Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

~Όλα τέλειωσαν!~

Φτάνουμε μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Κάνουμε την απαραίτητη διαδικασία και και μπαίνω στο λευκό δωμάτιο που ήταν και ο μπαμπάς μου

"Γεια σου μπαμπά" λέω και δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου
"Γεια σου αγάπη μου. Πως είσαι, η μαμά;" με ρωτάει μόλις με βλέπει και ένα δάκρυ ξεφεύγει από το αριστερό του μάτι
"Καλά είμαστε. Τα έχω με ένα αγόρι τον Άλεξ και είμαστε πολύ καλά. Η μαμά έφυγε Αμερική για δουλειά" Του λέω και χαμογελάει στο άκουσμα των απαντήσεων μου
"Το ξέρω για την μαμά. Μπράβο, χαίρομαι που βρήκες κάποιον να σε αγαπάει τώρα που δεν είμαστε κοντά σου" λέει και χαμογελάει
"Μπαμπά. Εμ... ένας συμμαθητής μου μου είπε ότι μπορεί να ήμαστε αδέρφια. Και ήρθα να το διαβεβαιώσω. Σε πειράζει;" ρωτάω δειλά και τον βλέπω να ξαφνιάζετε
"Όχι, καθόλου! Ρώτα με" μου απαντάει απλά
"εμ...Στης 14/3/02 από τις 10 μέχρι το ξημέρωμα τι έκανες με την μαμά θυμάσαι;" περιμένω να μου πει όχι μετά από τόσα χρόνια αλλά με εκπλήσσει
"Ναι, Ήταν τα γενέθλια μιας φίλης της μαμάς σου.  Πήγαμε σπίτι της και κοιμηθήκαμε εκεί. Δεν έφυγε κανείς από το σπίτι της εκείνη την μέρα. Αν θες ρώτα και την μαμά σου!"
"Όχι σε πιστεύω".
"Κάτι άλλο;"
"Ναι. Ξέρεις μια Νεφέλη Γιαννόπουλου ή Αλεξίου; Σου θυμίζει κάτι;" συνεχίζω τις ερωτήσεις
"Εμ όχι. Δεν μου έρχεται. Αν μου έρθει θα σε πάρω τηλέφωνο." απαντάει.
"1 λεπτό ακόμα!" λέει ο αστυνομικός και βγαίνει έξω πάλι
"Σε ευχαριστώ που ήρθες σε πεθύμησα!" μου λέει με δάκρυα να βγαίνουν από τα μάτια του. Έχω να τον δω τόσο καιρό και τον ρωτάω για μαλακίες!
"Και εγώ μπαμπά!. Και συγγνώμη που σε έβαλα εδώ μέσα. Δεν το ήθελα! Θα με συγχωρέσεις ποτέ;" λέω μέσα στο κλάμα μου.
"Σε έχω συγχωρέσει από την πρώτη μέρα. Και φταίμε και εμείς. Ποτέ δεν σου είχαμε πει να κλειδώνεις!" μου απάντησε και ένα πονεμένο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου
"τέλος!" λέει με αυστηρή φωνή ο αστυνομικός και παίρνει τον μπαμπά μου από το δωμάτιο.

Βγαίνω και εγώ έξω και κατευθύνομαι προς το αμάξι του Άλεξ

"Τι έγινε;" με ρωτάει όταν με βλέπει να κλαίω
"Καλά. Θυμήθηκα εκείνη τη μέρα που τον έβαλα εδώ μέσα" Κλαίω με λυγμούς και με βάζει στην αγκαλιά του.
"Αρκουδάκι μου! Ήσουν πολύ μικρή για να ξέρεις να κλειδώνεις.  Ξέχνα τα όλα αυτά σε λίγο καιρό θα βγει. Και θα είναι όλα όπως παλιά. Θα το δεις!" μου λέει και με φιλάει στα μαλλιά προσπαθώντας να με ηρεμήσει
"Μου είπε ψέματα!" με κοιτάει χωρίς να καταλαβαίνει ο Άλεξ  "ο Λουκ! Μου είπε ψέματα!!!" φωνάζω
"Τι; Σου το είπε ο πατέρας σου;" ρωτάει για να καταλάβει
"Όχι. Εκείνο το 24ωρο ο μπαμπάς μου και η μαμά μου δεν βγήκαν καθόλου από το σπίτι! Οπότε μου είπε ψέματα!" συνεχίζω να φωνάζω έξαλλη με το ψέμα του Λουκ
"Τι θα κάνουμε;" ρωτάει εκδικητικά και με βγάζει από την αγκαλιά του
"Πάμε σπίτι!" του λέω και γνέφει. Βάζει μπρος και σε λίγα λεπτά είμαστε στο σπίτι μου
"Τι έγινε;" Ρωτάει η Μαργαρίτα μόλις μας βλέπει
"Τι σου είπε;" Ρωτάει στο καπάκι η Ελένη
"Έμαθες τίποτα;" ρωτάει και η Χριστίνα
"Έμαθα ότι μου είπε ψέματα!" λέω και τα κορίτσια με κοιτάνε με το βλέμμα της αγελάδας
"Ο Λουκ της είπε ψέματα για την αδελφότητα. Ο πατέρας της ούτε που έχει ακούσει την μητέρα του" εξηγεί ο Άλεξ και τα κορίτσια φαίνονται να καταλαβαίνουν
"και τι θα κάνεις τώρα;" με ρωτάει η Ελένη
"πρέπει να πάρεις εκδίκηση!" λέει η Χριστίνα θυμωμένη
"θα ήθελα πολύ να πάρω εκδίκηση αλλά δεν θέλω!" με κοιτάνε έκπληκτα τα κορίτσια. Δεν συνηθίζω να μην παίρνω εκδίκηση
"Εσύ δεν θες εκδίκηση από πότε?" με ρωτάνε σοκαρισμένες ταυτόχρονα και γελάω με την συμπεριφορά τους
"Από τώρα. Θα τον ρωτήσω για το ημερολόγιο και θα τον ψαρέψω. Δεν θέλω τίποτα άλλο" απαντάω απλά
"οκ" μου λένε περίεργα τα κορίτσια