It's all my fault ~deel 2, voltooid~

Hoofdstuk 1

dit is een deel 2 van why am i alone, hij heeft wel een andere naam maar gaat wel over dezelfde personen enzo. dit is gewoon een vervolg van why am i alone deel 1. als jullie why am i alone niet hebben gelezen hoeft dat natuurlijk niet maar dan is dit boek wel moeilijker te begrijpen. dus raad ik wel aan eerst why am i alone deel 1 te lezen maar dat hoeft natuurlijk niet. veel leesplezier! hou van jullie!

Pov jade

Het was inmiddels al een maand later, ik was uit het ziekenhuis en ik was opgevangen bij de ouders van namjoon. In de afgelopen maand was ik erachter gekomen dat jiwoo en ik de enige overlevenden waren van de brand. ik had haar nog niet gezien. De eerste keer zou vanmiddag zijn. vanmiddag was de begrafenis. De begrafenis, een woord die enorm veel pijn deed  om uit te spreken. Ik was nog steeds in diepe rouw, elke dag huilde ik mezelf in slaap. Ik had in die maand niet meer gelachen en ik was meer in mezelf teruggetrokken geraakt. Het was inmiddels duidelijk dat de brand was aangestoken en het was met opzet gebeurt. Alles was in scène gezet. Jiwoo was naar haar ouders gegaan om met hun te rouwen om het verlies van j-hope en de andere jongens. Nadat de begrafenis geweest was ging ik weer terug naar Nederland omdat ik hier niet langer iets te zoeken had. ik zou terug gaan naar het weeshuis van vroeger, dat had de manager van Bts zo geregeld. "Jade? Ben je klaar?" De moeder van namjoon kwam de kamer binnengelopen met een trieste uitdrukking op haar gezicht. Ze droeg een prachtige zwarte jurk. ik keek naar mijn eigen kleren, ik droeg de lange grote trui die Jungkook me op een avond had gegeven als pyjama. Het voelde een eeuwigheid geleden dat hij me die trui had gegeven. Ik dacht terug aan de kleren die ik van Jin had gekregen toen ik met Jin, namjoon en taehyung ging shoppen. Alles leek zo ver weg. de mooie herinneringen werden steeds pijnlijker. Als ik had geweten dat dit zou gebeuren voordat ik naar Korea was gegaan, was ik nooit gegaan. Als ik nooit in hun leven was gekomen was dit misschien nooit gebeurd en leefde ze nog. Dit was allemaal mijn schuld. Jin lag nog steeds in coma, er was weinig hoop dat hij ooit nog wakker zou worden. ik ging elke dag bij hem langs en smeekte hem te ontwaken. En txt? Die waren nog steeds spoorloos, ik heb ze niet meer gezien sinds ze naar hun oude huis zijn gegaan om de spullen op te halen. Ik miste iedereen enorm, ik had spijt dat ik yeonjun niet had verteld dat ik nog steeds van hem hou. Ik had ook spijt dat ik het heb uitgemaakt op de dag van zijn overlijden ookal wisten we dat beiden niet. Ik maakte me in het begin enorm druk over wie de dader is, vooral omdat ik zo enorm boos op diegene was. Maar nou, nu was ik gewoon alleen enorm sad en wilde ik vragen waarom hij/ haar het heeft gedaan. Veel Mensen speculeerde over wie het kon zijn, de twee meest genoemde verdachten waren jiwoo of een army. Dat het een army is geloof ik niet, ik kan niet bij waarom een army ik hemelsnaam zoiets zou doen. en jiwoo, waarom zou ze de dood van haar eigen broer in scène zetten? Ook mijn naam kwam wel eens voorbij, dat deed echt pijn. ik ben namelijk een van de mensen waarbij dit enorm zwaar gevallen is en die door dit "ongeluk" alles kwijt is geraakt. ik ben niet alleen mijn enige broer en enige familielid kwijt, ik ben ook nog eens de eerste en enige vrienden die ik ooit gehad had kwijt. En alsof alles nog niet genoeg was moest ik terug naar de plek waar ik na 16 jaar eindelijk weg kon. Jin was nog steeds niet officieel ten dode verklaart Maar echt hoop had ik helaas niet meer. Ik was mijn plek om te wonen ook kwijt. ons huis was afgebrand en volledig verwoest. Ik zou gewoon weer terug gaan naar Nederland en daar elke dag meer wegkwijnen in dat weeshuis. Ik zou pas weggaan wanneer echt was bevestigd dat Jin dood was en echt niet meer wakker zou worden. Ik plofte neer op mijn bed, zometeen moest ik naar de begrafenis , de begrafenis van mijn beste vrienden. Mijn leven stond op zijn kop toen ik hoorde wat er was gebeurd, ik weet het nog goed. Tijdens de brand moest ik van Yeonjun uit het raam klimmen, ik klom via de klimop plant maar had een misstap gemaakt waardoor ik weggleed en met mijn hoofd op de grond was gevallen. Ik had in coma gelegen maar gelukkig voor niet heel lang en wonder boven wonder had ik geen hersenletsel opgelopen en was ik er goed vanaf gekomen. Ik piekerde ik het begin enorm over hoe het met mij verder moest, ik bedoel ik kan nou niet zeggen dat ik de beste tijd van mijn leven heb. Elke dag denk ik eraan, wat als ik niet bij hun was komen wonen, zou dit dan niet zijn gebeurd? Zouden ze dan nog leven? Die vragen maakte me gek. elke dag gaf ik mezelf de schuld en zei ik tegen mezelf dat het mijn schuld ook Indaadwerkelijk was. Het was zwaar te moeten leven zonder hun maar ik had geen andere keuze. een tijd Geleden heb ik Jin beloofd altijd door te blijven gaan, wat er ook gebeurd. Hoe kan ik die belofte breken? De belofte aan mijn broer. Opeens werd ik uit mijn gedachtes gehaald door een zachte roffel op mijn deur. "Lieverd, we moeten nou echt gaan" zei de moeder van namjoon. Ik knikte en stond met tegenzin op. Het was tijd, tijd om naar de begrafenis te gaan.

Heyhey! Ik heb weer een deeltje af hehehe ik vind het echt super leuk een vervolg te maken op why am i alone, ik heb de titel van dit boek wel anders gedaan omdat ik deze titel toepasselijker/ leuker voor dit boek vond. Ookal had why am I alone ook prima gekund. Iniedergeval, hopelijk vinden jullie het een leuk deel! Love jullie! Xx me💜