HÜKMÜBÂH

| Bölüm 1 /CANDARLAR~

Merhaba ☺️!

Kurguma bir şans verdiğin için teşekkür ederim.

(YAZIM VE KURGU HATALARI -BÖLÜMLER KALDIRILMADAN- DÜZENLENİYOR ŞUAN)

Umarım severek okursunuz,
Bu heyecan artık bana fazla geldi ve sizlere de paylaşmak, hayal dünyamı açmak istedim.
Mutlulukla kalın..!

Başladığınız tarihi buraya bırakabilirsiniz...🍀

(Bu bölüm DÜZENLENDİ...)

______________

İliklerime kadar hissettiğim pencereden esen rüzgar ve tenime konaklayan güneşin busesiyle aydınlanmıştı o sabahım...

"Kızım hadisene bak, öğlen oldu sen hâlâ yatıyorsun be yavrum!"

Zihnimin arka planında kalan ses git gide rüyamı bastırıp yok ediyordu. Yavaşça çekilen uykum, açılan bilincime oranla gözlerim aralandı.

"Günaydın annem?" Normalde uykuma fazla karışmayan annemin başımda dikilmesi, kaşlarımın çatılmasına sebep olmuştu.

Yumuşak elleri kumral saçlarımın arasına karışırken gözleri yüzümün her miliminde geziniyordu.

"Günaydın Hazalım. Hadi kalk annem, bugün işlerimiz var."

Saçlarım ellerinden kayarken yavaşça yatakta oturur pozisyona girdim. 

"Umarım önemli bir iştir Nuran sultan yoksa uyandırılmanın cezası yardımsız üç gün olarak iadei takviye olur haberin olsun."  Yüzü, her zamanki yumuşak tebessümüyle aydınlandı.

"Hiçbir işten öyle kolayca kurtulamazsınız pamuk hanım. Bu bir son uyarıdır, ben aşağı iniyorum hazırlan hadi in aşağıya sende."

Başımı küçük bir açıyla omzuma yatırıp odamdan çıkışını buğulu ve oldukça uykulu bakışların ardından izledim.

Başa gelen çekilirdi sanırım.

Nuran sultandan 'kalk' emrini almışken fazla bekletmemenin en iyisi olduğunu kendimce düşünüp ağır hareketlerle odamda ki banyoya yöneldim.

Hızlıca kısa bir duşun ardından üzerime mor, salaş elbisemi geçirip alt katın merdivenlerini inmeye başladım.

"Halit gözünü seveyim elinde ki o tavayı yavaşça tezgaha bırak!"

Annemin sesi aşağı kata uzanan merdivenlerin başına kadar geliyordu. İstemsizce babamın haline gülmekle üzülmek arsında kalırken dudaklarımı dişledim.

Bakışlarımın hizasına telaşlı suretleri takılırken merdivenden inmeyi kesip ikisinin üzerinde dolanan bakışlarıma mühlet tanımıştım.

Babamın bazen mutfak sevdası tutar ve beceremese de her defasında kendince bir şeyler yapmaya kalkışıp elinde mahvolmuş bir mutfak ve çoğunlukla yanmış yemek atıkları kalırdı.

Bu sabahta o meşhur günlerden birisiydi anlaşılan...

Annem babamın elinde ki tavayı değişik bir endişeyle almaya çalışıyordu.

Gözlerime tavada ki yanmış gözleme takıldı;

Zavallı nimet...

Onları izlerken istenç dışı suratımda oluşan minik tebessümle birlikte kalan merdivenleri de inip mutfağa girdim.

Babamın yanına sessizce yaklaşıp yumuşamaya yüz tutmuş yanaklarına minik bir öpücük kondurdum.

"Günaydın aşçıların efendisi."