Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

~Η Αλήθεια!~

"εννοείται" μου λέει και με φιλάει

"Τι θα κάνω!?" με κοιτάει με απορία "πως θα τον αντικαταστήσω?"

"Ξέρεις πολύ καλά, και εγώ και εσύ, πως κανένας δεν θα αντικαταστήσει τον Γιώργο πουθενά!" μου λέει και συμφωνώ μαζί του

"Σε αγαπάω" μου λέει και με φιλάει μαλακά στα μαλλιά

----------3 εβδομάδες μετά

 Ευτυχία's pov

Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες, οι ώρες, και οι εβδομάδες. Με την Ναταλία να κλαίει και τον Άλεξ να προσπαθεί να την παρηγορήσει. Όμως και οι δύο ξέρανε ότι αυτό το κενό δεν θα κλείσει ποτέ.

Ότι αυτή η πληγή που άνοιξε...πάντα θα πονάει αλλά δεν θα αιμορραγεί! Ότι πάντα θα της λείπει αλλά δεν θα κλαίει για αυτό. Πως πάντα θα τον θέλει δίπλα της αλλά θα ξέρει πως δεν μπορεί.

Έτσι και συνεχιζόταν η ζωή της. Ξέροντας αυτά τα λόγια. Η κηδεία δεν έγινε ποτέ, αφού είχαν πληρώσει τον γιατρό να πει πως τον κάψανε. Ο Γιώργος έμεινε αυτές τις εβδομάδες δεμένος να ακούει τις τρελές ιστορίες του απαγωγέα του από όταν βίαζε τα παιδιά του.

Όλοι είχαν πείσει τον εαυτό τους να προχωρήσουν, ξέροντας ότι δεν θα τον δουν ποτέ ξανά. Όμως ο Άλεξ πίστευε, είχε γίνει μανιακός ότι ο Γιώργος ζει!  Δεν το έλεγε στην Ναταλία για να την βοηθήσει σε περίπτωση που κάνει λάθος. Αλλά αυτό πίστευε!

Η Μαργαρίτα. Κάθε βράδυ έκλαιγε. Τον ήξερε πολύ πριν τον γνωρίσει η Ναταλία. Προσπαθούσε να δείξει ότι ήταν δυνατή, όμως τα βράδια κατάρρεε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν θα είναι ποτέ όλη η παρέα μαζί ξανά.

Ελένη. Τόσο ερωτευμένη με τον Γιώργο. Είχε κάνει αρκετές αποπήρες να αυτοκτονήσει. "Θέλω να είμαι μαζί του!" έλεγε "Να είμαι κοντά του. Να μην μπορεί να μας χωρίσει ούτε η ίδια η ζωή!"! Έκανε σχεδόν κάθε μέρα αποπήρα, χωρίς αποτέλεσμα. Πάντα κάποιος την προλάβανε. Πάντα κάποιος την σταματούσε.

Χριστίνα. Τόσο καλή. Τόσο δεμένοι ήταν με τον Γιώργο αν και ζούσε μακρυά. Τον έμαθε μέσω τον κοριτσιών. Και αμέσως τον συμπάθησε.  Συμπάθησε την γενναιοδωρία του, την ευγένεια του, τον τρόπο που μίλαγε. Ήταν απλώς δύο καλοί φίλοι.

Άλεξ. Δεν τον ήξερε σχεδόν καθόλου. Του μίλαγε η Ναταλία για αυτόν και είχε καταλάβει πώς την έκανε χαρούμενη, πως ήταν δεμένοι, πως χωρίς αυτόν τίποτα δεν ήταν  τίποτα ίδιο. Τον είχε συμπαθήσει από την πρώτη στιγμή. Θα τον κράταγε στην ζωή του όμως και αν δεν τον συμπαθούσε, μόνο και μόνο επειδή έκανε την Ναταλία χαρούμενη! 

Ναταλία. Τόσο ευάλωτη, τόσο, δυνατή και τόσο μόνη. Αυτά ένιωθε όταν ο Γιώργος δεν ήταν κοντά της. Τώρα τα νιώθει στο 5πλάσιο. Τον σκέφτεται. Σκέφτεται τι θα μπορούσαν να ζήσουν μαζί. Της λείπει. Και ξέρει ότι θα πεθάνει και ακόμα θα της λείπει. Θα τις λείπουν οι στιγμές που περάσανε μαζί. Οι μέρες που καθόντουσαν οι 3 τους και παίζανε κάτω από τα άστρα. Όλα. Της λείπουν όλα! Μα πάνω από όλα τα άλλα της λείπει αυτός!

Μην με σκοτώσετε! Ξέρω ότι δεν είναι ούτε το μισό από τα κεφάλαια του βιβλίου αλλά το έκανα επίτηδες. Ήθελα να ξέρετε ακριβώς  τι γίνεται, ακριβώς πως νιώθουν και ακριβώς τι είχαν ζήσει.

 Οι χαρακτήρες μας λίγο τώρα θα μεγαλοποιούν τα πράγματα, όπως όλοι μας πιστεύω, αφού 'χάσανε' (βάζω ' επειδή δεν είναι αλήθεια) ένα αγαπημένο τους πρόσωπο.

Ήταν μόνο 519 λέξεις και δεν νομίζω να αξίζει ⭐ αλλά οκ!

Δεν ξέρω τι τίτλο να βάλω και για αυτό έβαλα 'Η Αλήθεια'. Αν έχετε καμιά ιδέα να μου την γράψετε στα σχόλια!