?" hoorde ik een bezorgde stem vragen, het was mijn moeder. "alles goed?" ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "ach meisje toch" zei ze en drukte me tegen haar aan. "het is niet makkelijk zonder hobi he?" zei ze, ik schudde mijn hoofd. j-hope was de enige persoon die me al mijn hele leven kende en van wie ik echt hield. de meeste mensen verlieten me na 3 of 4 jaar. omdat j-hope mijn broer was had ik een soort zekerheid dat hij altijd bij me zal blijven ook al mog hij me niet. deze gekke soort zekerheid had me door alle ruzies geholpen die j-hope en ik ooit hadden gehad. deze zekerheid had me alleen niet behoed voor het overlijden van mijn broer. het was toch gebeurd, ondanks die zekerheid had j-hope me toch verlaten. Ik was nooit een emotioneel persoon geweest, de meeste dingen raakte me niet en als ze dat wel deden wist ik dat goed te verbergen. Dit was alleen anders, j-hope was mijn broer en mijn maatje, dan huilt iedereen in deze omstandigheden.

Pov jade

"Wil je nog even naar Jin toe?" Ik draaide me
Om en keek naar de moeder van Namjoon. Ik knikte mijn hoofd, ik had Jin al even niet gezien en ik wilde hem zeggen dat ik nog steeds op hem wacht. "Dan gaan we daar zo naartoe, hier hebben we toch verder niks te zoeken" ze wenkte dat ik met haar mee moest komen. Ik stond op en liep met haar mee. "We gaan" zei ze tegen haar man, de vader van Namjoon excuseerde zich bij de mensen met wie hij aan het praten was en liep met ons mee. "Waarom
Ineens zo'n haast?" Vroeg hij, "ik wil weg hier en jade wil naar Jin" zei ze kortaf. De vader van Namjoon keek me vragend aan, ik hield mijn schouders op.

Pov moeder van Namjoon

Mijn hart deed pijn, hij was gebroken. Ik vind het verschrikkelijk wat er is gebeurd. De begrafenis van mijn zoon is verpest. Hij verdiend beter en de rest ook. Ik was niet alleen boos, ik was vooral bang. Goed we hadden dan wel kunnen wegkomen maar toch was ik enorm bang geweest. Niet alleen voor mezelf, ook voor jade. Jade was er grens, geen idee waar. Ze kon wel vastzitten en gewoon doodgaan. Gelukkig was dat niet het geval en was het met jade allemaal goed gekomen aangezien ze hier naast me liep. Haar blik was naar de grond gevestigd, ik kon haar gezicht niet zien maar ik voelde gewoon dat ze aan het huilen was. Ik pakte voorzichtig haar hand en gaf er voorzichtig een kneepje in. Ze keek me even kort aan, haar ogen waren rood en ze had inderdaad gehuild. We waren inmiddels bij de auto aangekomen, we stapte er in en reden weg.

Pov jade

We gingen eindelijk weer een keer naar Jin. Het voelde alsof ik mijn broer al maanden niet had gezien terwijl we 3 dagen geleden gewoon nog langs waren gegaan. Ik miste de gesprekken van mijn broer en mij enorm. En oké heel eerlijk, ik miste niet alleen de gesprekken met mijn broer, ik miste gewoon alles van hem. Ik miste hem gewoon. Er waren 2 dingen die ik op het moment wenste, 1 was dat Jin zou ontwaken uit zijn coma en 2 dat txt terug zou komen. Helaas had ik voor beiden weinig tot geen vertrouwen. En stel dat Jin überhaupt zou ontwaken zou hij me waarschijnlijk niet herinneren. En stel dat txt terug zou komen zouden ze me toch niet willen adopteren omdat ze te druk zijn met hun carrière. Ik zou gewoon terug gaan naar Nederland en daar mijn lot ondergaan.

Heyhey! Hoe is het met jullie? Ik heb weer een deeltje af, wat vinden jullie ervan? Laat het even weten in de comments. Ik heb inmiddels op het eerste deel van dit boek 1 duizend reads en daar ben ik echt super dankbaar voor, hopelijk kunnen we die ook op dit boek halen! Hou super veel van jullie! Xx me💜