Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

Θα μείνουμε ΜΑΖΊ!

"Γιατί δεν θέλουμε να το μάθεις!" λέει και συνεχίζουμε να περπατάμε

"Γιατί!!!??? Δεν θα το πω!!" γκρινιάζω

"ΟΚ λοιπόν" πλησιάζει το αυτί μου "Δεν σου λέω!" λέει ψιθυριστά και απομακρύνει τα χείλι του από το αυτί μου

"Ρε Λούκι!" ξανά γκρινιάζω

"Όχι. Το έχω υποσχεθεί στον πατέρα σου! Δεν θα προδώσω την εμπιστοσύνη του! Επίσης θα το μάθεις μόλις πάμε σπίτι" λέει ήρεμος και βγαίνει ένα χαμόγελο στα χείλι του

"Πάμε!" φωνάζω και αρχίζω να τρέχω προς το σπίτι κάνοντας τον Λουκ να γελάει

"Ηρέμησε" λέει μέσα από τα γέλια του

Εγώ συνεχίζω να τρέχω. Μετά από λίγο που κουράστηκα κάθισα κάτω σε μια πέτρα. Μετά από λίγο έρχεται και ο Λουκ

"Σου είπα να μην τρέχεις. Πώς θα περπατήσεις τώρα;" λέει γελώντας

"Αχ όχι Λούκι πάρε τηλέφωνο να έρθουν να μας πάρουν"

"Έχω πάρει. Το ήξερα ότι δεν θα αντέξεις άλλο" λέει και με φιλάει

"Πότε θα έρθουν;" 

"Κοίτα απέναντι!" λέει και διακρίνω ένα όμορφο, μεγάλο και καινούργιο αυτοκίνητο. Που από μέσα βγαίνει ο μπαμπάς μου!

"Μπαμπά!?" λέω έκπληκτη

"Σ αρέσει το νέο μου αυτοκίνητο;" λέει και μου το δείχνει

"Αυτή ήταν η έκπληξη;" ρωτάω

"Όχι. Θα την μάθεις όταν πάμε σπίτι" λέει και μπαίνουμε στο αμάξι

"Λοιπόν Ναταλία μου. Με εμπιστεύεσαι;" με ρωτάει ο Λουκ ενώ είμαστε ένα στενό κάτω από το σπίτι. Εγώ τον κοιτάω με το βλέμμα της αγελάδας

 "Ναι!?" λέω διστακτικά  

"οκ. Βάλε αυτό το μαντίλι στα μάτια σου και μην το βγάλεις" λέει και μου δίνει ένα μαντίλι

"Αν περπατήσω με αυτό θα πέσω" λέω

"ένταξη. Βάλτο και θα σε πάρω αγκαλιά" λέει και μου το βάζει μαλακά στο κεφάλι

Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και περπατάμε λίγο ενώ εγώ είμαι στην αγκαλιά του Λουκ

"Ποιο είναι το αγαπημένο σου όχημα;" ρωτάει ο μπαμπάς μου ενώ ο Λουκ με αφήνει κάτω

"Η μηχαν..." σταματάω "μην μου πεις ότι..." ξανά σταματάω όταν βγάζω το μαντίλι και κοιτάω μια υπέροχη αγωνιστική μηχανή "ΜΠΑΜΠΆ!" λέω και πέφτω στην αγκαλιά του "Σε ευχαριστώ!" φωνάζω

"Τίποτα. Όλα για εσένα" μου λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά

"Έχει κι άλλο" λέει ο Λουκ

Μπαίνουμε μέσα στο σπίτι και βλέπω πάνω στο τραπέζι μια φωτογραφία από ένα υπέροχο σπίτι και τα σχέδια, στο πως είναι διαμορφωμένοι οι χώροι

"Τι είναι αυτό?" ρωτάω έκπληκτη

"Το σπίτι σου!" λέει ο Λουκ

"Το σπίτι μας!" τον διορθώνω και αυτός χαμογελάει

"Δηλαδή θες να...μείνουμε μαζί!?" ρωτάει έκπληκτος και γνέφω 'ναι'

"Είναι ήδη επιπλωμένο αλλά αν δεν σου αρέσει κάτι θα το αλλάξουμε" λέει ο μπαμπάς

"Είναι και κοντά στο σχολείο που θα πάτε. Και λίγα χιλιόμετρα από το πανεπιστήμιο που πέρασε ο Λουκ" λέει η μαμά μου

"Θα μείνουμε μαζί!!" φωνάζω και τρέχω και αγκαλιάζω τον Λουκ

"Ναι" λέει χαρούμενος, με σηκώνει στον αέρα και με κάνει σβούρες

"Αγάπη μου θα πρέπει να μαζέψεις τα ρούχα σου, τα ήδη υγιεινής και ότι θες να πάρεις μαζί σου" λέει η μαμά μου

"Μαμά. Να συνεχίσει να μένει εδώ η Μαργαρίτα. Θα το προσέχει το σπίτι!" λέω σαν να παρακαλάω

"Ναι. Το έχουμε πει ήδη στην Μαργαρίτα" λέει ο Μπαμπάς μου

Αυτό ήταν το κεφάλαιο. Συγγνώμη που θα λείψω από το wattpad όλον τον Αύγουστο αλλά δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Από αύριο δεν θα έχετε νέα μου. 

Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο βάλτε μου ένα αστεράκι και ένα σχολιάκι. Μην ξεχάσετε να με ψηφίσετε στους διαγωνισμούς που έχω αποθηκεύσει σε μια λίστα αναγνώσεις στο προφίλ μου

Καλό καλοκαίρι! (Καλή συνέχεια του καλοκαιριού μάλλον)