It's all my fault ~deel 2, voltooid~

Hoofdstuk 11

Pov jade

Jiwoo wenkte mij, ik legde alle rozen neer, bij iedereen een witte en bij Jin een rode. Ik liep naar het allerlaatste graf, die van yeonjun. Ik legde de rode roos neer. "Yeonjun, ik mis je enorm erg en, elke dag wens ik weer dat je hier bent zodat ik je kan vertellen hoeveel ik nog steeds van je houd." Ik moest me inhouden om niet als een klein kind te gaan lopen huilen. Ik draaide om en zag dat jiwoo met hetzelfde probleem worstelde. Ik liep op haar af en knuffelde haar, samen keken we naar de graven. "Ik mis Jin nou al enorm, ik kan me niet voorstellen hoe erg je j-hope mist  aangezien hij al langer dood is" zei ik, jiwoo legde haar hoofd op mijn schouder. "Ik weet het, het is verschrikkelijk. Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen" zei ze "ik weet het" zei ik en hield haar tegen me aan. Bij jiwoo kon ik troost vinden omdat ze ongeveer hetzelfde mee had gemaakt met dit. Bovendien was jiwoo een van de weinige mensen die om me gaf en een van de weinige mensen van wie ik hield. Het was fijn een vriendin te hebben, ik had nooit vrienden gehad maar daar had ik nou spijt van. Ik was ook bevriend geraakt met vrienden van Jiwoo, die waren allemaal erg aardig en al gauw ontstond er een vriendschap. Het deed me pijn dat ik deze mensen volgende week al moest gaan verlaten. Natuurlijk waren er hier dingen gebeurd die verschrikkelijk waren, maar er waren ook mooie herinneringen. Zoals de dag dat ik Jin voor de eerste keer zag. Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was, ik stond te trillen op mijn benen. Ik vond het zo spannend mijn broer te zien, mijn bloedeigen broer. En nou, is hij dood. Door mij. Ik gaf mezelf nog steeds de schuld van alles wat er was gebeurd. Ook al kon ik er niks aan doen, ik had toch het idee dat het iets met mij te maken had. Misschien was het beter weer terug te gaan naar nederland zodat ik niet nog meer mensen zou raken.

-timeskip, dag van vertrek-

Pov jade

Ik draaide me voor de laatste keer naar jiwoo om. Daar ging ik dan, dag Korea, dag Bts, dag yeonjun. De tranen liepen over mijn wangen, ik rees alleen en ik voelde me nou al eenzaam. Ik was al door de douane heen. Ik had nog 2 uur voordat mijn vliegtuig vertrok. Ik liep naar een stoeltje en plofte erop neer, ik stopte mijn oortjes in en ging een liedje luisteren. Mensen liepen voorbij, sommige alleen, andere met meerdere mensen. Sommige families renden voorbij. Ik wilde ook met een familie zijn, alles was weer net zoals vroeger geworden. Ik had geen familie, geen vrienden en niemand die om me gaf. Ik zou weer teruggaan naar dat vieze donkere hol van een weeshuis. Ik wilde helemaal niet meer terug nou ik had ervaart hoe het leven van een normale tiener eruit zag, nou ja normaal. Ik weet niet of het normaal is te moeten wegrennen van de shop omdat fans achter je broer aan rennen maar toch. Grinnikend dacht ik terug aan die keer dat we aan het shoppen waren en Jungkook me over zijn schouder legde en me in een pashokje duwde omdat er een stel army's de winkel binnenliepen. Mijn ogen waren zwaar geworden, ik was doodmoe. Ik zette een wekker en ging slapen.

Pov jiwoo

Ik zag mijn vriendin omdraaien, ze draaide zich niet nog een keer onze kant op. Ze
Liep door de douane en keek geen enkele keer meer om. Namjoon zijn moeder hield snikkend mijn hand vast. Ik miste jade nou al, sinds we vriendinnen waren geworden waren we bijna elke dag bij elkaar. Bovendien had ze ongeveer hetzelfde meegemaakt als ik en kon ze er
Met me als geen ander over meepraten. Ik wilde niet hier Alleen achterblijven in Korea, toch zou ik ook niet graag in haar schoenen willen staan. Jade had me verteld dat ze naar een weeshuis moest, dezelfde als waar ze in opgegroeid was. Ik bleef tenminste hier bij mijn ouders en vrienden, ook kon ik naar de begraafplaats gaan wanneer ik maar wilde. Ik had jade moeten beloven goed voor Jin zijn graf te zorgen.

Pov moeder namjoon

Het was me niet gelukt jade hier te houden. Mijn man wilde het echt niet en ik kon hem met geen mogelijkheid overtuigen. En nou, was ze weg. Ik verwacht niet haar snel weer terug te zien, wel weet ik dat jade ook niet terug wilde.

-timeskip, in het vliegtuig-

Pov jade

"Wilt u wat drinken?" Mijn hersenen moesten even schakelen, ik had al die tijd geen Nederlands meer gesproken en het voelde raar mijn eigen taal weer te horen. Ik schudde verstrooid mijn hoofd. Ik zakte weer in mijn stoel en wachtte tot mijn ogen dichtvielen. Ik hoopte dat als ik mijn ogen weer open deed de vlucht voorbij was, ik haatte vliegen. De vorige keer dat ik in een vliegtuig zat was met Jin. Hij beschermde me en zorgde dat ik niet bang was. Wie moest dat nou doen? Ik keek naar de dikke ouwe man die naast me zat, van hem hoefde ik iniedergeval geen steun. Al gauw vielen mijn ogen dicht. Ik had gelijk, toen ik mijn ogen opende waren we inderdaad bezig met landen. Eindelijk kon ik dit vliegtuig verlaten. Nadat we geland waren en we onze spullen gepakt hadden liepen we het vliegtuig uit, ik ademende diep in en snoof de geur van Nederland op. Nog steeds voelde ik me treurig en miste ik Korea. Ik liep naar het busje die ons naar de ontvangsthallen enzo zou brengen.

Heyhey! Ik ben super blij vandaag, ik heb geen idee waarom hahah. Hopelijk vonden jullie dit een leuk deeltje, ik vond hem best wel ziellig om te schrijven. Hou super veel van jullie!! Xx me💜