Ben Bir Karar Verdim

12. BÖLÜM

"Ben bir karar verdim." dedi sessizce.

Kızlar uyumuştu erkenden. Elindeki sonuç kağıdına odadaki loş ışıkta da bakmış, beş yedi haftaların arasında hamileliğine sebep ihmalkarlığına sitemliydi. Ertesi gün istenmeyecek gebeliği engelleme eylemini atlamış, sonra da hatırlamamıştı bile. Kuzen beraberliği kazasız geçmişti. Onlar korunmuştu, emindi. İkisinden başka da Okan vardı zaten. Başa dönmenin alemi yoktu, Okan sayfası kapanalı bir ayı geçmişti. Hamileyim diyerek bir erkeği mecburi evliliğe mahkum etmek ne onun tarzıydı ne de hayal ettikleriyle örtüşüyordu.

"Verdiğim karardan dönmeyeceğim. Dönmemeliyim. Bir an yumuşarsam vazgeçemem senden. Vazgeçmeliyim bebeğim, anla beni."

Getirdiği sonuçları istemediği gibiydi; ama biraz düşünse tahmin etmesi hiç de zor olamayacak gerçeklerdi. Seks yaparsan, korunmazsan istemediğin bir hamileliğin içinde bulabilirdiniz kendinizi. Neslihan da bulmuştu. Bu bebeği istemesi, istemeyi düşünmesi, en başta içine yerleşecek aktivitelere girişmemesi gerekirdi. Boyunu aşan işlere kalkışmıştı, başını türlü belaya sokmadan girdiği gibi çıkmış olması yanına kar kalacak, bu olay sessizce bitecekti.

Bir tek bu bebek işte... Günahlarının en büyüğü boynunun vebali olacaktı. İkisinin huzur içinde yaşayamayacak olması onu arafta bırakmaya yeterdi. Kendisini seçmesi bencilceydi belki, ama arkada iki kardeşi daha vardı. Onları da düşünmek zorundaydı. Bitirmesi gereken bir okul olmasa, daha dört yıl kalmamış olsa kararının farklı yönde olabilmesinin yollarını da arardı; ama önünde su gibi akıp geçmesini dilediği dört koca yılı vardı maalesef.

Kağıdı çantasına sokup gözlerini yumdu. Huzursuz bir uykunun kollarında tüm gece ona seslenen bebek sesleri duydu. Ne taraftan geldiğini anlayıp o yöne döndüğü anda, ses tekrar ediyor, yine ona en uzak mesafeden geliyordu. Alarmı çalmadan uyandı. Terlemişti. Cidden koşmuş gibi de yorulmuştu. Kimse uyanmadan duşa girdi. Kahvaltıyı hazırladı, kendisi de bir şeyler yiyip okula geçti.

Okulda vakit geçiyordu. Okulda iki gün sonraki operasyonu düşünmek zorunda kalmıyordu. Okan gibi bir babasının olması, bebeğini kendinin içinde olduğu dünyaya getirmesine yetmiyordu. Okan güçlüydü galiba, zengindi, evlenmek istemişti onunla ama ne amcasına gidip ertesi güne nikah ayarlabilir ne de tekrar Okan onun güvenini kazanabilirdi. İki ucu boklu değnekle sihir yapılamıyordu. Onun dünyasında mucize olan, kız olduğu halde okumasıydı. Daha acı gerçeklere ihtiyacı yoktu.

Dersler bitince bugünün erken biten gün olması sebebiyle sinemaya gidip bir an başkalarının dünyasında veya hayallerinde yolculuk yapabileceğini düşündü. Kapıdan dışarı adım attığı gibi de çivilendi yere. Arkadaşları, kapıda kalan Neslihan'ın baktığına baktı.

"Sinemaya gidiyor muyuz Neslihan?"

"Gidiyoruz."

Kendine gelip yürümeye başladı. Kapıdaki adamı görmüş olamaz, gözlerinin ona oyunu olmalıydı. Başka bir açıklaması olamazdı. Yürüdüğü yol ayağından yağ gibi kayarken dış kapıya gidene kadar seslenen biri olmayınca iyice emin oldu bundan. Sadece dış kapıya kadar.

"Neslihan Yılmaz. Konuşalım biraz."

Bu kez olduğu yerde durmadı. Devam ederek adımlarını hızlandırdı. Kızlar kapıdaki adamla arasında bir şeyler olduğunu sezmiş; ama soru soracak cesarette olamamışlardı. Geçen ay da Okan gibi biri kapısını aşındırıyordu, şimdi bu. Neslihan buydu. Kolundan tuttu onu.

"Arkadaşlarınla bugünlük vedalaş. Benimle geliyorsun."

"Sen kimsin ya?"

"Benim kim olduğumu sen çok iyi biliyorsun."