Sakin Ol Clara.

Bölüm 26: Cawana

Buyruuun :)

-Multimedia, Miley.

Derinden gelen bir ses uykumu böldü ve gerçek dünyaya geçiş yaptım. Önce kimin ne dediğini kavramam için biraz zaman geçmesi gerekiyordu.

Boynum neredeyse tutulmuştu ve ellerimi soğuktan hissetmiyordum bile.

“Clara.” Yanı başımdan birinin adımı söylediğini duydum. “Uyanmayacak mısın ya? Ne uykuymuş seninki de.”

Bu söylenenin Dexter olduğunu kavradım.

Gözkapaklarımı büyük zorluklarla olsa da açtım ve görmem gereken Daisy’nin yatağı yerine sıra sıra ağaçları gördüm.

“Uyandın mı?” diyordu Dexter yine.

“Hıı.” Gibi bir ses çıkarırken boynumu omzundan kaldırdım.

Evet, gerçekten boynum tutulmuştu.

Soğuktan buz gibi olan sağ elimi boynuma götürüp inledim. “Of.. Boynum tutulmuş benim.”

Dexter bana cevap vermek yerine ayağa kalktı. Yanımda boşluk oluşunca ben de arkamdaki ağaca yaslandım ve tekrar gözlerimi kapattım.

“Hadi gidelim evde uyursun.” Dedi. Gözlerimi açıp önümde eğildiğini gördüm.

Benim bilincim kesinlikle hâlâ yerinde değildi. Daniel sık sık uykum varken saçmaladığımı söylerdi ve ben de bu sözlerini hatırlayarak konuşmama kararı aldım.

Elimden tutup beni ayağa kaldırmasına izin verdim. Üstüme örttüğü battaniye omuzlarımdan düşünce bir kez daha üşüdüm ama eğilip onu alacak hâlim yoktu. Zaten gözlerim yarı kapalı bir şekildeydim, ayakta bile durmakta güçlük çekiyordum.

“Saat kaç?” Bu uykulu ses benden çıkmıştı.

Dexter yere düşen ince battaniyeyi tekrar omuzlarıma yerleştirirken “Altıya on var.” Dedi. “Diğerleri gitti.”

Diğerleri?

Geceki grubumuzu hatırladım.

Battaniyeye daha sıkı sarılıp sendeleyerek topraklı yolda ilerlemeye başladım. Sendeleyerek kelimesinin altını çizmek istiyorum. Her an düşebilirdim çünkü.

“Bu hâlde nasıl yürümeyi düşünüyorsun?” dedi Dexter arkamdan.

“Yürürüm ben.” Diye homurdandım.

Üstelik Daniel uykum varken çok huysuzlaştığımı da söylerdi.

“Sen bilirsin.” Dedi Dexter yanıma geldiğinde. “Düşersen umurumda bile olmaz o zaman.”

“Düşmem.” Dedim.

Bir veya iki kelimeden oluşan cümlelerim onu çıldırtıyor olmalıydı.

Gözlerim neredeyse kapalı yürüdüğüm –yürümeye çalıştığım- için yaklaşık beş saniye sonra nasıl göremediğimi hâlâ anlamadığım bir kütüğe takıldım.

Yüzüstü yere düşecekken Dexter sol kolumu kavradı ve burnumu kırmaktan kurtuldum.

Tekrar düşeceğimi bildiği için sol elimi kendi sol omzuna yerleştirdi ve sağ eliyle de belimi kavrayıp ona daha çok yaklaşmamı sağladı.

“Sana yürüyemezsin demiştim.” Derken nefesi saçlarıma çarpıyordu.

“Ve düşersem de umurunda olmayacağımı söylemiştin.” Dedim başımı yine omzuna yerleştirirken.