He is nothing but my boss || H.S.

Chapter 34

Er zijn nu ondertussen al weer twee weken verstreken sinds het gesprek van Harry en mij. Het ging de afgelopen twee weken aardig goed tussen ons, voor ons doen dan. We hadden wel zo onze moment waar we elkaar konden afbekken als de beste, natuurlijk, maar over het algemeen ging het goed.

Het viel Liam ook op, nadat Harry op bezoek kwam bij ons, ik bedoel bij Liam thuis, en we samen hebben gelachen om Liam. Niet dat het iets ergs was waarom we lachten, maar gewoon iets kleins. Liam was er blij om, wat ik natuurlijk ook snap, en hij vertelde het ons ook met een grote lach op zijn gezicht.

Harry en ik hebben heel wat gelunched, bijna elke dag. We maakten grapjes en zette anders mensen voor schut, waardoor wij super hard moesten lachen. Maar ook hebben we serieus kunnen praten over bijvoorbeeld waarom we elkaar nooit hebben gemogen.

Harry gaf als antwoord omdat ik niet naar hem luisterde en hij het niet kon verdragen dat iemand niet naar hem luisterde. Maar dat was niet zijn echte reden.

Zijn echte reden was omdat ik anders was en hij bang was voor verandering. Maar ook zei hij dat hij respect voor me had, omdat ik een weerwoord had en me niet van het veld liet staan. Dat, dat was zeker een van de liefste dingen die hij ooit tegen me heeft gezegd.

Ook hebben we veel gelachen, om kleine dingen die op het kantoor gebeurde. Als ik dan met Jason aan het bellen was, over het feest voor Des, dan kwam Harry binnen en deed alsof hij mijn vriendje was en zorgde er zo voor dat het gesprek tussen Jason en mij al vrij snel afgelopen was.

Harry was uit eindelijk niet zo'n slecht gezelschap, en diep van binnen is hij een van de liefste jongens die er kan zijn. Maar door alle ervaringen is hij veranderd. En niet dat ik het hem kwalijk neem, het is gewoon jammer dat het zo moest gaan.

Tussen Niall en mij ging het wat wisselvallig na mijn uitbarsting. Mijn excuses heb ik niet aangeboden, omdat ik er alles van meende. Maar toch merkte ik wel dat Niall zich anders gedroeg. We hebben wel wat dingen samen gedaan, maar het was zeker niet hoe vroeger alles.

Elke keer als we een gesprek hadden werd alles gênant en leek het alsof we twee vreemden voor elkaar waren. En dat doet pijn, maar misschien is het een teken. Ook al weet ik niet voor wat.

Vermoeid stap ik uit mijn bed en doen mijn roze pantoffels aan en loop richting mijn kledingkast. Vandaag zou ik nog even lunchen met Liam, aangezien hij bijna weggaat en we wat tijd willen voor ons zelf. Met zijn tweeën.

Als ik wat kleren heb uitgekozen ga ik eerst nog even naar de woonkamer toe, om te zien of Niall thuis is. Want na de 'ruzie' is Niall nogal vaak weggeweest en liet hij amper iets van zich horen.

Aangekomen in de woonkamer zie ik Niall zitten op de bank met alleen een jogginsbroek. Zij haar zit warrig en hij heeft wallen onder zijn ogen. Ook mijn zijn haar nodig weer geverfd worden want het enige wat nu nog blond is het einde van zijn haar. Niall heeft niet door dat ik naar hem aan het kijken ben, maar de pijn is te zien in zij uitstraling.

Voordat ik het zelf door heb loop ik naar Niall toe en omhels hem alsof er geen morgen is. Niall schrikt even van mijn actie maar slaat zijn armen al snel om mijn middel en trekt me dicht tegen hem aan. Er gaan zonder dat ik het weet tranen over mijn wangen naar beneden.

Niet alleen omdat alle emoties nu naar boven komen, maar ook omdat ik weet dat ik niet de enige ben die ermee zit dat wij uit elkaar groeien. Niall is zonder twijfel een van de belangrijkste personen in mijn leven. En om te weten dat ik dat ook voor hem ben is een geweldig gevoel.

''Ni,'' zeg ik zacht in zijn oor. Ik voel Niall knikken tegen mijn schouder aan. ''Je bent en blijft mijn kabouter,'' fluister ik in zijn oor en ik moet mijn best doen om een lach te ondrukken.