Εγώ....το πολύτιμο παιχνίδι του

Τι εγινε μολις τωρα;

Σαν τώρα το θυμάμαι ....

Ξύπνησα και αμέσως έτρεξα στον κάτω οροφο του σπιτιου μου ψάχνοντας την στολή μου να βάλω καθώς είχα αργήσει.

Επιασα τα σγουρα καστανοξανθα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα και έβαλα μόνο στα χείλια μου σε ένα απαλό ροζ αφήνοντας τα πράσινα μάτια μου εντελώς άβαφα.

Κατέβηκα κάτω πήρα την τσάντα μου και έτρεξα για το μαγαζί.

Στο δρόμο χτύπησε το τηλέφωνο.

-Έλα χαρη...Όχι άργησα στην δουλειά σε κλείνω.

Ο Χάρης και η Ιζαμπελα είναι φίλοι μου από μικρά παιδιά.

Πάντα μου στεκοντουσαν στα δύσκολα και πάντα με βοηθούσαν σε όλα.

Με τον χάρη πάντα υπήρχε ένα μικρό φλερτ μεταξύ μας Αλλά επικρατούσε το άλλο πάντα ότι ήταν δηλαδή σαν μεγάλος μου αδελφός.....πάντα

Αφού έχασα όλη μου την "βιολογικη" οικογένεια (ο Θεός να την κανει) Είχα βρει μια κανονική που με λάτρευε...και εδώ γελάμε

Μπηκα στο μαγαζί τρέχοντας αφήνοντας τα πράγματα μου και έφυγα σφαίρα στην κουζίνα παιρνοντας τον δίσκο μου.

-Ανν που είσαι τόση ώρα σε πεντε λεπτά ανοίγουμε και θα έχουμε κόσμο.

- Δεν θα ξαναγινει Τζόνι με συγχωρείς.

Αφού μου άφησε ένα βλέμμα απογοητεύσης μετά το πήρε πίσω χαμογελώντας ναζιάρικα.

-Ανοίγουμε!

Φώναξε ο Κρίστο και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες.

Ο κόσμος άρχισε να μπαίνει και εγώ έτρεξα για να πάρω παραγγελία.

Έτσι όπως έτρεχα στο βάθος είδα μια παρεα να μπαίνει.

Παρατήρησα ένα ψηλό γεροδεμένο ξανθό με πράσινα μάτια.

Θεός δεν μπορω να πω.

Πήγα για παραγγελία...μη χάσω

Η παρέα των τεσσάρων αντρών και του κοριτσιού με αγνοούσαν εντελώς ενώ ήξεραν ότι βρισκόμουν εκεί.

Η κοπέλα με κοιτούσε διαβολικα χωρίς να μου δώσει σημασία και ας ήξερε ότι δουλεύω. Ξεροβηξα διακριτικά για να πάρω την προσοχή τους.

Είχα σπάστει.

Πρωτότυπο

Με κοίταξαν όλοι δολοφονικά εκτός από τον ψηλό πράσινομάτι που με κοίταξε υποτιμητικά.

Φόρεσα το ψεύτικο χαμόγελο μου και συγκράτησα την υπομονή μου.

-Τι μπορώ να σας φερω;