Ben Bir Karar Verdim

44. BÖLÜM

🌟🌟🌟

Okul ara tatile girdiğinde Nevzat ve Nihat sadece birkaç gece ablalarında kaldılar. Eve giderek orada arkadaş buluşması, kafa dağıtması yapmak daha çok işlerine gelecekti ve bunu dile getirmekten çekinmediler. Hele ki, Neslihan'ın ben geleyim önerisine kati suretle karşı çıktılar. Otogardan Nevzat'ı hep birlikte almışlar, eve dönüyorlardı.

"Ne alakası var abla ya? Çocuk muyuz biz?"

"Çocuksunuz tabii. Yemek yaparım size. Ne iyi olur değil mi Kerem?"

Kerem neresinin iyi olduğunu bir an bile düşünmeden karar verdi. İyi olan hiçbir tarafı yoktu. Onay vermek istemediği konularda fikrinin sorulması Kerem'e her zaman eziyet gibi gelirdi. Ayrı odalar bitti, ayrı eve çıkacaktı şimdi de kadın. Alt dudağını büktü, iki avcunu havaya açtı iki saniye direksiyonu bırakıp.

"Ben anlamam. Siz karar verin."

Neyse ki, Neslihan'ın gitmesi geçici bir süre olacaktı. Kardeşlerinin reddi karısını kararından döndüremezdi. Kampa da böyle diye diye gelmişti. Örümcek lafı bile etkili olmamıştı vazgeçmesine. Ne kadar korktuğuna güya, o sabah bizzat şahitlik etmese abarttıklarına kanaat getirmişti arabada konusu geçtiğinde. O örümceği bir daha gören olmadı Neslihan'dan başka gerçi.

Hem sanki yemek yaptığı vardı da her seferinde aynı bahaneyle olaylara salça olmaya çalışıyordu. Es Sabır.

"Yemek mi yaparsın? Ya abla bırak gözünü seveyim. Kaç kere yemek yaptın ömrün boyunca? Yurtta ev yemeği çıkıyor zaten. Valla abimi bilmem; ama ben pizza, pide, tantuni ne varsa gömdürmeyi planlıyorum."

"Al benden de o kadar Nihat. Ben fast food özledim yaa. Bu geceyle birlikte bir de dönüşte bir gece sizde kalırız, orta yolda anlaşalım ablacım. Gelme sen de bize yani."

"Bize derken? Evlenip barklandığınızı falan sanıyorsunuz galiba siz? Benim de evim orası. Kerem duyuyor musun, bize gelme dedi Nevzat."

"Duydum duyduum. Benim tanıdığım Neslihan istenmediği yerde durmaz karıcım."

"Durmaz tabii. Ne duracağım zaten? Beni istemeyen kardeşleri ben de hiç istemem. İyilikten maraz doğarmış derlerdi ne çabuk doğdu. Kardeşlere bak. Ne haliniz varsa görün."

"Abla biraz abartmadın mı? Alt tarafı evde playstation oynayıp geç yatıp geç kalkacağız. Ne gerek var gelmene? Ve ne işin var ayrıca senin, hepsi erkek arkadaşlarımız olacak."

"Aaaaa! Nevzat aslanım, üzülüyor ablanız. Ne olur sanki bir iki gece gelse?"

"Bırak Kerem yaa. Anladım ben. Ne kalacağım. Gelmeyeceğim. Tamam."

Kerem doğru mu duymuştu? Hah! Çok mu kolay olmuştu ne? Nevzat gelmeden önce Kerem'i aradığında telefonda vermişti bu fikri. Yalnız kalmak, evi ahır niyetine kullanmak istiyorlardı. Neslihan çocukları her aradığında tatilde birlikte olmaktan bahsedince çocukların aklına da bu plan gelmişti.

Neslihan'ı kandırmak Kerem'in hiç içine sinmese de kardeşleri onlarda kalmak istemiyordu ve onun da karısının yanından ayrılmasına gönlü razı gelmiyordu. Çabuk pes etmişti karısı. Neslihan kesinlikle gazla çalışan bir kadındı. Öğrendiği iyi oldu. Önceden de emarelerini görmüştü; ama şimdi kesinlik kazanmıştı bu durum.

Böylece yaklaşık yirmi günlük tatilde Neslihan hiçbir gece mahallesine gidip kalmadı. Kerem keyiften dört köşeydi. En az iki haftasını yollarda mekik dokuyarak geçireceğine ikna etmeye çalışıyordu kendini Neslihan ara tatilde kardeşleriyle kalmak istediğini, kardeşlerinin onlarda çok kalmak istemediğini telefonda öğrendiğinden beri.