Sakin Ol Clara.

Bölüm 73: Tesadüf

-Multimedia, Clarissa. Playlist: Imagine Dragons/Nothing Left To Say

İyi okumalar:)

“Clara şu arkandaki şarj aletini versene.” Dedi Daniel eliyle arkamda bir yeri işaret ederek.

Dediğini yapıp komodinin üstündeki şarj aletini ona verdim ve yataktan kalkmaya kesinlikle üşendiği için çeşitli akrobatik hareketlerle duvardaki prize uzanıp telefonunu şarja taktı. Bu süre içinde iki kere yataktan düşme tehlikesi geçirdikten sonra tekrar bana döndü.

“Niye bakıyorsun öyle?” dedi bakışlarımı yorumlayarak.

“Üşengeçliğini hayretle izliyordum.” Diye yanıtladım ben de.

Umursamaz bir tavırla omuz silkti. “Yapacağın işi ayağa kalkmadan da halledebiliyorsan ayağa kalkmadan halletmelisin. Ben bu felsefeyle yaşıyorum. Sana da öneririm. Hayatı kolaylaştırıyor.”

“Eminim öyledir.” Diye geçiştirdim.

Bir süre sessiz kaldıktan sonra Daniel dizlerime yattı. “Bir şey soracakmış gibi duruyorsun cadı.”

“Yok. Ne sorusu?”

“O kadar yıl boyunca yüz ifadelerini yorumlamayı öğrendim ufaklık.” Dedi. Ufaklık kelimesine sinir olduğum için sonuna bunu da eklemişti. “Sor bakalım.”

“Önemli bir şey değildi.” Diye mırıldandım.

“Sorsana Clara. Ben merak ettim.”

“İyi.” Dedim ve gerçekten de o kadar önemli olmayan aklımdaki soruyu sordum. “Annemler ne zaman gelecek diye soracaktım.”

“Hafta sonuna burada olacaklarmış. Clarissa öyle söyledi.”

“Onlara ne söylediniz?” dedim ve sonradan daha anlaşılır olması için de ekledim. “Ben yokken…”

“Okuldan bir grupla birlikte bir etkinlik için okul dışına çıktığını söyledik. Seninle konuşmak istediklerinde de iletişim şimdilik sadece okuldan sağlanıyor falan dedik. Ben onlara her gün seninle konuştuğumu söylediğimde fazla kurcalamadılar zaten. Ama Clarissa Aundrea olayını da daha önceden bildiği için son zamanlarda bir şeyler sezmeye başlamıştı. En sonunda söylemek zorunda kaldık. Sonra da seni bulduk zaten.”

“Anladım.” Diye başımı salladım. “İyi idare etmişsiniz.”

“Eh, bir şeyler yapmak zorundaydık.” Dedi gözlerini açıp tavana bakarken. “Neyse… Sen ne yaptın bugün?”

Başımı yatağının başlığına yaslayıp omuz silktim. “Sıradışı bir şey yok. Ariana geldi, konuştuk. O gittikten sonra Dexter’la dışarı çıktık. Sonra buraya geldim. Sen ne yaptın?”

“Televizyon izledim.” Dedi rahatlıkla.

“Tüm gün mü?”

“Geç kalkmıştım zaten. Uyanınca da televizyon izledim.”

“Aferin.”

Daniel bana bir şey demeye hazırlanmışken odasının kapısı gürültüyle ve ani bir şekilde açılınca başını dizimden kaldırdı.

Odaya dalan ablam, “Selam bücürler!” dedi.

Daniel ayaklarının ucundaki yastığı ona fırlattı. “Sensin bücür.”

Ablam da yastığı tekrar Daniel’a attı. “Kaç yaşındaydınız siz? On dokuz mu? Yok, daha on dokuz da olamadınız değil mi? On sekiz miydi?”