Dziedziczka Żywiołów

4.Woda i Ogień

Kiedy zadzwonił dzwonek na przerwę podziękowałam siłą wyższym z skończenie tych cierpień. Nie dlatego że historia magi ognia mnie nudziła. Pani Krusk mnie przerażała. Cały czas posyłała w moją stronę jakieś trudne do rozszyfrowania spojrzenia. Podeszliśmy do nauczycielki która przez cała lekcje wydawała się jakaś nieobecna i rozproszona, jak by po głowie chodziło jej coś innego niż to co mówiła. Teraz notowała coś na kartce nerwowo zagryzając swoje różowe usta. Jej niepokój udzielał się i mi. Chciałam tylko żeby powiedziała o co chodzi i wypuścił mnie na przerwę.

Kobieta miała z około 40 lat. Była chyba najmłodsza nauczycielką. Miała brązowe włosy skromnie upięte w koka. Nosiła długie zwiewne sukienki w kolorze czerwonym, które podkreślały jej oliwkową karnacje. Nie należała do wysokich kobiet. Miała około 160 wzrostu. Zawsze uśmiechała się i mówiono, że każde lekcje z tą nauczycielką są przyjemne. Moje pierwsze wrażenia po lekcji nie są zbyt miłe. Jestem speszona, wystraszona i zagubiona. Jak mam być szczera to chce uciec z tej sali jak najszybciej można. Nie wiem czemu zareagowała w taki sposób na moją odpowiedzieć. Mogłam równie dobrze przeczytać taką informacje w książce  historii magii. 

Kiedy wszyscy opuścili sale prócz mnie i bruneta przykutego do mnie. Pani Krusk zwróciła uwagę na naszą dwójkę. Zanim cokolwiek powiedziała przestudiowała doskonale moje ciało. A jej wzrok przebił mnie na wylot. 

-Już możesz iść Lio.-wskazała ręką drzwi chłopakowi. Posłałam głupie spojrzenie pani Krusk, której zebrało się właśnie na żarty i to do tego nie śmieszne. Spojrzeliśmy się z Lio w tym samym momencie na siebie i nasze miny chyby wyrażały dokładnie to samo. 

-No właśnie nie za bardzo...-przeciągał trochę ostatnie słowo i skrzyżował ręce na klatce piersiowej. jeszcze chwile czekaliśmy na nauczycielkę, która myślała właśnie nad sensem słów wypowiedzianych przez Viana.

-Ach no tak! Zapomniałam! Magiczny węzeł-powiedziała wymachując rękoma i przyjaźnie się uśmiechając, lecz jak dla mnie było to coś na wzór skwaszonej miny.

-A więc porozmawiamy może gdy już będziesz uwolniona od Lio-zaproponowała. Biorąc pod uwagę jakie warunki postawiła nam dyrektorka to moja wolność może nastać dopiero po skończeniu tej szkoły. Jednakże czy chciałam żeby Liander wiedział więcej niż to było potrzebne?

-Myślę, że wtedy nigdy by mi pani nie powiedziała, ponieważ jesteśmy przywiązani na nieokreślany czas.-wzruszyłam ramionami jednocześnie śmiejąc się nerwowo. 

Czy moja decyzja była odpowiednia? Nie wiem. Możliwe. Cokolwiek powiedziałby mi pani Krusk byłoby moją tajemnicą dla kogoś takiego jak Lio.

-A więc od czego zacząć...-spoważniała i widać było jeszcze wyraźniej, że się stresuje. Przeszła obok nas i zaczęła chodzić w kółko po sali, a jej dłonie trzęsły się niemiłosiernie. 

-Proszę mówić, spokojnie-próbowałam dodać jej otuchy, chociaż nie wiedziałam jak, bo zapewnie to mi zaraz będą musieli dodawać jej. Nie miałam pojęcia jak wesprzeć kogoś. Nie miałam doświadczenia w psychologicznych sprawach.

-Chciałam się spytać...o ile można...o ile chcesz...wiem, że to może być zbyt prywatne...zrobisz co uważasz...-mówiłaś szybko i chyba sama nie wiedziała co dokładnie. Byłam pełna obaw jednocześnie denerwowało mnie jej niezdecydowanie i wątpliwości.

-Niech pani powie o co chodzi!-odezwał się zdenerwowany Lio, ona się na niego tylko spojrzała i stanęła w miejscu i zmieniła wyraz twarzy na spokojniejszy. Nabrała więcej powietrza do płuc i wypuściła je uspokajając się. 

-Na pewno nie jesteś magiem ognia?-wypaliła na jednym oddechu uśmiechając się nerwowo.

Stanęłam jak wryta. Nie wiedziałam po czym mogła tak wnioskować. Nie wiedziałam co o tym myśleć w tym momencie. Ja chyba po prostu nie myślałam. Czułam jak staje się nieobecna. Rozważałam wszystkie możliwe opcje, lecz wszystko było sprzeczne ze sobą. Nie mogłam być magiem ognia.