Εγώ με Εσένα; Πλάκα μου κάνεις!?

~Βάλανε μέσα τους γονείς μου!~

Λουκ's pov

Της είπα ότι έχει γίνει με την μητέρα μου. Μου ήταν πολύ δύσκολο αλλά της το είπα. Την εμπιστεύτηκα όσο κανέναν άλλον στον κόσμο. Και εκείνη διάβασε την σκέψη μου! Κατάλαβε ότι είχα ανάγκη εκείνη την στιγμή μια αγκαλιά, το είδε.

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το σπίτι της μετά από αυτό

"Λουκ. Ποίος σε μεγάλωσε;" έκανε για άλλη μια φορά την αδιάκριτη ερώτηση της
"Η γιαγιά μου. Ήταν σαν την μαμά μου, στοργική, γλυκιά, καλή μαγείρισσα." λέω το τελευταίο και γελάμε "Εσένα γιατί οι γονείς σου μπήκαν φυλακή; "με καίει αυτή η ερώτηση αν και δεν έπρεπε να την ξεστομίσω
"Για κάτι που δεν φταίγανε" λέει ψυχρά αν και μπορώ να διακρίνω την θλίψη της 
"Γιατί τους βάλανε μέσα;" ξαναρωτάω ποιο επίμονα αυτήν την φορά
"δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Ρώτα σε παρακαλώ κάτι άλλο "λέει και προσπαθεί να συγκρατήσει τα δάκρυα της
"Οκ. Θυμάμαι ότι είχες έναν αδερφό, τώρα γιατί σε λένε μοναχοπαίδι και ο αδερφός σου τι απέγινε; "ρωτάω και δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά της.
"Με αυτήν την ερώτηση σου απαντάω και στην προηγούμενη" με ενημερώνει. Εγώ την κοιτάζω με απορία
"Γιατί; "συνέχισα να την βομβαρδίζω με ερωτήσεις αφού δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε."Δεν καταλαβαίνω. Ρώτησα δύο διαφορετικά πράγματα" είπα μετά από μερικά δευτερόλεπτα
" Λοιπόν...όταν ήμουν δέκα χρονών με έφερε η γιαγιά μου αργά στο σπίτι από ένα πάρτι που είχα πάει. Άνοιξα λοιπόν την πόρτα για να μπω μέσα αφού οι γονείς μου κοιμόντουσαν, και ξέχασα να την κλείσω. "κοιτάζει κάτω" Πάω για ύπνο και το ίδιο βράδυ ακούω φωνές και ξυπνάω τρομαγμένη. Καθώς κατεβαίνω στο σαλόνι βλέπω έναν κλεφτή να κρατάει τον οχτάχρονο αδερφό μου και να έχει το όπλο του στον κρόταφο του." αρχίζει να κλαίει και να βγάζει λυγμούς, παρκάρω στην άκρη και την αγκαλιάζω  "Οι γονείς μου να έχουν πάθει σοκ. Να πλησιάζουν αργά τον κλεφτή και να του μιλάνε ήρεμα." Βγάζει ακόμα έναν λυγμό "Όταν ο μπαμπάς μου έφτασε κοντά στο ένα μέτρο ο δολοφόνος πάτησε την σκανδάλη. Ο πατέρας μου του έπιασε το όπλο και τον πυροβόλησε για να αμυνθεί και να πάει στον αδερφό μου να προσπαθήσει να τον σώσει από τον πυροβολισμό" λέει και πια από το κλάμα δεν μπορεί να αναπνεύσει. "Δεν μπόρεσε να τον σώσει!" λέει κλαίγοντας ακόμα ποιο δυνατά "πέθανε ακαριαία!" συνεχίζει
"ησύχασε, ησύχασε" τώρα κατάλαβα πώς μου απαντάει και στις δύο ερωτήσεις. Αλλά ρε γαμώτο μου, της έφερα αναμνήσεις τις οποίες σίγουρα θα ήθελε να ξεχάσει! Γιατί τα διαλύω όλα!;
" Κάποιος γείτονας φώναξε την αστυνομία. Βάλανε μέσα τους γονείς μου, τον πατέρα μου για δέκα χρόνια και την μητέρα μου για εφτά και εγώ έμεινα με την γιαγιά μου" συνεχίζει να κλαίει αλλά τώρα πιο ήρεμα
"Συγγνώμη για αυτές τις ερωτήσεις... δεν είχα ιδέα"Της είπα απαλά στο αφτί. Στεναχωρήθηκα που την είδα έτσι, εγώ φταίω για ότι της ξαναθύμισα και για το βροντερό κλάμα αλλά τώρα τουλάχιστον ήμαστε ποίο κοντά

Μικρό αλλά σημαντικό!  ένα   ⭐σας παρακαλώ!