Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

~Τι έγινε εχθές!;~

 "Να...να...Ναταλία...στα...στα...σταμάτα!" φωνάζει ο Ιάσονας την τελευταία του λέξη και μου λέει ο Κώστας να σηκωθώ. Ο Άλεξ βλέπω να έχει χαλαρώσει αλλά ακόμα να κοιτάει άγρια τον Κώστα
"Εμ...Άλεξ θάρρος ή αλήθεια;" ρωτάω μιας κι είναι η σειρά μου
"Αλήθεια!" απαντάει και κοιτάει τα μάτια μου
"Έχεις ερωτευτεί ποτέ;" δεν ξέρω πως μου ήρθε άλλα το ξεστόμισα

Με κοιτάει βαθιά στα μάτια λες και προσπαθούσε να διαβάσει την ψυχή μου 

"Ναι!" απαντάει στο τέλος ενώ παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και ρωτάει τον Ιάσονα "Ιάσων. Θάρρος ή Αλήθεια;"
"Θάρρος!" λέει γενναία
"Φίλα την Μαργαρίτα!" απαιτεί και ο Ιάσονας πάει κοντά της και σκύβει να την φιλήσει.
"Μάριε! Θάρρος ή Αλήθεια;" συνεχίζει ο Ιάσονας μόλις τελειώσει το φιλί
"Αλήθεια!" λέει κάπως βαριεστημένα αλλά μόλις βλέπει τον Ιάσονας να σκέφτεται αρχίζει και τον πιάνει η αγωνία για την συνέχεια
"smash or pass την Χριστίνα;" ρωτάω μετά από μερικά δευτερόλεπτα σκέψεις
"Smash" απαντάει και την κοιτάει κατευθείαν στα μάτια "Άλεξ! Θάρρος ή Αλήθεια;"
"Θάρρος" απαντάει  και αυτός με αδιαφορία
"Πάρε την Ελένη, φίλα την με γλώσσα, ενώ της έχεις ξεκουμπώσει το σουτιέν της" λέει απλά και τον κοιτάμε όλοι λες και δεν ακούσαμε καλά "μέσα από την μπλούζα" λέει και χαλαρώνουμε ελάχιστα "για 1 λεπτό" συνεχίζει
"Οκ" συνεχίζει την αδιαφορία του και πηγαίνει πάνω από την Ελένη, την ρίχνει ξάπλα στο πάτωμα και πλησιάζει τα χείλι της
"Περίμενε!" τον διακόπτει η Ελένη -λίγο πριν ενωθούν τα χείλι τους- βάζοντας το χέρι της ανάμεσα "Έχω αγόρι!" λέει γρήγορα για να αποφύγει το φιλί τους
"Θάρρος ή Αλήθεια παίζουμε δεν σημαίνει κάτι!" απαντάει ο Μάριος φανερά ξενερωμένος

Τότε επιτεθείτε ο Άλεξ στα χείλι της και την φιλάει άγρια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί 'παθιασμένα'. Νιώθω σαν να έσπασε ένα κομμάτι μου, σαν να έχασα το αγόρι μου- που ποτέ δεν ήταν δικό μου- σαν να πέθανα, σαν να πληγώθηκα. Νιώθω σκατά! Και ταυτόχρονα έχω τα νευρά μου που άνετα θα μπορούσαν να με οδηγήσουν στην φυλακή όταν σκοτώσω τον Μάριο 

"ΦΤΆΝΕΙ!" Φωνάζω μετά από μερικά δευτερόλεπτα που σίγουρα έφταναν πάνω από ένα λεπτό!
Όλοι με κοιτούσαν με περιέργεια
 "Δεν θέλω να παίξω άλλο, νυστάζω. Πάω για ύπνο!" λέω τελικά και όλοι μου λένε 'ένταξη' παραξενεμένοι από την συμπεριφορά μου .Εκεί που πάω να ανέβω νιώθω κάτι ή μάλλον κάποιον να με τραβάει προς τα πίσω
"Περίμενε!" μου λέει ο Άλεξ και με κοιτάει στα μάτια "Είσαι σίγουρη πως δεν θες να παίξεις λίγο ακόμα;" με ρωτάει γεμάτος ελπίδα
"Όχι ευχαριστώ" λέω και απελευθερώνομαι ενοχλημένα από το κράτημα του