Sakin Ol Clara.

Bölüm 62: Esaret

-Multimedia, Nick. 

Dağıttığım kitapları toplarken bir yandan da Ariana’yı dinliyordum.

“-Sonra Colin, Ellie’ye not bırakmış kedisiyle ilgili. Tekrar görüşene kadar ona iyi bak falan diyor.”

“Böyle mi bitiyor kitap?” dedim.

“Evet.”

“Çok saçma bitmemiş mi? İkinci kitabı falan yok mu?”

“Var.” Dedi Ariana. “Ama daha almadım. Dışarı çıkar çıkmaz alacağım onu da.”

“Ariana?” dedim ona dönüp. “Sen kitap okumazdın. Nereden sardı şimdi?”

“Ya, bilmiyorum aslında.” Dedi arkasına yaslanıp. “Geçen yaz kuzenim zorla okutmuştu. Ben de beğendim sanırım. Normalde böyle aşk romanları okumam, zaten kitabın sonunda da ayrılıyorlar-”

Elimdeki kalın kitap gürültüyle masanın üstüne düşünce her an akmaya hazır olan gözyaşlarımı kovalayıp sandalyeye oturdum.

“Of, Clara, ben öyle demek istemedim ayrılık falan…” diye konuşmaya başladı Ariana. “Özür dilerim ya, tamamen aklımdan çıkmış.”

O sırada Daisy, elinde kitaplarla odaya girdi. “Ne özür dilemesi?”

“Önemli değil, boşver Ariana.” Dedim. “Henüz ben bile alışamadım zaten. Öyle, karşılaştıkça bazen onu durdurup niye böyle durgun olduğunu sormak istiyorum ama sonra hatırlıyorum işte.”

Dexter’dan bahsettiğimizi anlayan Daisy, yavaşça Ariana’nın yatağına oturdu.

“Ayrılmak zorunda değildiniz.” Dedi bir süre sonra Ariana. “Onlar sizi ayrı sansa yeterdi.”

Dalgın bir şekilde başımı iki yana salladım. “Onlar ayrı olduğumuzu düşünselerdi bile hâlâ bizi birlikte tutan bağ varlığını koruyacaktı. Aundrea’nın gerçek anlamda Dexter’ın peşini bırakması için bu bağın yok olması gerekiyor. Tek yolu da buydu.”

“Peki, sence işe yarayacak mı?” diye sordu Ariana tereddütle. “Bu bağın yok olması için Dexter’ın senden vazgeçmesi gerekiyor değil mi?”

“Evet.”

“Eh, bu konuda pek başarılı olduğu söylenemez.” Dedi omuz silkerek. “Senden vazgeçmek için özel bir çaba sergilemediği ortada.”

“Vazgeçmek zorunda.” Dedim. “Kendisi için. Onu korumamın tek yolu bu. Ben ona zarar veriyorum.”

“Bak, Clara,” diye konuşmaya dâhil oldu Daisy. “Bunu söylemek istemezdim ama Dexter iyi değil. Aynı evde yaşarken ondan kaçıyorsun ama bunun, onu daha çok yıprattığı ortada. Kaç gündür doğru düzgün yemek bile yemiyor. Biz bir şey sormadıkça konuşmuyor, hatta neredeyse hiç gülmüyor bile. Onun da senden bir farkı yok şu an ve ben bu işin kötü bitmesinden korkuyorum. Böyle giderse iki yabancı olacaksınız ve inan bana, sizin hak ettiğiniz son bu değil.”

Boğazımdaki tanıdık yakıcı his gittikçe yükselirken, “Ne yapabilirim ki?” diye sordum. “Ondan resmen ayrıldım, benden vazgeçmesini söyledim. Günlerdir yüzüne bile bakmıyorum. Şu an benden nefret etmiyorsa bile etmeye başlayacaktır, eminim.”

“Dexter mı?” dedi Ariana tek kaşını kaldırıp. “Dexter senden asla nefret etmez. Asla.”

“Böyle olmaması gerekiyordu.” Diye hıçkırdım. “Neden ben? Neden ben de normal bir kız gibi yaşayamıyorum? Tek sorunumun sınavlardan geçmek olduğu zamanları özledim, neden şimdi böyle sorunlarım var ve neden… Neden bu kadar acı çekiyorum?”