Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

"Μαργαρίτα!"

Μόλις παίρνω τηλέφωνο την Μαργαρίτα το σηκώνει αμέσως!

"Έλα Μαργαρίτα!" λέω γρήγορα από χαρά κι λύπη

"Έλα τι κάνεις!? Πώς είσαι? Πως τα περνάτε? Η Ναταλία μου!?" ρωτάει όλο χαρά

"Καλά είμαι, σκατά είμαι, χάλια!, σκατά και εκείνη" λέω

"Γιατί τι έγινε!?" ρωτάει μέσα στον τρόμο

"Να, εμ τρακάραμε και έχει χτυπήσει πολύ σοβαρά το κεφάλι της. Μπορούσε να πεθάνει, αλλά είναι καλά, η νοημοσύνη της είναι σαν 5 χρονών αλλά θα τα καταφέρει. Μάλλον" της τα λέω και την ακούω να κλαίει

" Σας πεθύμησα τόσο πολύ, και τα μοναδικά νέα σας είναι ότι θα πεθάνει!?" λέει κλαίγοντας

"Συγγνώμη έχεις δίκιο. Όμως θέλω τώρα την βοήθεια σου" της λέω και είμαι σίγουρος ότι έχει κοκαλώσει

"Τι..Τι θες από εμένα?" λέει τρομαγμένη

"Να...εμ μέσα στα κλάματα θυμήθηκε κάτι. Μπορεί να ξέχασα να το αναφέρω αλλά δεν θυμάται τίποτα από την ζωή της. Εσένα όμως σε ήξερε. Σε θυμάται." λέω με ελπίδα να πει ναι

"Που το ξέρεις?"

"Όταν έβαλε τα κλάματα είπε 'θέλω την Μαργαρίτα μου. Που είναι η Μαργαρίτα;' οπότε για να σε πει θα σε θυμάται. Σε παρακαλώ έλα Αμερική" λέω και κλείνει το τηλέφωνο

Την ξαναπαίρνω στο καπάκι. Τι σηκώνει

"Καλά ρε! Χαθήκατε 2 μήνες και δεν τη βοηθάς! Θα διαλύσει όλη την ζωή της! είσαι ηλίθια!?" αρχίζω πλέων να φωνάζω και να με κοιτάνε όλοι στο νοσοκομείο

"Είσαι βλάκας!? Εισιτήρια και θέσεις πήγα να κλείσω! Είσαι στα καλά σου θα την παράταγα!" μετά από λίγα θ=δευτερόλεπτα ξανά μιλάει
"Λοιπόν...θα έρθω στο σπίτι σας με ώρα Αμερικής κατά της 5. Είναι η ποιο σύντομη πτήση"

"οκ. Σε περιμένω.Α και... Σε ευχαριστώ"

"κολλητή μου είναι, επιβάλετε να την βοηθήσω" λέει και γελάμε

Οι ώρες περνούσαν μέχρι που η ώρα πήγε 4 και έπρεπε να φύγω από το νοσοκομείο. Πήγα σπίτι, έκανα μια γρήγορη ομελέτα και χάζεψα λίγο instagram. Δεν ξεχάστηκα καθόλου. Μάζεψα το ήδη μαζεμένο σπίτι και κάπως έτσι πέρασε η ώρα και χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού

"Μαργαρίτα!" λέω ενθουσιασμένος και την αγκαλιάζω

"Λουκ!" με αγκαλιάζει όλο χαρά. Μέχρι που το βλέμμα της, σκοτεινιάζει " Φύγαμε!" λέει και απότομα αφήνει την βαλίτσα της στο πάτωμα και τρέχουμε προς το αυτοκίνητο.

"Πώς έγινε?" ρωτάει αφού έχουμε μπει στο αμάξι

"Λοιπόν... είχα μάθει καμία ώρα ότι είναι έγκυος." Χαμογελάει "Μην χαίρεσαι... Το έχασε" λέει και δακρύζω. Τελικά με πείραξε λίγο 
"Της είπα να πάμε για σινεμά και είπε ένταξη. Είχαν χαλάσει οι ζώνες του αυτοκινήτου και πετάχτηκε ένας σκύλος στον μπροστινό, φρέναρε, φρέναρα, αλλά ο πίσω όχι και έτσι μας χτύπησε" λέω και κοκάλωσε. Τότε όμως φτάσαμε στο νοσοκομείο. Το πάρκαρα όπου βρήκα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα μέσα

"Με αγχώνεις!" της φωνάζω

"Και εγώ αγχωμένη είμαι!" λέει και επιταχύνει ταχύτητα

Όταν φτάσαμε έξω από την πόρτα την ανοίξαμε χωρίς να μας νοιάζει τίποτα. Μόλις την βλέπει τρέχει επάνω της

"Μαργαρίτα!" φωνάζει η Ναταλία μόλις την βλέπει και εκείνη

"Μωρό μου, αγάπη μου, καρδιά μου, αγαπημένη μου κολλητή!" λέει και ποια κλαίει

"Η μόνη κολλητή σου είμαι" λέει και γελάει η Μαργαρίτα!

"Ναι, ναι είσαι!" λέει και την ξανά αγκαλιάζει

"Σε παρακαλώ πάρε με από εδώ. Δεν μου αρέσει! Με καταπιέζουν!" λέει και αρχίζει να κλαίει

Η Μαργαρίτα είναι εδώ μια εβδομάδα. Συνέχεια η Ναταλία της γκρινιάζει ότι θέλει να φύγει. Δεν θυμήθηκε τίποτα άλλο. Κάθε μέρα μαζώνανε. Σχεδόν. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει!