Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

Χωρίσαμε δεν γίναμε εχθροί!

"Θα είμαστε μαζί στην Αμερική!" Φωνάζω

"Παντού θα είμαστε μαζί!" Λέει ενώ με κοιτάει στα μάτια

"Σε αγαπάω τόσο πολύ! Που θα έκανα τα πάντα για εσένα!" λέω και το φιλάω μαλακά στα χείλι.

"και εγώ!" 

-------3 ώρες αργότερα

Εγώ και ο Λουκ Κάνουμε βόλτες γύρω γύρω με τα πόδια και πηγαίνουμε να αποχαιρετίσουμε τους φίλους και τους συγγενείς. Πετάμε την Παρασκευή δύο ώρες αφού τελειώσει το σχολείο. Την Δευτέρα θα συνεχίσουμε το σχολείο στη Αμερική. 

Θα πάμε σε ένα ελληνικό λύκειο και εκεί θα δώσουμε εξετάσεις. Μετά όπου περάσουμε. Ο Λουκ θα πάει σε εκείνο το Πανεπιστήμιο και εγώ δεν ξέρω που θα περάσω. 

"Δηλαδή φεύγεις σε μία εβδομάδα;" λέει η Μαργαρίτα με δάκρυα στα μάτια.

"Τώρα που γύρισα εγώ θα φύγεις εσύ!?" λέει η Χριστίνα κλαίγοντας

"Κορίτσια μην μου το κάνετε αυτό!" λέω και ένα δάκρυ κυλάει από το μάγουλο μου

"Αφού δεν θες. Μείνε!" Λέει η Ελένη

"Θέλω! Απλώς δεν θέλω να σας χάσω." λέω και κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά "Πρέπει να φύγω!" λέω στα κορίτσια και βγαίνουμε εγώ και ο Λουκ από το σπίτι

"Πάμε στα αγόρια;" με ρωτάει και γνέφω

Περπατήσαμε πολλά χιλιόμετρα για να πάμε σε όλα τα σπίτια. Ξέρουμε ότι χαιρετάμε τον κόσμο πολύ νωρίς αλλά δεν αφήσαμε κανέναν να έρθει στο αεροδρόμιο και δεν θα ξανά μιλήσουμε μέχρι να φτάσουμε στο νέο μας σπίτι.

Έχουμε να μαζέψουμε πολλά πράγματα. Όλο το σπίτι. Τα πάντα

"Να χτυπήσω το κουδούνι;" λέει ο Λουκ και ένα δάκρυ ξεφεύγει από το μάγουλο του. Γνέφω.

"Επ παιδιά!" λέει ο Ιάσονας γεμάτος χαρά. Φεύγει όμως αυτό το χαμόγελο όταν βλέπει τα δάκρυα μας

"Τι έγινε;" ρωτάνε συγχρονισμένα Τον Ιάσονα  ο Νικ, ο Μπράντο, ο Μάριος και ο Άλεξ!

"Ποιος είναι;!" ρωτάει ο Άλεξ και έρχεται στην πόρτα. Μόλις με βλέπει παγώνει

"Εμ...Μετακομίζουμε μόνιμα στην Αμερική! " λέει ο Λουκ και όλοι παγώνουν

"Δεν θα μπορέσουμε να μιλήσουμε αυτήν την εβδομάδα για αυτό σας το λέμε τώρα" λέω και βγαίνουν δάκρυα από τα μάτια μου

"Έλα εδώ!" λέει ο Ιάσονας και με παίρνει αγκαλιά

"Θα μου λείψετε όλοι τόσο πολύ!" λέω με δάκρυα ενώ τους αγκαλιάζω όλους. Όταν πάω να αγκαλιάσω τον Άλεξ ο Λουκ με τραβάει

"Να φεύγουμε!" λέει θυμωμένος ο Λουκ

"Άστο κατάλαβα. Ούτε φίλοι δεν μπορούμε να είμαστε!" λέει ο Άλεξ και κάθετε στον καναπέ. Με μια απότομη κίνηση απελευθερώνω το χέρι μου και τρέχω να αγκαλιάσω τον Άλεξ

Με κοιτάει με δολοφονικό βλέμμα ο Λουκ

"Χωρίσαμε δεν γίναμε εχθροί!" λέω και φεύγουμε

Τι δεν γίνατε. Σήμερα μόνο μιλήσατε

ναι οκ σιγά

"Πού πάμε τώρα;" ρωτάω τον Λουκ μετά από λίγο

"Σπίτι δεν έχω άλλους! Εσύ;" 

"ούτε εγώ."

Τότε χτυπάει το κινητό μου

"Ναι" 

"Μου δίνεις τον Λουκ. Το κινητό του είναι κλειστό" λέει ο Μπαμπάς μου και δίνω το κινητό στον Λουκ

"Ναι... Γεια σας.... Αλήθεια!?....Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!....Θα την προσέχω... σας ευχαριστώ πολύ!..." λέει μέσα στην τρελή χαρά και το κλείνει

"Τι έγινε;" λέω όταν μου δίνει το κινητό μου

"Τίποτα" λέει προσπαθώντας να κρύψει το χαμόγελο του

"Πες μου!" λέω με παιδιάστικη φωνή

"Μυστικό- έκπληξή. Δεν μπορώ!" λέει και αρχίσω να αναρωτιέμαι ποιο πολύ

"για ποιον;"

"για την μαμά σου!" λέει 

"Και γιατί να μην το μάθω!?" ρωτάω σαν 5 χρόνο

"Γιατί δεν θέλουμε να το ξέρεις!" λέει και συνεχίζουμε να προχωράμε

Γεια σας! Συγγνώμη που δεν ανεβάσω συνέχεια και που είναι μικρά αλλά το internet μου πάει και έρχεται. Κάνω 500 χρόνια να γράψω κεφάλαιο αφού λόγο internet μου κλείνει η Σελίδα του wattpad.

Τέλος πάντων. 

Από τις 3 μέχρι τέλος Αυγούστου δεν θα έχετε καθόλου νέα μου. Θα πάω διακοπές. Στο χωρίο. Και καταλαβαίνετε ότι δεν θα έχω ΚΑΘΌΛΟΥ INTERNET.

Συγγνώμη αλλά δεν θα μπορώ να ανεβάσω. 

568 λέξεις!